ჩემში შემორჩები
როცა შენ მეხები,გული მიჩქარდება.
მე არ მინდა ამის აღიარება და ვცდილობ სუნთქვა შევწყვიტო,წამებით.
ცოტა ხნით გამომდის და მერე ისევ…შენ ჩემს ხელს იღებ.
უკნიდან მეპარები,თვალებზე ხელს მაფარებ და მკოცნი.შენი ხმა….
მე საწოლთან ვარ მიბმული,ჩემ გვერდით მარტოობა და შენ ჩემთან არაფერი გესაქმება.
და როდესაც დაღლილი,თავდახრილი ვზივარ შენ გვერდით და ვცდილობ გავერკვე რა ხდება ჩემს სულში,შენ ნაზად ეფერები ჩემს თმას და არ მაძლევ საშუალებას ვიფიქრო,რომ არ მაინტერესებ.
მე იმ წინადადებით გაბრუებული,რომ “აკრძალული ხარ” თავს მაღლა ვწევ და გიყურებ,შენც მშვიდად მიყრი თვალს და მეუბნები,რომ არ დავიძინო,რომ თავი ავწიო და გამოვფხიზლდე.
მეუბნები,რომ შენც გეძინება,მაგრამ თავს დაბლა არ ხრი.
მე წამით მავიწყდება ჩემი წინადადება და გიღიმი.
და როცა შენ შავი ხაზებით სულს მიჩხაპნი,მე მიხარია და თავს იდიოტად სულაც არ ვგრძნობ.
იმიტომ,რომ მე ბავშვი ვარ,რომელსაც შეუყვარდა.
რომელმაც დაკარგა თავდაჯერებულობა და ახლა სევდით გაჟღენთილი თავშესაფარს ეძებს.
შენში.
შენ კი უმოწყალო ხარ,ჩემი სულის პატრონი.
ჩემთვის ყველაფერი სულ ერთია და ის ერთიც შენ ხარ…
იმდენად აკრძალულია შენი ჩემში შემოსვლა,რომ არც ვითხოვ.
თუ გინდა ნურასდროს მოხვალ ჩემთან…მაგრამ გთხოვ,არასდროს წახვიდე ისე შორს,რომ ვეღარ გიგრძნო.
გიყურებ უძილობით დაღლილ თვალებში და ვგრძნობ,როგორ მეღვრება სევდა გულში.
ვგრძნობ,რომ შენი უძილობა მე არ მეკუთვნის და თოვს ჩემს სულში…მუდამ ითოვებს.
მე არ მაქვს იმედი,მაგრამ ჩემი სურვილი იმდენად დიდია,ყველაფერს გაარღვევს.
შენ უკან მომყვები და ხშირად იმეორებ ჩემს სახელს.
სევდას სიზმრებად ჩამოთოვ და ისე მიყურებ,როგორც მარტო შენ შეგიძლია.
ჩემი გული კი ისევ გამალებით სცემს..შენ კი ხელში არ იყვან და არ იხუტებ…
ეგზისტენციალიზმი ჰუმანიზმია
ყველა ჯანსაღად მოაზროვნე ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როდესაც უჩნდება პროტესტი.პროტესტი როგორც ელემენტარული,ყოფითი პრობლემების,ისე ზოგადად,იმ გარემოს მიმართ,სადაც ცხოვრობს.
ეს რა თქმა უნდა არ ეხება იმ ადამიანებს,ვისი მთავარი საქმიანობა კომფორტი და მისგან სიამოვნების მიღება.მათ როგორც უჭირთ,ასევე არც უნდათ ზედმეტი ფიქრი.
ეს ამბავი თითქმის ყველა საკითხს მოიცავს.
როცა გვიყალიბდება მსოფლმხედველობა,გვიჩნდება კითხვები და ვიწყებთ ამ კითხვებზე პასუხების მოძებნას,ვიჭედებით.
ჩემთვის მაგ დროს მთავარი საკითხი რელიგია იყო,თუმცა ეს არ გვინდა.მე რამე კონკრეტულზე არ ვწერ ახლა.ვწერ ზოგადად,პროტესტზე.
პროტესტის გამოხატვის სხვადასხვა ფორმა არსებობს და კიდევ უფრო მეტი რამ,რის გამოც ადამიანს,კერძოდ და უმეტეს შემთხვევაში კი “თინეიჯერს” უჩნდება ის.
