ილუზიები

ამ შუა ზაფხულში,როდესაც წესით გრილ,მშვიდ ადგილას ჰამაკში უნდა ვიწვე და რომელიმე კარგ წიგნს ერთი ამოსუნთქვით ვკითხულობდე,ბანალურ,უკვე მოძველებულ ადგილას ვზივარ და ვცდილობ აზრებს თავი მოვუყარო..
აზრები რა თქმა უნდა ბევრია და როგორც ყოველთვის,დეპრესიული.
ცარიელი შოკოლადი უკვე შოკოლადის ნაყინით შეიცვალა,თუმცა ეს სულაც არ ყოფილა საკმარისი ბედნიერებისთვის.

რეალურად,ჩემი უკანასკნელი ექსპერიმენტი იმის თაობაზე,რომ შემეხედა ყველაფრისთვის მარტივად,მარცხით დასრულდა.
აღარც უკვე შესისხლხორცებული ფრაზა – ჭეშმარიტება სიმარტივეშია – მუშაობს და პროგრესისკენ წასული მდგომარეობა საწყის ეტაპს დაუბრუნდა.
საწყლი ეტაპი კი რაღა თქმა უნდა,ძიების პროცესია.

ამ ყველაფრის ფონზე აღარც ერთიანი ეროვნული გამოცდების დამთავრება მახარებს,რომელსაც ასე გულის ფანცქალით ველოდი და არც ისე ცუდი დასასრული ჰქონდა და არც მოსალოდნელი “ახალი ცხოვრების დაწყება”.

 

 

 

მაწუხებს ფიქრები მარტოობასა და ემოციებისგან დაცლაზე.
გარშემო თითქოს კი არა,ყველაფერი რიგზეა,მაგრამ ეს სულაც არ არის ის მიზეზი,რის გამოც შეიძლება კარგად იყო.
კარგად ყოფნა სულ სხვა რამეა.
სულ სხვა რამე და გაცილებით რთული.
მარტოობაზე რთული.

მარტობაა მაგარია,იმიტომ,რომ ეს ის მდგომარეობაა,რომელშიც ადამიანი მთელი ცხოვრება იმყოფება.
მხოლოდ ხანდახან,ან უფრო ხშირად,დგება მომენტი,როცა შენს რელსებზე,რომელსაც ასე სათუთად უვლიდი,შეგხვდება ადამიანი და მოვა ილუზიაც:მეგობრობის,ან უარეს შემთხვევაში – სიყვარულის.
მერე ყველაფერი იდეალურად უნდა იყოს.
თქვენ ერთმანეთი უნდა იპოვოთ.
სიტყვებში,შეხებაში და ფიქრებშიც..
უმეტეს შემთხვევაში კი ეს ძალიან,ძალიან რთულია.
ან ცალმხრივია,ან ემოციურად ვერ უგებთ ერთმანეთს,მაგრამ უფრო ხშირად ეს მაშინ ხდება,როცა ელემენტარულ რამეში ვერ თანხმდებით.
მაგალითად ეს შეიძლება მაშინ მოხდეს,როცა მე სექსის დროს მინდა ხელიხელ ჩაკიდებულები ვიყოთ,ის კი ამას ვერ ხვდება.
ასეთი წვრილმანი უამრავია.

ადამიანი კი ძალიან დაუმორჩილებელი არსებაა,თან ისეთი,რომ უმეტეს შემთხვევაში საკუთარ თავსაც არ ემორჩილება.
ამიტომ ამ დროს შეიძლება გაგახსენდეს ყოფილი შეყვარებული ან თაყვანისმცემელი,რომელიც გუშინწინ მესიჯებს გიგზავნიდა.
და მერე ის გაიღვიძებს,აი რომ ძინავს ხოლმე და საჭირო დროს,საჭირო ადგილას იღვიძებს და გქენჯნის.

 

ასე ინგრევა ურთიერთობები.
ან ილუზიები ურთიერთობებისა.

მარტოობა ხომ ის მდგომარეობაა,რაშიც სულ ვიმყოფებით.

enjoy:)

 

შავი შოკოლადი

ამ ბოლო დროს,ბევრს ვფიქრობ ურთიერთობებზე.
ალბათ ეს გარშემო მიმდინარე მოვლენების და პირადულის ბრალია,თუმცა ამას რა მნიშვნელობა აქვს.
მთავარი ისაა,რომ მიწევს ვიფიქრო იმაზე,თუ როგორი შეიძლება იყოს “იდეალური” ურთიერთობა გოგოსა და ბიჭს შორის.

