არქივი
მეტროში
შემოდგომა იყო თბილისში.
ერთი ისეთი საღამო იყო,შებინდებისას რომ დაუშვებს ხოლმე წვიმა და რამდენიმე საათი გაუჩერებლად,მშვიდად წვიმს.
გვიანი იყო,მე უკვე სახლში მივდიოდი,ჩემთვის ყველაზე უფრო საყვარელი ტრასპორტით-მეტროთი.
კიბეები რომ დასრულდა და შევუხვიე,ვაგონისთვის რომ დამეცადა,ერთი ბიჭი “დავლანდე”.
ზოგადად,წმინდა ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით,გოგოები ბიჭებს არ “ლანდავენ”,ისინი ბიჭებს თავიდან ფეხებამდე ერთი შეხედვით ზომავენ და მერე ისეთ სახეს იღებენ,თითქოს საერთოდ არ დაენახათ.
ბიჭის გონება კი უფრო ნელა მუშაობს,ის შემოგხედავს,გაკვირდება,არც იუხერხულებს,რომ დაჟინებით მოგშტერებია და მაინც ვერ მიხვდება იმდენს შენზე,რამდენსაც შენ მიხვდი.
ზოგადად ეს ასეა.აი ის ბიჭი კი,მე რომ კიბეებზე ჩასვლისთანავე დავინახე,ეგეთი არ იყო.
ის მოთამაშე იყო.
არსებობენ ეგეთი კატეგორიის ბიჭები,ყველაფერს რომ იზამენ ისეთები რომ გამოჩნდნენ,როგორებიც არ არიან,თუმცა უნდათ,რომ იყონ.
ამ ჩემს ბიჭს ხელში წიგნი ეჭირა,კედელს იყო მიყრდნობილი და კითხულობდა.
უკვე გვიანი იყო და აქა-იქ თუ გამოჩნდებოდა რამდენიმე ადამიანი.
რომ შევედი,ამომხედა,ღრმა,საქმიანი თვალები შემომანათა და ისევ ჩაიხედა თავის წიგნში.
მე ვგიჟდები კითხვაზე.შესაბამისად ყოველთვის მაინტერესებს ის ადამიანი,რომელიც ჩემსავით კითხულობს და თან ჩემსავით-მეტროშიც.
ამ ყველაფერს ისიც ემატებოდა,რომ ეს ჩემი ბიჭი საკმაოდ სიმპათიურიც იყო.
მე იქვე ახლოს მივეყრდენი იმავე კედელს და ისე,ჩემთვის ჩამეღიმა.
ცოტა ხანში გავხედე და ის არ კითხულობდა,ყველანაირი უხერხულობის გარეშე მიყურებდა და მიღიმოდა.
მეც კიდევ ერთხელ გავუღიმე.
მოკლედ,ჩვენ მატარებლის მოსვლამდე ერთგვარი ვირტუალური ურთიერთობა დავამყარეთ.
ამ ღიმილში და უცნაურ განცდაში მატარებელიც ჩამოდგა.
მან სიგარეტი ჩააქრო,ისევ გაიღიმა,ოღონდ ამჯერად სადღაც,უსასრულობაში გაიღიმა და შევიდა.
მეც შევედი.
მე დავჯექი,ის იქვე ახლოს დადგა.
წიგნი ისევ გადაშლილი ჰქონდა,თუმცა ხანდახან,თავდახრილი,მზერას გამოაპარებდა და ისევ იღიმოდა.
ჩვენ დავინტერესდით ერთმანეთით.
მიუხედავად ამისა,მე არ ვიმჩნევდი.
ყურსასმენები მქონდა ყურებში,საყვარელ მუსიკას ვუსმენდი და ფეხის მოძრაობით ვყვებოდი.
ეს უფრო აღიმებდა.
საბოლოოდ,ჩემს ჩამოსვლამდე ერთი გაჩერებით ადრე ჩამოვიდა,ისე რომ არც მობრუნებულა მშვიდად ხელი დამიქნია და გაისეირნა.
მატარებელი დაიძრა.ისე,რომ მე გასვლა ვერ მოვასწარი.
მას არ მოუხედავს.მიდიოდა ისევ თავდახრილი და ვინ იცის რას ფიქრობდა.
აი მე კი,რომ გავსულიყავი…
მატარებელი ჩამოდგა.
მე ჩამოვედი,მეორე მხარეს გადავედი და იმ მატარებელში ჩავჯექი,რომელიც ჩემს ბიჭთან მიმიყვანდა.იქნებ კიდევ გაეღიმა ჩემთვის…
მივედი,მაგრამ ვერ ვიპოვე.
მე ის ვეღარ ვიპოვე.ეს ყველაფერი ზუსტად ოც წუთში მოხდა.
ოცი წუთის წინ,ფეხდაფეხ რომ გავყოლოდი მას…გადმოვსულიყავი ვაგონიდან და გავყოლოდი.