ვფიქრობ,რომ პროტესტი ყველა ასაკსა და გარემოებაში ერთნაირია:დროებითი და ადვილად გადასაჭრელი.
ადრე თუ გვიან,გამპროტესტებელი (თუ რა თქმა უნდა მართლა აწუხებს პრობლემა)დაფიქრდება,გაანალიზებს,მიხვდება ყველაფერს,ან უბრალოდ სიტუაცია შეიქმნება ისეთი,რომ მიხვდება,ყველაფერი ცვალებადია.
“ნუ გვიშლით ხელს ვიაროთ საკუთარი გზით,დრო ხომ წარმავალია.” – დილანი.
ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როცა უბრალოდ მოდის ემოცია,გაარღვიოს ყველა სოციალური ტაბუ,დაამსხვრიოს სტერეოტიპები და რეალობა უხეშად აღწეროს.
ეს ემოცია მოდის და რჩება ჩვენთან.საჭირო დროს იღვიძებს და პროტესტის სახით გვევლინება.
ეს კარგია.ეს ნიშანია იმის,რომ შენ კი არ არსებობ,ცხოვრობ,პიროვნება ხარ და ადგილი გაქვს ამ სამყაროში.
თუმცა საკითხავია,შენ ცხოვრობ იმისთვის,რომ შენი წვლილი შეიტანო მსოფლიო ცხოვრების განვითარებაში,თუ ცხოვრობ იმისთვის,რომ უბრალოდ სიამოვნება მიიღო?
ეგზისტენცი ადამიანია,რომელიც არ ემორჩილება საზოგადოებას.ის გახსნილი ადამიანია და აღქმულია,როგორც ღია რეალობა.
ადამიანი მუდმივად ეძებს თავის “მეს” და ქმნის საკუთარ თავს.
“ეგზისტენციალისტების აზრით,რეალობა გაიგება და განიცდება მხოლოდ პირად გამოცდილებაში.ამ ცხოვრებისეული გამოცდილების წყაროდ კი მათ მიაჩნიათ ძრწოლა,რომელსაც ადამიანი პირველად განიცდის მაშინ,როცა გააცნობიერებს ამქვეყნიური არამყარი და უსაფუძვლო ყოფნის სასრულობას,რაც გარდაუვალი სიკვდილით მთავრდება.”
ადამიანი შეიცნობს თავის დანიშნულებას.ანუ იმას,რომ მას არ აქვს არანაირი დანიშნულება და გადაწყვეტს,იცხოვროს სიამოვნებისთვის თუ – ავტორიტეტისთვის.
და ბოლოს,უბრალოდ ჰიპის,ჯერი რუბინსის სიტყვები:
“ჩვენ გვაქვს იდეები და მათი განხორციელების საშუალებად მიგვაჩნია სექსი,გრძელი თმები,ჯაზი და დოპინგი.ჩვენ გვინდა შიშვლებმა ვირბინოთ კონგრესის დარბაზებში.მარიხუანა ადამიანს ღმერთამდე ამაღლებს.იდეოლოგია ტვინის დაავადებაა.დიდი ნახტომებით წინ მივყავართ იმპულსებს და არა თეორიებს.”
ეს თავისუფლებაა.
ამფეტამინი
უცებ შეგეჩვიე.რარაცნაირად ყველაფერში გაგიგე და ვიფიქრე,რომ ვიპოვე ადამიანი,რომელიც ჩემ გვერდით იქნებოდა ყოველთვის.
მაშინ,როცა ცუდად ვიქნებოდი,როცა გამიჭირდებოდა და განსაკუთრებით მაშინ,როდესაც ძალიან კარგად ვიქნებოდი.
გავუზიარებდი გრძნობებს,ემოციებს და სხვადასხვა ყოფით ელემენტებს. ახალ მუსიკებს,ფილმებს,წიგნებს,ჩანაწერებს,ურთიერთობებს…
შენ გაიხსენი,მიმიღე,მოიწონე და მე – შეგიყვარე.
ყოველთვის,როცა მჭირდებოდა,გვერდზე მედექი,თუმცა რაღაცნაირად – ზედაპირულად.
გიყვარდა შენი თავი და მე დღემდე არ ვიცი,გიყვარდი თუ არა მე.
მე მიხაროდა შენი მიღწევები,შენი ახალი ურთიერთობები,შენი წარმატება და მოკლედ,მე ბედნიერი ვიყავი იმით,რომ ჩემი ადამიანი მყავდა.