ძალიან ხშირად ვხვდები მომენტს,როდესაც ადამიანებს ერთმანეთი უყვარდებათ,თუმცა ერთად არ/ვერ არიან.
ეს ძირითადად გამოწვეულია სხვადასხვა ფაქტორებით,თუმცა მინდა ყველაზე მნიშვნელოვანზე გავამახვილო ყურადღება – მათ უბრალოდ ერთმანეთი ბეზრდებათ.
(შეიძლება ეს უკვე ყბადაღებული თემაა,მაგრამ ჩემთვის ახლა გახდა აქტუალური.)

როგორ უნდა მოიქცეს გოგო/ბიჭი (სრულიად თანაბარ შესაძლებლობებს ვანიჭებ,ხაზგასასმელია) როდესაც თავისი მეორე ნახევარი ასე უბრალოდ ადგება და გადაწყვეტს,რომ მასთან ურთიერთობა არ უნდა?
რა ბანალურია.

მგონი არავისთვის ახალი და უცხო იმაში არაა,რომ აქ მეგობრების/ახლობლების/დაქალების/ძმაკაცების უმრავლესობა გეტყვით,რომ “მერე რა,ცხოვრება გრძელდება,უკეთესი მოვა”. მაგრამ დამეთანხმებით,რომ მოცემულ მომენტში არც უარესი და არც უკეთესი არ გვჭირდება. ჩვენ გვინდა ის და მორჩა!
ვვარდებით დეპრესიაში,დავდივართ დაგრუზული სახით,ფაქტობრივად არ არსებობს ადამიანი,ვის ხუმრობაზეც გავიღიმებთ(გაცინებაზე აღარ მაქვს ლაპარაკი) და უბრალოდ ვფიქრობთ,რომ ვერ შევძლებთ ცხოვრებას მის გარეშე.
აქვე მინდა აღვნიშნო,რომ ეს ყველა ზემოთჩამოთვლილი მხოლოდ მსუბუქი და გავრცელებული ფორმებია,ამაზე უარესი სულიერი მდგომარეობებიც არსებობს,რაღა თქმა უნდა საყვარელ ადამიანთან დაშორების დროს.

და აქვე დავსვამ კითხვას,არის კი ჩვენი “საყვარელი” ადამიანი საყვარელი?
რამდენი დრო გვჭირდება იმის მისახვედრად,თუ ვინ მოგვწონდა უბრალოდ და ვინ მართლა გვიყვარდა?
ან როგორი ემოციური დამოკიდებულებაა ერთმანეთს შორის ეს სიყვარული?
და კიდევ ერთი:
თუ ვიცით,რომ ყველანაირი ურთიერთობის ლოგიკური დასასრული დაშორება ან უბრალოდ მარტივად – ურთიერთობის გაციებაა,რატომ ვიწყებთ?
რატომ ვართულებთ?
ხომ შეიძლება შემოვიფარგლოთ მხოლოდ ერთმანეთთან ყოფნით,სითბოთი,ჩახუტებით,სექსით…ისე,რომ ერთმანეთთან ყოფნა გვსიამოვნებდეს და მორჩა.
საჭიროა ყოველ წამს ერთმანეთისთვის მიწერილი მესიჯები ტექსტით:”სად ხარ?”

Imho,ეს უაზრო და ბავშვური ფაქტები ურთიერთობას ართულებს,აბეზრებს,აერთფეროვნებს და უბრალოდ არასასურველს ხდის.
ამიტომაც ვიღვიძებთ დილას და ვხვდებით,რომ it’s all over.
რის შედეგადაც ვიღაც აუცილებლად რჩება გულნატკენი.

და მხოლოდ საჭიროებისამებრ რომ ჩავრთოთ ხოლმე გულები,არა?

Something about us. (sweet depression)

წარმოიდგინეთ თბილი მანქანა…ზებუნებრივი სიმშვიდით.
მანქანა დიდ,შარა გზაზე მიდის…აი ისეთზე,არასდროს რომ არ უჩანს ბოლო.
შენ უკანა სავარძელზე ზიხარ,თავი ფანჯარაზე გაქვს მიდებული,ხელში ცხელი ჩაის ჭიქა გიჭირავს და თბილი პლედი გაქვს შემოხვეული.
სევდიანი თვალებით უყურებ ყველაფერს,რასაც შენი მანქანა ნაზად,აუჩქარებლად ჩაუვლის და იგონებ.