ოცი წუთით ადრე:
მე გამოვედი ვაგონიდან.
ის წინ მიდის.
მშვიდად,აუღელვებლად.
მიდის და მის სახეს ვერ ვხედავ.
თუმცა ვგრძნობ,როგორ იღიმის.
მალე ვეწევი და უკვე გვერდი-გვერდ დავდივართ.
ის ჩერდება,სახეში მაშტერდება და მიღიმის.
მე ვეუბნები,რომ დაბადების დღე მაქვს და ვთხოვ,რომ სახლამდე მიმაცილოს.
ის ხელს მკიდებს და…
მე ვუბრუნდები რეალობას.
მე მას დავედევნე,მაგრამ გვიანი იყო.
საერთოდ,გვიანია.
სახლიდან მირეკავენ,მალე უნდა მივიდე.
მატარებელი მოდის,შევდივარ და ვხედავ ბიჭს,რომელიც წიგნს კითხულობს.
მე შევდივარ,ის მაღლა იხედება და მიღიმის.
სახლში მაგვიანდება…
ალასკა
ეს ამბავი რამდენიმე წლის წინ დაიწყო.მაშინ,როდესაც ჩემი ქვეყნიდან წასვლა საბოლოოდ გადავწყვიტე.
მე ერთი ლამაზი ქვეყნიდან ვარ,რომელსაც მთები აკრავს გარშემო.
ამ მთებზე თოვლი თითქმის არ დნება და ყოველთვის ულამაზესი სანახავია.
ყველაზე წითელი შემოდგომა იცის და ოქტობრის თვეში ქუჩაში მოსეირნეს ყვითელი ფოთლები გეხლართება თმაში.
მე ვხატავ.
სამ თვეში ერთხელ,პარასკევ დღეს ერთ ვიწრო ქუჩაზე,პატარა გალერეაში გამოფენას ვაწყობ.
სახლიდან იშვიათად გავდივარ და როცა გავდივარ,მეშინია,ხატვა არ მომინდეს და მყუდრო ადგილი ვერ ვიპოვო.
ჩვენს დედაქალაქში ძალიან ცოტა ადგილია მყუდრო და ალბათ მაგიტომ.
ადამიანის ცხოვრებაში ყოველთვის დგება დრო,როცა რუტინა გბეზრდება.
თუ არ დამდგარა ჯერ,დაელოდეთ,აუცილებლად დადგება,რაც არ უნდა იდეალური იყოს ის.
ჩემს ცხოვრებაშიც დადგა.
მომბეზრდა ჩემი დილა,ყავა,სიგარეტი,იგივე გარემო,ძველი მოლბერტი და ერთი და იმავე იდეით გადაბმული ნახატები.
ჩემოდანი გადმოვიღე და…
მე უკვე ორი წელია,ალასკაზე ვცხოვრობ.
აქაურობა ულამაზესია.
მართალია მთები საერთოდ არაა,მაგრამ სამაგიეროდ ოკეანეა,რომელიც ყოველთვის გაყინულია,როცა მე მის სანაპიროზე ვსეირნობ.
თითქმის ყოველთვის ცივა.
მე აქაც იშვიათად გავდივარ გარეთ,ამიტომ ძირითადად ბუხართან ვზივარ,ვხატავ და მუსიკას ვუსმენ.
აქ რომ ჩამოვედი,ყველაფერი შევცვალე.მე ხომ მობეზრებული მქონდა რუტინა?
ახალი მოლბერტი ვიყიდე,ახალი ფანქრები,ბევრი ფურცელი და თქვენ წარმოიდგინეთ,განსხვავებულ მუსიკასაც ვუსმენ.
მეგობრები არ მყავს.არც მჭირდება,ამას ოთხი დღის წინ მივხვდი,როცა ამდენი ხნის შემდეგ ლუდი მარტომ დავლიე.
მთელი საღამო ვსვამდი,ბოლოს რამდენიმე წუთი ისტერიულად ვიცინოდი და სწორედ მაშინ მივხვდი,რომ მეგობრები არ მჭირდება.
მხოლოდ ის მჭირდება,რომ არ მციოდეს,ჩემი მეგობრები კი ვერასდროს მათბობდნენ.
აქ,ალასკაზე,მხოლოდ ერთი გალერეა და რამდენიმე მხატვარია.
მე ყველას ვიცნობ პირადად და ძირითადად ერთად გვაქვს ხოლმე გამოფენები,რა თქმა უნდა,ყოველ პარასკევს.
ეს დღე მე შევარჩიე.
ერთხელ,როცა მორიგი გამოფენა მქონდა,ერთი ბიჭი გავიცანი,ფოტოგრაფი.
ეს ერთი წლის წინ იყო.იმის მერე ყოველ პარასკევს,გამოფენის შემდეგ ჩემთან მოდის და ჩვენ ერთად ვიძინებთ.