ჩვენ ერთად ვცხოვრობდით.ერთმანეთისთვის.
მაგრამ შენ თურმე არასდროს ყოფილხარ ჩემი.
გაჩნდნენ ადამიანები გარშემო.
ჩვენი ყურადღება მიიქციეს.
ჩვენმა ურთიერთობამ წლებს ვერ გაუძლო.
შენ სიმაღლეზე ახვედი და ხანდახან გადმომხედავდი ხოლმე.
იშვიათად,როცა იგრძნობდი,რომ მეც შეიძლება გავზრდილიყავი შენს სიმაღლემდე,მაჩუმებდი,მამშვიდებდი და მჩრდილავდი.
შენ შენი სამყარო გქონდა,ამპარტავანი სამყარო.
მეც მქონდა ჩემი სამყარო,მაგრამ იქ შენ ერთადერთი იყავი.
მერე გავიზარდე–თ.
გავიზარდე.
მივხვდი,რომ გვერდზე ადამიანი მჭირდებოდა და არა რაღაც,თავის თავზე შეყვარებული მაღალი მთა.
მივხვდი და დაგანგრიე.
შენ ისე,რომ დაბლაც არ ჩამოსულხარ,მაგრძნობინე,რომ სულელი,უჭკუო გოგო ვარ და ის საქციელი,რომელიც მე მახასიათებს,სასაცილოა.
მე გული დამწყდა.ცრემლი ჩამომიგორდა.გულში ხინჯად დამაჩნდი და ძლივს დავიძინე.
მე მიყვარდი.
შენ გაიცინე და გამიუცხოვდი.
…
მე დავმუნჯდი.
მაგრამ მჯერა,რომ ოდესმე ჩამოხვალ მაგ სიმაღლიდან,მიხვდები,რომ გჭირდები და ღიმილნარევ სევდას მომიტან.
არ აქვს მნიშვნელობა რა იქნება მერე,მთავარი იქნება ის,რომ მივხვდები – შენ ოდესმე გყვარებივარ.
მერე იქნებ ისევ გავუზიაროთ ერთმანეთს ყოფითი ელემენტები.
Пожалуйста, только живи,
Ты же видишь, я живу тобою.
Моей огромной любви
Хватит, нам двоим с головою…
scientists find drug to erase memories
ზოგი მოგონება ყოველთვის იშლება გონებიდან.
გავიწყდება და სამუდამოდ წარსულის საკუთრება ხდება.
მერე რაღაც მომენტში ბუნდოვნად გახსენდება და რაც არ უნდა დაძაბო გონება,ბოლომდე ვერ აღიდგენ.
ჩემთანაც არსებობს ურთიერთობა,რომელიც თავისი უმნიშვნელო ხასიათით წარსულის საკუთრება დარჩა.
ასეთ დროს არც იმაზე ფიქრობ,რომ ფურცელზე გადაიტანო შენი სიტუაცია და არც იმაზე,რამდენად მნიშვნელოვანია ეს შენთვის.
ეს ნელ–ნელა მოდის.
ეს არ იყო რომანტიკული ურთიერთობა,არც ორიგინალურობაზე ჰქონდა პრეტენზია და არც ინტერესით გამოირჩეოდა.
ეს იყო უბრალოდ,ცოტაოდენ ვნებაზე დაყრდნობილი ურთიერთობა,ჩვენ გვიზიდავდა ერთმანეთი.
მე – მისი უცნაური ცხოვრება და მას,როგორც თვითონ ამბობდა – ჩემი გულწრფელობა.
ჩვენ ყოველ კვირა დღეს ვხვდებოდით ერთმანეთს.
მას თავისთან მივყავდი სახლში და მთელ დღეს მე მითმობდა.
აკეთებდა ყველაფერს,რასაც ვთხოვდი,მელაპააკებოდა ყველაფერზე,რაც მაინტერესებდა და მოკლედ,მექცეოდა ისე,როგორც ნებისმიერ გოგოს ესიამოვნება.
ჩვენ არ გვიყვარდა ერთმანეთი.
–ნუ მკბენ,რა..მერე მეტყობა ხოლმე და უხსენი კიდე იმათ,რა და როგორ…
–ვინ იმათ?
–აი იმათ,რა..გოგოებს.