იგონებ ცხოვრებას,რომელშიც ახლა ცხოვრობ,შენდა უნებურად ფიქრობ მომავალზე და ყველაზე ნაკლებად–წარსულზე.
ანუ…იყურები გვერდით,აწმყოში,შენი მანქანა ნელა მიდის და შენ ასწრებ ყველაფერი დაინახო…
ფიქრობ რა იქნება მერე და…
იშვიათად იყურები უკან. მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ შენმა თანამგზავრმა მიგახედა.

ყველა ჩვენგანის გზა განსხვავებულია.
ზოგის ცხოვრებას სხვა სიმღერა ადევს ფონად,ზოგისას–სხვა.

მე ჩემი ცხოვრება წვიმიან ამინდში წარმომიდგენია.
წვიმიან ამინდში და დიიიიდ გზაზე…
როცა ყურებში daft punk-something about us ისმის და შენ ზუსტად იცი რაც უნდა გააკეთო.
როცა არ ფიქრობ იმაზე,რაც გძულს!

მე მძულს ყოველდღიურად არაპროგნოზირებადი მოვლენები.
მძულს ადამიანები,რომლებიც ვერ ხედავენ იმას,რაც რეალურადაა.
მძულს ისეთი ადამიანებიც,რომლებიც ელემენტარულს ვერ/არ იაზრებენ და ცდილობენ საკუთარი შეცდომები შენ გადმოგაბრალონ.

მე მძულს სუსტი ადამიანები.
ისინი მეც მასუსტებენ.

ვიღლები.

შენ ისევ მიდიხარ გზაზე…
გარეთ წვიმს.
გულშიც.

არსად არ ბჟუტავს სინათლე.
არანაირი სხივი.

ნუთუ ჰორიზონტი ყოველთვის შავია?

სასო–წარკვეთა

ვერ ვიტან ადამიანებს,რომელთა ცხოვრებისეული კრედო მაზუხისმია.

 

ალბათ გაგიკვირდებათ და არარეალურად ჩათვლით ამას,ან იფიქრებთ,რომ ფიზიკურ მაზუხიზმს ვგულისხმობ.

არა,თქვენ შეცდით ახალგაზრდებო.

მრავლად არსებობენ ადამიანები,რომლებიც სხდებიან,იკეთებენ შავ სათვალეს და იწყებენ ცხოვრების ამაოებაზე ფიქრს.ეს ყველაფერი რა თქმა უნდა მეტაფორულად.

რეალურად კი,დადიან,

იქმნიან იმიჯს..ყველაზე მაგარი,უნაკლო გოგოებისა და ბიჭების და ცდილობენ გაისისხლხორცონ.

დადიან,

და იძენენ მეგობრებს,

საყვარელ ადამიანებს,

უბრალოდ ნაცნობებს ხიბლავენ თავიანთი არაადამიანური ქარიზმით,

ეპირფერებიან და ლამისაა პირი გაეხეთ ღიმილისგან.

 

 

 

ასეთი ადამიანები ძირითადად სასურველი სარძლოები არიან,რომლებიც დილის 8საათზე გადიან სახლიდან სასწავლებელში,მიდიან მარშუტკით,ყოველ ეკლესიასთან პათოლოგიურად იწერენ პირჯვარს და რამდენჯერმე იღებენ ჩანთიდან სარკეს “მაკიაჟის” შესასწორებლად.

კეთილსინდისიერად ესწრებიან ყველა ლექციას და ასევე დროზე ბრუნდებიან სახლში,სანამ დაბნელდება მანამდე.თორემ გვიან რომ მივიდეს,რას იფიქრებს ჩუმად მოთვალთვალე მეზობელი? შერცხვება ოჯახი.

სახლში მისული ივახშმებს,სამარხვო შოკოლადს დააყოლებს და ბედნიერი და წმინდა (!) სოციალურ ქსელზე დაალაიქებს გვერდს სახელად “მე მიყვარს ჩემი პატრიარქი”.

ეს ყველაზე ბედნიერი გოგოა მთელს სამყაროში.

რადგან მან იცის,რომ მისი ასეთი საქციელი ოდესმე აუცილებლად დაფასდება და ვინმე “კარგი ოჯახის შვილი” აუცილებლად “წაიყვანს” მას.

ეს სირთულეა.

 

ბიჭებთან კიდევ უფრო რთულად გვაქვს საქმე.

ისინი არც ისეთი კლდემამოსილები არიან და არც ისეთი წმინდები,თუმცა განუწყვეტლივ ეძებენ ასეთ გოგოებს.

ყველას,ვინც მათ “გემოვნებაში” არ ჯდება ნაშას ეძახიან და ხარობენ.