არა,ჩვენ არ გვაქვს სექსი,ჩვენ უბრალოდ ერთად გვძინავს.
მე შეგნებული მაქვს,რომ ეს მხოლოდ პარასკევობით ხდება,მაგრამ მაინც ყოველ საღამოს ვშლი მისთვის ლოგინს.
არა,არ მიყვარს,ეგ როგორ იფიქრეთ,არც ასეთი სენტიმენტალური ვარ.
ის ყოველთვის მეფერება,მთელ სხეულს მიკოცნის.
რამდენჯერმე უფრო მეტიც მოინდომა,მაგრამ მე შევაჩერე,არ მინდოდა.
ასე უფრო კარგია.
ასე უფრო ლამაზია ყველაფერი.
მერე ვიძინებ და მესიზმრება,როგორ მიღებს მძინარეს ფოტოებს,ეს ძალიან რეალურია,ალბათ ამიტომ,რომ მეორე დილას ამ ფოტოებს მის აპარატში ვნახულობ.
ვდგები,შიშველი გავდივარ სამზარეულოში და ყავას ვდგამ.
ჩვენ ერთად ვეწევით,მერე ის მეკითხება,შეიძლება თუ არა,რომ მაკოცოს,მე ვუღიმი და თავს ვუქნევ.
ის მკოცნის და მიდის.
ჩვენ ალასკაზე ვცხოვრობთ,სადაც ოკეანე ყოველთვის გაყინულია და არავის იცის,სად არიან ამ დროს იხვები.
ჩვენ ყოველ პარასკევს ვხვდებით ერთმანეთს,ის მეფერება და მე ვთბები.
მე შემიძლია ვიცხოვრო სიყვარულის გარეშე.
დეპრესია
I want to walk into your grave…
Babble,Babble
Bitch,Bitch..
კივის Manson_ი და მე ჩემში დაგროვილი ცარიელი ემოციებისთვის ვერ ვპულობ სხვა ადგილს.
სხვას რა,ადგილს ვერ ვპულობ.
სიგარეტის ბოლი ბევრი ფიქრის საშუალებას მაძლევდა ყოველთვის,ახლაც მაძლევს,უბრალოდ რაზე ვიფიქრო არ ვიცი.
დავიჯერო ასეთი მწირია ადამიანის აზროვნება?
ყველაფერი ერთმანეთში მერევა.
დღეები,საათები,სიზმრები,ემოციები…
რეალობაში ვერ ვარჩევ რა მოხდა უკვე და რა შეიძლება მოხდეს.
გამარტივდა ყველაფერი.
ბავშვობიდან გადმომხტარი მოგონებები მიტივტივდება თავში და ისეთი შეგრძნება მაქვს,რომ ისევ უნდა მოხდეს.
ისევ და ისევ.
ჩვენი ცხოვრების მთავარი ნაწილი ხომ დეჟა ვუა.
ვსუნთქავთ,დავდივართ,ვფიქრობთ,ვოცნებობთ და წინ კიდევ ბევრი რჩება,ან ცოტა.
არავის იცის.
არავინ, “ღმერთმაც” კი.
წინ ვიხედებით და სიზმრებით და დეჟა ვუებით გატენილ ცხოვრებას ვხედავთ.
ეს უკვე მოხდა.
ადრე,ვიღაცის ცხოვრებაში მოხდა და სამყარომ გაიარა უკვე ეს ნაწილი.
მაგრამ მაინც მეორდება.
შენც უნდა გამოსცადო ეს ყველაფერი.
წინ სიცარიელეა ბევრი მუსიკით და ფიქრით სავსე.
შენ კი სიგარეტით ხელში სიმაღლეზე დგეხარ და უკვე განვლილ ცხოვრებას ხელმეორედ გადიხარ.
ეს არაა საინტერესო.
თვალებს ხუჭავ და სასაფლაოზე ჩნდები.
შენ წინ თეთრ ხალათებში გამოწყობილი გოგონები ცეკვავენ აწ უკვე გაციებულ საფლავზე.
და..ხვდები,რომ ღმერთი გამოგონილია.
გამოგონილია იმ ადამიანებისთვის,ვისაც ყოველ დილას სანთლის დანთება შეუძლიათ.
შენ არ გჭირდება სანთელი,არც წინამძღოლი იმისთვის,რომ დაგესიზმროს.
შენ მუსიკა გჭირდება,ბევრი ემოცია და ბოლი,იმისთვის,რომ არ გაგიჭირდეს ოცნება.
და იმისთვისაც,რომ ზეპირად იცოდე მომავალი.
კიდევ ბევრია სათქმელი,დასაწერიც… თუმცა შენ წერტილს სვამ,იმიტომ,რომ სიზმარში შენ შემდეგ მოსულ შენივე სულის მეპატრონეს კიდევ რამე დაუტოვო საფიქრელი,დასაწერი…
სახლი,რომელშიც ხელო-ვნება ცხოვრობს. 
კომენტარები