ჩემთვის უცხო იყო ეჭვიანობა.სამაგიეროდ,მიზიდულობა – ნაცნობი.
ის მზრუნველი იყო და თბილი.ყოველთვის მიკონტროლებდა იმას,თუ სად მივდიოდი და რა მეცვა,მე კი ყოველთვის მიკვირდა რა საერთო შეიძლება ჰქონოდა ასეთ ინტერესებს ჩვენს ურთიერთობასთან.
მე გულწრფელი ვიყავი და გულუბრყვილო.
მაგრამ თურმე ჰქონდა.
ცოტახანში მან ჩემი მოფერება შეწყვიტა და გამომიცხადა,რომ აღარასდროს გვექნებოდა ისეთი ურთიერთობა,როგორიც მანამდე გვქონდა,რადგან მისთვის მიუღებელი ყოფილა ერთდროულად – მე და ჩემ მიმართ გაჩენილი სიყვარულის ბუშტუკები.
მან იმ საღამოს კიდევ ბევრი ილაპარაკა,მე კი მივხვდი,რომ ის აღარ იყო საინტერესო და მზრუნველი.მასში ვალდებულებები გაჩნდა.
მერე დღეს,მე სხვა შემიყვარდა.
წლებია უკვე.ის ყოველთვის პოულობს დროს წლებს შორის,რომ თავი შემახსენოს.
მირეკავს და მეკითხება:
“–მარტო ხარ?”
მე არასდროს ვარ მარტო.
Take me
- ყველაფერი უფერულდება ნელ-ნელა.არ შეიძლება ასე გაგრძელება,რამე უნდა მოვიფიქრო.
- ნუ აფუჩეჩებ ყველაფერს,არ შეიძლება,არ გამოგივა არაფერი.
- დამიჯერე,ჯერ ადრეა შენთვის ეგეთები.გგონია არ მრცხვენია მე? არ შეიძლება ასე მოქცევა.
- საბოლოოდ რომ ის იქნება,რასაც მე გეუბნები,ხომ იცი?არაფერი გამოგივა თუ ასე ზერელედ მიუდგები ყველაფერს. არ შეიძლება,დაუკვირდი.
- დავიღალე ამდენი მოთმენით. გგონია,რომ მე არ მაქვს უფლება ხმა ამოვიღო და გითხრა,რომ არ იქცევი სწორად?
- აღარ მინდა,რომ ჩემ გვერდით იყო ისევ. ხომ ხედავ,აღარ გამოგვდის ერთად ყოფნა.რაც არ უნდა ვეცადოთ. რაც არ უნდა მოვინდომოთ.
- არ დაეცე,რა. არ შეიძლება,რომ არ გამოგივიდეს..შეგრცხვება მერე.
- არ დაიღალე? გამოფხიზლდი.
- მეც მინდა სიმშვიდე. წამიყვანე.
მეტროში
შემოდგომა იყო თბილისში.
ერთი ისეთი საღამო იყო,შებინდებისას რომ დაუშვებს ხოლმე წვიმა და რამდენიმე საათი გაუჩერებლად,მშვიდად წვიმს.
გვიანი იყო,მე უკვე სახლში მივდიოდი,ჩემთვის ყველაზე უფრო საყვარელი ტრასპორტით-მეტროთი.
კიბეები რომ დასრულდა და შევუხვიე,ვაგონისთვის რომ დამეცადა,ერთი ბიჭი “დავლანდე”.
ზოგადად,წმინდა ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით,გოგოები ბიჭებს არ “ლანდავენ”,ისინი ბიჭებს თავიდან ფეხებამდე ერთი შეხედვით ზომავენ და მერე ისეთ სახეს იღებენ,თითქოს საერთოდ არ დაენახათ.
ბიჭის გონება კი უფრო ნელა მუშაობს,ის შემოგხედავს,გაკვირდება,არც იუხერხულებს,რომ დაჟინებით მოგშტერებია და მაინც ვერ მიხვდება იმდენს შენზე,რამდენსაც შენ მიხვდი.
ზოგადად ეს ასეა.აი ის ბიჭი კი,მე რომ კიბეებზე ჩასვლისთანავე დავინახე,ეგეთი არ იყო.
ის მოთამაშე იყო.
არსებობენ ეგეთი კატეგორიის ბიჭები,ყველაფერს რომ იზამენ ისეთები რომ გამოჩნდნენ,როგორებიც არ არიან,თუმცა უნდათ,რომ იყონ.