თუმცა ისინიც ამავე წარმატებით ლაპარაკობენ რელიგიაზე,ქალიშვილობის ინსტიტუტზე და ყველაფერზე,რაც უბრალოდ ადამიანის პირადია,ღიად,მაგრამ არასდროს მოიყვანენ “სხვის ნახმარ გოგოს” ცოლად.

ასეთებიც ყოველთვის ბედნიერები არიან,რადგან ისინი განსაკუთრებული სისათუთით არჩევენ პატიოსან გოგოს,სვამენ სახლში და თვითონ სამსახურში მიდიან.

 

ოღონდ ერთი პრობლემაა.

ისინი ერთმანეთისგან ვერ მიჯნავენ (საერთოდ რას მიჯნავენ ერთმანეთისგან ეს უცნობია მაგრამ განსაკუთრებით…) თამაშს და მსახიობობას.

მოთამაშე არის ადამიანი,რომელიც ნებისმიერ სიტუაციაში მოირგებს ნებისმიერ როლს,თუმცა ასევე წარმატებით მოიშორებს ამ როლს თავიდან.

აი მსახიობი ადამიანი კი ეცდება მოირგოს სასურველი როლი,ეს ან გამოუვა წარმატებით,ან არა (თუმცა უმეტეს შემთხვევაში არა) და ეს გაურთულებს..ზოგადად ცხოვრებას.

ჩვენში ეს სიტუაცია ნაცნობია.

განსაკუთრებით კი ჩემში.

 

მოიხსენით ნიღბები ადამიანებო.

 

 

 

 

“თავისუფლად მოაზროვნე”

ყოველთვის დარწმუნებული ვიყავი იმაში,რომ საზოგადოება,სადაც მე ვტრიალებდი,ჯანსაღი იყო.

ჯანსაღი ყველანაირი გაგებით.

ნორმალურად აზროვნებდნენ,იყვნენ კომპლექსებისგან თავისუფალნი და გააჩნდათ თავიანთი პირადი ცხოვრება.

ესმოდათ ყველანაირი ქვესათაური ყველანაირი ქმედების და სხვის საქმეში ცხვირს უბრალოდ არ ჰყოფდნენ.

მაგრამ თურმე იმაზე მეტი იმედგაცრუება არსებობს ცხოვრებაში,ვიდრე შენი ფლირტების რაოდენობაა.

აღმოჩნდა,რომ ამ თავისუფლად მოაზროვნე ადამიანებს შორის,ერთი,ღმერთო ჩემო,ერთი ადამიანიც კი არ არსებობს,რომელიც სწორად აღიქვამს შენს საქციელს.

თურმე მათ შეუძლიათ დაგცინონ და ამით საკუთარ თავზე ამაღლდნენ,

თურმე მათ შეუძლიათ პიროვნება–შენ,თემად გაქციონ და ამ თემაზე დაუსრულებლად “იჭორაონ”,

თურმე მათ შეუძლიათ ერთი ხელის მოსმით დაანგრიონ წლების განმავლობაში შენარჩუნებული ურთიერთობა და ეს მხოლოდ იმიტომ,რომ შენ “სხვანაირად აზროვნებ”.

თურმე მათ შორის არ არსებობს ადამიანი,რომელიც წინ აღუდგება ამ “ბრბოს” და გაგამართლებს,იმიტომ,რომ ამით მისი სახელიც შეიბღალება და მერე  “რას იტყვის ხალხი?”

ამ ადამიანებს შეუძლიათ ერთი “ფეხის გადაბრუნებისთვის” დაგკარგონ და არ იფიქრონ შენზე.მათ ეს არ აინტერესებთ.

ისინი შენზე მაგრები არიან,

ისინი შენზე სუფთად ცხოვრობენ,

ისინი პატიოსნები არიან,

ტრადიციებს პატივს სცემენ,

სექსზე ღიად არ ლაპარაკობენ,(იმიტომ,რომ ეს უზრდელობაა)

პატივს არ სცემენ ადამიანებს სრულიად უმიზეზოდ,მაგრამ ზუსტად ამ ადამიანებს მეორე წუთას ტრაკში უძვრებიან!

გოგოებს,რომლებსაც მეგობრებს,”დაქალებს” ეძახიან,ღიად,გახსნილად ვერ ესაუბრებიან,ზუსტად იმის გამო,რომ ეს არ შეიძლება.ის გოგოა და როგორ შეიძლება?

და თუ დაელაპარაკები,

და თუ შენი ქმედება მათ ბნელ აზროვნებაში არ ჩაჯდება,

და თუ შენ მათთვის მიუღებელი იქნები,

ისინი ყოველ წამს,ზიზღით შემოგხედავენ,პირს მიაბრუნებენ და დაგცინებენ,გვერდზე გავლენ და იჭორავებენ და ამით ისინი კმაყოფილები იქნებიან.

საკუთარი თავდაჯერებულობა მოემატებათ და თავს მაგარ ტიპებად ჩათვლიან,იმიტომ,რომ ისინი “სწორად ცხოვრობენ”,ისეთ საქციელებს არ სჩადიან,რაც “ლამაზი არაა” და ყოველთვის “პატივსაცემი” და სანაქებო პიროვნებები იქნებიან.

ექნებათ “წმინდა ოჯახი”,”საუკეთესო თანამდებობა” და ეყოლებათ “პატიოსანი შვილები”.

მაგრამ ღამე,როცა დაწვებიან,

აი ზუსტად მაშინ,სანამ დაიძინებენ და გავლილ დღეზე,თვეზე ან უბრალოდ ცხოვრებაზე დაფიქრდებიან,

აუცილებლად მოუნდებათ იყვნენ ყველაზე გარყვნილი ადამიანები,ყველაზე თავისუფალი ჩარჩოებისგან და გვერდზე ისეთი ადამიანები ეწვნენ,რომლებიც ისე დააკმაყოფილებენ ყველაფრით და ყველანაირად,რომ სხვის ცხოვრებაში ცხვირების ჩაყოფის სურვილი უბრალოდ არ ჰქონოდათ.

მე კი უბრალოდ…

შეგეცით ბნელ ტვინში!

წერილი მას

გარეთ თოვს.ლამაზად,ნაზად და გადაუღებლად.
მიუხედავად იმისა,რომ ამ წელიწადს თოვლის აღქმა ძირფესვიანად დავკარგე,ახლა ემოციები შემომაწვა.

ალბათ მაღალმა ტემპერატურამ და შენმა არ ყოფნამ იმოქმედა.და მუსიკამ კიდევ.

რა მგრძნობიარე ვარ.
იცი,როგორ მომენატრე?

არ მეგონა ასე ძალიან თუ მომენატრებოდი.

მე მგონი,ესაა სიყვარული…სულ რომ გენატრება და მასზე ოცნებობ.
პირდაპირ გულს სწვდება შენი არ ყოფნა.

იცი,რა მაცოცხლებს ახლა?

ის,რომ ვიცი სახლში ხარ და ჩვენი სახლები ახლოსაა ერთმანეთთან.

ისე,როგორც ერთ დროს ჩვენი სულები იყვნენ ახლოს.სხეულებიც.
ვიცი,რომ შენც ასევე აღიქვამ ამ თოვლს,როგორც მე.

ან იქნებ არც?

იქნებ არ გიყვარს თოვლი და იქნებ არც ისე განიცდი უჩემობას,როგორც მე წარმომიდგენია?
რამდენი რამ არ ვიცი შენზე…

არ დამაცადე შენი გაცნობა,ვერც შენ გამიცანი ბოლომდე.
იქნებ შენც ისევე კრეფ ჩემს ნომერს ტელეფონის ეკრანზე,როგორც მე და დიდხანს,დიდხანს უყურებ,ყოყმანობ და ბოლოს შლი?

იქნებ შენც გიჩერდება გული წამებით როცა ჩემი სახელი გაჩნდება იმ ფანჯარაში,სადაც ერთი დაწკაპუნება და…ჩვენ ისევ დავახლოვდებით.
ან იქნებ არც?

ასეთი ადვილია ჩვენი დაახლოება ისევ?

იქნებ არც დავშორებულვართ?

იქნებ შენთვის კიდევ ვარსებობ ისეთი,პატარა,უნიკალური გოგონა,რომელსაც ფსიქოლოგიას ვერ დაუნგრევ?
ჩვენ ხომ არ ვართ სხვები?

შენ ხომ სულ ამას მეუბნებოდი?
ისევ გგონია,რომ მე ის ვარ,ვისაც დიდი ხანი ეძებდი?
მე აღარაფერი მგონია.
იცი,ხანდახან ცუდადაც ვფიქრობ შენზე,

ხანდახან სისულელედაც კი მიმაჩნია მიზეზები,

და საერთოდ ცხოვრება..

ჩვენ ხომ არ ვიცოდით რა მოხდებოდა?

წინასწარ რატომ განვსაზღვრეთ?

რატომ განსაზღვრე?
რატომ არ მკითხე?