ამ ჩემს ბიჭს ხელში წიგნი ეჭირა,კედელს იყო მიყრდნობილი და კითხულობდა.
უკვე გვიანი იყო და აქა-იქ თუ გამოჩნდებოდა რამდენიმე ადამიანი.
რომ შევედი,ამომხედა,ღრმა,საქმიანი თვალები შემომანათა და ისევ ჩაიხედა თავის წიგნში.
მე ვგიჟდები კითხვაზე.შესაბამისად ყოველთვის მაინტერესებს ის ადამიანი,რომელიც ჩემსავით კითხულობს და თან ჩემსავით-მეტროშიც.
ამ ყველაფერს ისიც ემატებოდა,რომ ეს ჩემი ბიჭი საკმაოდ სიმპათიურიც იყო.
მე იქვე ახლოს მივეყრდენი იმავე კედელს და ისე,ჩემთვის ჩამეღიმა.
ცოტა ხანში გავხედე და ის არ კითხულობდა,ყველანაირი უხერხულობის გარეშე მიყურებდა და მიღიმოდა.
მეც კიდევ ერთხელ გავუღიმე.
მოკლედ,ჩვენ მატარებლის მოსვლამდე ერთგვარი ვირტუალური ურთიერთობა დავამყარეთ.
ამ ღიმილში და უცნაურ განცდაში მატარებელიც ჩამოდგა.
მან სიგარეტი ჩააქრო,ისევ გაიღიმა,ოღონდ ამჯერად სადღაც,უსასრულობაში გაიღიმა და შევიდა.
მეც შევედი.
მე დავჯექი,ის იქვე ახლოს დადგა.
წიგნი ისევ გადაშლილი ჰქონდა,თუმცა ხანდახან,თავდახრილი,მზერას გამოაპარებდა და ისევ იღიმოდა.
ჩვენ დავინტერესდით ერთმანეთით.
მიუხედავად ამისა,მე არ ვიმჩნევდი.
ყურსასმენები მქონდა ყურებში,საყვარელ მუსიკას ვუსმენდი და ფეხის მოძრაობით ვყვებოდი.
ეს უფრო აღიმებდა.
საბოლოოდ,ჩემს ჩამოსვლამდე ერთი გაჩერებით ადრე ჩამოვიდა,ისე რომ არც მობრუნებულა მშვიდად ხელი დამიქნია და გაისეირნა.
მატარებელი დაიძრა.ისე,რომ მე გასვლა ვერ მოვასწარი.
მას არ მოუხედავს.მიდიოდა ისევ თავდახრილი და ვინ იცის რას ფიქრობდა.
აი მე კი,რომ გავსულიყავი…
მატარებელი ჩამოდგა.
მე ჩამოვედი,მეორე მხარეს გადავედი და იმ მატარებელში ჩავჯექი,რომელიც ჩემს ბიჭთან მიმიყვანდა.იქნებ კიდევ გაეღიმა ჩემთვის…
მივედი,მაგრამ ვერ ვიპოვე.
მე ის ვეღარ ვიპოვე.ეს ყველაფერი ზუსტად ოც წუთში მოხდა.
ოცი წუთის წინ,ფეხდაფეხ რომ გავყოლოდი მას…გადმოვსულიყავი ვაგონიდან და გავყოლოდი.
ოცი წუთით ადრე:
მე გამოვედი ვაგონიდან.
ის წინ მიდის.
მშვიდად,აუღელვებლად.
მიდის და მის სახეს ვერ ვხედავ.
თუმცა ვგრძნობ,როგორ იღიმის.
მალე ვეწევი და უკვე გვერდი-გვერდ დავდივართ.
ის ჩერდება,სახეში მაშტერდება და მიღიმის.
მე ვეუბნები,რომ დაბადების დღე მაქვს და ვთხოვ,რომ სახლამდე მიმაცილოს.
ის ხელს მკიდებს და…
მე ვუბრუნდები რეალობას.
მე მას დავედევნე,მაგრამ გვიანი იყო.
საერთოდ,გვიანია.
სახლიდან მირეკავენ,მალე უნდა მივიდე.
მატარებელი მოდის,შევდივარ და ვხედავ ბიჭს,რომელიც წიგნს კითხულობს.
მე შევდივარ,ის მაღლა იხედება და მიღიმის.
სახლში მაგვიანდება…
ალასკა
ეს ამბავი რამდენიმე წლის წინ დაიწყო.მაშინ,როდესაც ჩემი ქვეყნიდან წასვლა საბოლოოდ გადავწყვიტე.
მე ერთი ლამაზი ქვეყნიდან ვარ,რომელსაც მთები აკრავს გარშემო.
ამ მთებზე თოვლი თითქმის არ დნება და ყოველთვის ულამაზესი სანახავია.
ყველაზე წითელი შემოდგომა იცის და ოქტობრის თვეში ქუჩაში მოსეირნეს ყვითელი ფოთლები გეხლართება თმაში.
მე ვხატავ.
სამ თვეში ერთხელ,პარასკევ დღეს ერთ ვიწრო ქუჩაზე,პატარა გალერეაში გამოფენას ვაწყობ.
სახლიდან იშვიათად გავდივარ და როცა გავდივარ,მეშინია,ხატვა არ მომინდეს და მყუდრო ადგილი ვერ ვიპოვო.
ჩვენს დედაქალაქში ძალიან ცოტა ადგილია მყუდრო და ალბათ მაგიტომ.
ადამიანის ცხოვრებაში ყოველთვის დგება დრო,როცა რუტინა გბეზრდება.
თუ არ დამდგარა ჯერ,დაელოდეთ,აუცილებლად დადგება,რაც არ უნდა იდეალური იყოს ის.
ჩემს ცხოვრებაშიც დადგა.
მომბეზრდა ჩემი დილა,ყავა,სიგარეტი,იგივე გარემო,ძველი მოლბერტი და ერთი და იმავე იდეით გადაბმული ნახატები.
ჩემოდანი გადმოვიღე და…
მე უკვე ორი წელია,ალასკაზე ვცხოვრობ.
აქაურობა ულამაზესია.
მართალია მთები საერთოდ არაა,მაგრამ სამაგიეროდ ოკეანეა,რომელიც ყოველთვის გაყინულია,როცა მე მის სანაპიროზე ვსეირნობ.
თითქმის ყოველთვის ცივა.
მე აქაც იშვიათად გავდივარ გარეთ,ამიტომ ძირითადად ბუხართან ვზივარ,ვხატავ და მუსიკას ვუსმენ.
აქ რომ ჩამოვედი,ყველაფერი შევცვალე.მე ხომ მობეზრებული მქონდა რუტინა?
ახალი მოლბერტი ვიყიდე,ახალი ფანქრები,ბევრი ფურცელი და თქვენ წარმოიდგინეთ,განსხვავებულ მუსიკასაც ვუსმენ.
მეგობრები არ მყავს.არც მჭირდება,ამას ოთხი დღის წინ მივხვდი,როცა ამდენი ხნის შემდეგ ლუდი მარტომ დავლიე.
მთელი საღამო ვსვამდი,ბოლოს რამდენიმე წუთი ისტერიულად ვიცინოდი და სწორედ მაშინ მივხვდი,რომ მეგობრები არ მჭირდება.
მხოლოდ ის მჭირდება,რომ არ მციოდეს,ჩემი მეგობრები კი ვერასდროს მათბობდნენ.
აქ,ალასკაზე,მხოლოდ ერთი გალერეა და რამდენიმე მხატვარია.
მე ყველას ვიცნობ პირადად და ძირითადად ერთად გვაქვს ხოლმე გამოფენები,რა თქმა უნდა,ყოველ პარასკევს.
ეს დღე მე შევარჩიე.
ერთხელ,როცა მორიგი გამოფენა მქონდა,ერთი ბიჭი გავიცანი,ფოტოგრაფი.
ეს ერთი წლის წინ იყო.იმის მერე ყოველ პარასკევს,გამოფენის შემდეგ ჩემთან მოდის და ჩვენ ერთად ვიძინებთ.
არა,ჩვენ არ გვაქვს სექსი,ჩვენ უბრალოდ ერთად გვძინავს.
მე შეგნებული მაქვს,რომ ეს მხოლოდ პარასკევობით ხდება,მაგრამ მაინც ყოველ საღამოს ვშლი მისთვის ლოგინს.
არა,არ მიყვარს,ეგ როგორ იფიქრეთ,არც ასეთი სენტიმენტალური ვარ.
ის ყოველთვის მეფერება,მთელ სხეულს მიკოცნის.