რატომ მაფიქრებინებ ახლა,დროის შემდეგ,რომ შენთვის ჩემი აზრი არ იყო მნიშვნელოვანი?
და კიდევ…

ნეტავ,რამდენიმე წუთით შენი აზრების კითხვა შემეძლოს,ხომ მეცოდინება რას ფიქრობ.

ხომ მეცოდინება,გინდა თუ არა მოგწერო.

ისიც ხომ მეცოდინება,მაშინ,მაშინ რას ფიქრობდი,როცა ჩემი თავი მხარზე გედო და მეუბნებოდი,უნდა დავამთავროთო?მართლა გინდოდა,რომ დაგვემთავრებინა?
ან ახლა,ახლა ნანობ?
და იცი,რა მახსენდება?

რომ გამაცილე და მიბრუნდი…წახვედი…

და მე ვიდექი,დიდხანს ვიდექი და გიყურებდი მიმავალს…

და მაშინ,იცი რას ვფიქრობდი?იქნებ ბოლოჯერ ვხედავ-მეთქი.

მინდოდა დამეძახა,დამეყვირა და მეთქვა,რომ მე უკვე შემიყვარდი.

რომ ასეთი გრძნობა არ მქონია არასდროს და რომ ყველაფრისთვის ვიყავი მზად შენი გულისთვის.

მაგრამ ვერაფერი შევძელი.

შენ წახვედი და მე მაშინ მართლაც ბოლოჯერ გნახე.
როგორ მინდა უბრალოდ თვალი მაინც მოგკრა სადმე.უბრალოდ,შორიდან,შენი თვალები ისევ დავინახო.
შენთვის წამოსული არც ერთი ცრემლი არ მენანება,იმიტომ,რომ ვიცი,ნამდვილი გრძნობითაა გამოწვეული.

ნიღბები

 

ათასობით ნიღაბს ვატარებთ.

ზუსტად მაგდენივეში ვართ ამოფარებულები და ვერც ვხვდებით,როგორც გვიხორცდება თითოეული მათგანი.

დამჯერი შვილის,ერთგული შეყვარებულის,ბრწყინვალე მოსწავლის,მზრუნველი მეზობლის,გვერდში მდგომი მეგობრის,მოსიყვარულე და-ძმის როლს ვასრულებთ და არც ვფიქრობთ იმაზე,რომ ეს ჩვენ არ ვართ.

ჩვენი საკუთარი,ნამდვილი,ყველაზე სუფთა მე არ ვართ და რომ ვცდილობთ იდეალურები ვიყოთ.
იდეალური ადამიანის სახე გვაქვს შექმნილი სადღაც ტვინში (!) და ვცდილობთ მის მიხედვით ვიცხოვროთ.

ყოველი ჩვენი საქციელი ამ სახეში ჩავსვათ და შევუსაბამოთ,თუ არ ჯდება,ვეცადოთ მაინც,რომ ჩავსვათ.
საათების,დღეების,წლების განმავლობაში მექანიკურად აწყობილი რობოტივით ვიზეპირებთ სიტუაციებს,გარემოებებს,ურთიერთობებს და უბრალოდ სიტყვებს,ფრაზებს,რომ არ დავიბნეთ.რომ ერთი წუთითაც არ გამოგვეპაროს და საკუთარი თავები,ნამდვილი სულები არ ვამხილოთ.
ამასობაში ვისისხლხორცებთ ნიღბებს და ვეღარც კი ვგრძნობთ,რომ ჩვენ არ ვართ ჩვენ.

თოჯინები ვხდებით,მარიონეტები,რომლებსაც გვათამაშებენ.

გვათამაშებს თითოეული საზოგადოება,რომელშიც ჩავვარდებით. ასეთი კი უამრავია ჩვენი ცხოვრების ბილიკზე.
ამის შედეგად კი…

არა მარტო ძველი,ერთფეროვანი ურთიერთობები გვიხუნდება,ახლებსაც ერთფეროვნებით,გადაღეჭილი “ემოციებით” ვიწყებთ და ზუსტად ვიცით,რა შემთხვევაში როგორ უნდა მოვიქცეთ.
არ იღლებით?

არ ვ-იღლებით?
ადამიანები ვართ.

მიეცით ერთმანეთს მხნეობა იმისთვის,რომ ისევდაისევ ერთმანეთზე არ იფიქროთ.

მაშინ,

როცა შვილი ოჯახს “შეგირცხვენს”,

მაშინ,

როცა თქვენი ახლობელი აგერ უკვე მესამედ გათხოვდება.