რამდენჯერმე უფრო მეტიც მოინდომა,მაგრამ მე შევაჩერე,არ მინდოდა.
ასე უფრო კარგია.
ასე უფრო ლამაზია ყველაფერი.
მერე ვიძინებ და მესიზმრება,როგორ მიღებს მძინარეს ფოტოებს,ეს ძალიან რეალურია,ალბათ ამიტომ,რომ მეორე დილას ამ ფოტოებს მის აპარატში ვნახულობ.
ვდგები,შიშველი გავდივარ სამზარეულოში და ყავას ვდგამ.
ჩვენ ერთად ვეწევით,მერე ის მეკითხება,შეიძლება თუ არა,რომ მაკოცოს,მე ვუღიმი და თავს ვუქნევ.
ის მკოცნის და მიდის.
ჩვენ ალასკაზე ვცხოვრობთ,სადაც ოკეანე ყოველთვის გაყინულია და არავის იცის,სად არიან ამ დროს იხვები.
ჩვენ ყოველ პარასკევს ვხვდებით ერთმანეთს,ის მეფერება და მე ვთბები.
მე შემიძლია ვიცხოვრო სიყვარულის გარეშე.
ჩვენი შემოდგომა
ძვირფასო,
რამდენი ხანია,აღარ მომიწერია შენთვის.
მომენატრე.
აქ შემოდგომაა,ყვითელ ფოთლებს შორის დავაბიჯებ და მშვიდად ვარ.
შენი ჩახუტება მოენატრა ჩემს ხელებს.
შენი,კისერი,სუნი…
ხშირად ვფიქრობ შენზე,ღამე სასეირნოდ გავდივარ ვიწრო და დაუსრულებელ ქუჩებში და შენზე ვფიქრობ.
იცი,რა ლამაზია აქაურობა ღამით?აქა-იქ მბჟუტავ ლამპიონებზე მარტო ყვითელი ფოთლები ბრჭყვინავს და სულს მითბობს.
ხომ გახსოვს ჩვენი შემოდგომა?
ვეჩვევი უშენოდ ცხოვრებას.
უკვე ვგრძნობ,რომ ისე მყვარებიხარ,აღარც მჭირდები.
მე შენი სითბო მაცოცხლებს,მანდ რომ დავაგროვე..
ვიცი,რომ შენს ქალაქში ახლა ზამთარია,ძალიან ცივა და შენ გრძელ,თბილ პალტოში გახვეული დადიხარ.
ფიფქები გეცემა სახეზე და ჩემზე არ ფიქრობ.
მერე,რა.
ხომ იცი,რა მნიშვნელოვანია ჩემთვის წარმოდგენა? Imagination decides everything.
წარმოგიდგენ და ვსეირნობ.
მერე რა,თუ შენ დამივიწყე,ჩვენ ხომ არ ვგავართ სხვებს.
ჩვენ ვერ დავრჩებით მეგობრებად.
ვერც გაგიღიმებ ნაძალადევად,როცა ქუჩაში გადამეყრები შემთხვევით.
მაინც იმედი მაქვს,რომ გადამეყრები..
შემოგხედავ და თვალს აგარიდებ,შენ ალბათ ვერც შემამჩნევ,გაივლი ჩვეული სიმშვიდით და სიამაყით,მე კი გავჩერდები და მანამდე გიყურებ,სანამ თვალს არ მიეფარები.
მე არ ვარ სენტიმენტალური.
ჩვენ არ ვართ სენტიმენტალურები.
ამიტომ არ ვგავართ სხვებს და ამიტომ დავამთავრეთ ყველაფერი.
ყველანაირი შანსის და მეგობრობის გარეშე.
იმიტომ,რომ ვიცოდით ღამის 4 საათზე ჩვენი ზღვის სანაპიროზე მარტო მე და შენ შეიძლება ვმსხადარიყავით.
მარტო ჩვენ.
და არა – ცალ-ცალკე.
გინდა,არ მოგატყუო?
მე მაინც მივდივარ ღამის 4 საათზე ჩვენს სანაპიროზე და ვჯდები.
ჩუმად ვუსმენ ზღვას და იმ მუსიკას,ერთად რომ ვუსმენდით.
შენ არ მოდიხარ,დამივიწყე.
მე ყოველთვის ვიარსებებ შენით.
სოლედად
მოღალატე
დეპრესია
სახლი,რომელშიც ხელო-ვნება ცხოვრობს. 
კომენტარები