მაშინ,

როცა უბრალოდ გინდათ საკუთარ თავს სიამოვნება მიანიჭოთ. და არა მარტო საკუთარ თავს.
და ათასი მაშინ კიდევ…

თქვენ დათვალეთ.

სიგიჟე

 

ამ ბოლო იმედის ჩაბღაუჭებას ვერ გადავეჩვიე მოკლედ…

მე მგონი იმედები და ნდობა გამიქრა.

არ მეგონა ასეთი რთული თუ იქნებოდა.

მიჭირს თავს მოვერიო და სისულელეებს ვაკეთებ.

ან იქნებ არც არის სისულელეები,უბრალოდ ასე ჩანს იმისთვის,ვისთვისაც ჩემი ემოციები უცნობია.

არადა მეგონა თავს ბოლომდე ვამჟღავნებდი.

მეგონა ასე ძალიან არ მომენტარებოდი.

მეგონა შენც იმავეს გრძნობდი,რასაც მე.შეიძლება მეტსაც.

მეგონა როგორც იქნა შეგხვდი.

მეგონა,რომ დამთავრდა სხვა ყველაფერი და გაჩერდა სამყარო ჩვენ ირგვლივ.

მეგონა ბევრ რამეს მასწავლიდი.

მეგონა არ ჰგავდი სხვებს,უამრავი რომ ყრია გარშემო.
ჩემს თავს არ ვამართლებ,მაგრამ მე მართლა გიჯერებდი.

ცოტა სხვანაირად წარმომედგინა ყველაფერი.

შეიძლება მე ზედმეტად ვუფრთხილდები ჩემს გულს _

იქნებ ამის გამოა,რომ ყოველთვის,როცა ვწერ,

მეტირება.

უბრალოდ არ მინდა წარმოდგენა შემეცვალოს.

შენზე,

ადამიანებზე,

ბიჭებზე,

გოგონებზე,

დედებზე,

მწერლებზე,

მხატვრებზე,

ბავშვობაზე

და რაც ყველაზე მთავარია,

საკუთარ თავზე.
მაგრამ მე მგონი უკვე შემეცვალა.ამაზე ჩემი ცრემლები მეტყველებს.
ყელში ბურთი მეჩხირება.
რაღა მაინცდამაინც ახლა?
მე მართლა მარტო ის მჭირდებოდა რასაც გეუბნებოდი.
ყურადღება,

ერთგულება

და

მოფერება.
ისიც მე მქონოდა ამ ყველაფრის უფლება.
შენით ვიყავი სავსე და ასეთი სულიერი სისუსტე ჯერ არ მიგრძვნია.
მე სულელი ვარ,დებილი ბავშვი,რომელსაც ყველასი და ყველაფრის სჯერა.
მზადაა აიტანოს შენი ყველაფერი,

უყურადღებობა,

არასტაბილურობა,

არამზრუნველობა,

არაერთგულება…

მაგრამ
გულს მტკენ.

ვეღარ ვიღიმი.

 
ჯობია დილა უშენოდ გავათენო…

მისტერ ტეოდორ

 

გამარჯობა მისტერ ტეოდორ.

გილოცავთ ახალ ათწლეულში შებიჯებას.

თქვენც შენიშნეთ,არა?რამდენი რამით გამოვირჩევით.

გადავაბიჯეთ ოც საუკუნეს და ერთ ათწლეულს.

რააამდენიააა…

აი იმაზე მეტი,რამდენ ადამიანსაც თქვენი გული ვერ დაიტევს.

მარტო თქვენ მიცნობთ და იცით,რომ თქვენი გული მე მეკუთვნის.

და გესმით,ზედმეტ შეკითხვებს არ სვამთ…

იცით,გუშინ ჩემი ლექსის ერთ–ერთი სტროფი ვნახე წაწერილი  წიგნების მაღაზიის კედელზე.

თავიდან გავბრაზდი.

აუუუ..ძალიან გავბრაზდი…მაგრამ მერე დავფიქრდი და მივხვდი,რომ ეს ჩემი ეგოისტობაა.

ისევ და ისევ ჩემი ეგოისტობა.

მერე რა,თუ ვინმეს ჩემი ლექსი მოეწონა?

არც არაფერი.პირიქით,უნდა მიხაროდეს.

ხოდა გამახსენდა,რომ თქვენ,მისტერ ტეოდორ,ამ ყველაფერს მეტყოდით…ხოდა გამიხარდა.

მხოლოდ თქვენ ზრუნავთ ჩემზე.

მხოლოდ თქვენ და ჩემი გამზრდელი დედა.

მიუხედავად იმისა,რომ მე მისი შვილი არ ვარ,მაინც როგორ ვუყვარვარ,არა?

ძალიან საყვარელია.

ხანდახან მიჭირს ხოლმე მისი აღქმა,მაგრამ მაშინ,როცა ჩემზე ლაპარაკობს უცხოებთან…ზის და ჩემს დადებით და უარყოფით მხარეებზე ლაპარაკობს…ზის და უბრალოდ ამბობს,რომ ჩემი ეშინია,მაშინ ვხვდები,რომ ის დედაჩემია.

რომელიც მაძლევს უფლებას ვიცხოვრო ისე,როგორც მინდა,მაგრამ არ გავიმეორო მისი შეცდომები.

მას ხომ ამდენი შეცდომა დაუშვია…საწყალი.

მაგრამ სხვისი შეცდომების სწავლა ხომ რთულია,მისტერ ტეოდორ?მეთანხმებით,ხომ?

ადამიანებს ხშირად არ აქვთ შინაგანად იმხელა ნებისყოფა,რომ გაიგოს და დაიჯეროს,რომ შეცდომას უშვებს.

მაშინ რა უნდა ქნას?

ვიცი ახლა ამაზე თქვენ თქვენსავე ზოლიან კაშნეს მოიხსნიდით და მაჩვენებდით,რომ ეს თეთრი ზოლია და რომ ეს შავი ზოლია და რომ მე ამის გარჩევა უნდა ვისწავლო.

გარჩევა,შესწავლა და არჩევანის გაკეთება.

რომ რაღაც  კარგია და რაღაც ცუდი და ადამიანები ყოველთვის თვითონ წყვეტენ როგორ მოიქცნენ.

და ამის სწავლა,თუ რომელი რომელია,გამოცდილებაა,რომელიც შეცდომების დაშვებასთან ერთად მოდის…

თქვენ მართალი ხართ,მისტერ ტეოდორ.

მე ჯერ ისევ პატარა ვარ და ბევრი მიკლია თქვენამდე.

მე არასდროს მეყოლება შვილი,რადგან მე მას თქვენსავით ვერასდროს ავუხსნი ამას.

 

მისტერ ტეოდორ,

გმადლობთ,რომ არსებობთ,

გმადლობთ,რომ გესმით,

იცით და არ გეზარებათ ჩემთვის ამის სწავლა.

კიდევ ერთხელ გილოცავთ,

ახლა კი უნდა გავიქცე,

დედა მეძახის.

აღქმა

ფანჯიდან შემოჭრილი მზის სხივები მაგიდაზე თამაშობენ.

მე სარკეში ვიხედები და ვგრძნობ,რომ მე არ ვარ მე.

თვალებშეღებილი,წითელპომადიანი გოგო,რომელიც თავს ქალს უწოდებს.

ზედმეტად რეალურია ეს სამყარო იმისთვის,რომ ჩვენც რეალურად შევხედოთ მას.

არ უნდა ვიფიქროთ რა მოხდება ხვალ,

ან რა მოხდება,როცა გაიგებს,

ან რა მოხდება,როცა გაუკვირდება,

ან რა მოხდება,როცა მაკოცებს.
ჩვენ,კანონზომიერებით გადაჯაჭვული არსებები,ხანდახან ვერც ვხვდებით,როგორ ვემონებით.

ვემონებით

ვნებებს,

გულს,

ხელებს,

სითბოს,

ღიმილს.

ვემონებით და არ ვამხელთ.

ჩუმად,გულში ვხდებით მონები.

და მერე,

დროის შემდეგ…

და მერე,

წლების შემდეგ…

ერთმანეთს ვსაყვედურობთ არ ან უბრალოდ ვერგამხელილი გრძნობებისთვის.
არადა შეგვეძლო გვეთქვა,

შეგვეძლო აღგვექვა,

რომ ყველაფერი თამაშია

რომ ყველაფერი გადაბმულია

და რომ ყველას ყველაფერი შეუძლია,თუ გულით მოინდომებს.

თუ მთელი გულით მოინდომებს…
რომ ღმერთი არაფერ შუაშია,

რომ ანგელოზებს სულ არ აქვთ ფრთები

რომ უნდა ვიცხოვროთ,რათა გადავრჩეთ

და უბრალოდ,უნდა გვიყვარდეს.
უნდა გვიყვარდეს ჩვენი თავი და ერთმანეთი,

რადგან

ჩვენ ვართ ღმერთები.