Archive
შავი შოკოლადი
ამ ბოლო დროს,ბევრს ვფიქრობ ურთიერთობებზე.
ალბათ ეს გარშემო მიმდინარე მოვლენების და პირადულის ბრალია,თუმცა ამას რა მნიშვნელობა აქვს.
მთავარი ისაა,რომ მიწევს ვიფიქრო იმაზე,თუ როგორი შეიძლება იყოს “იდეალური” ურთიერთობა გოგოსა და ბიჭს შორის.
ძალიან ხშირად ვხვდები მომენტს,როდესაც ადამიანებს ერთმანეთი უყვარდებათ,თუმცა ერთად არ/ვერ არიან.
ეს ძირითადად გამოწვეულია სხვადასხვა ფაქტორებით,თუმცა მინდა ყველაზე მნიშვნელოვანზე გავამახვილო ყურადღება – მათ უბრალოდ ერთმანეთი ბეზრდებათ.
(შეიძლება ეს უკვე ყბადაღებული თემაა,მაგრამ ჩემთვის ახლა გახდა აქტუალური.)
როგორ უნდა მოიქცეს გოგო/ბიჭი (სრულიად თანაბარ შესაძლებლობებს ვანიჭებ,ხაზგასასმელია) როდესაც თავისი მეორე ნახევარი ასე უბრალოდ ადგება და გადაწყვეტს,რომ მასთან ურთიერთობა არ უნდა?
რა ბანალურია.
მგონი არავისთვის ახალი და უცხო იმაში არაა,რომ აქ მეგობრების/ახლობლების/დაქალების/ძმაკაცების უმრავლესობა გეტყვით,რომ “მერე რა,ცხოვრება გრძელდება,უკეთესი მოვა”. მაგრამ დამეთანხმებით,რომ მოცემულ მომენტში არც უარესი და არც უკეთესი არ გვჭირდება. ჩვენ გვინდა ის და მორჩა!
ვვარდებით დეპრესიაში,დავდივართ დაგრუზული სახით,ფაქტობრივად არ არსებობს ადამიანი,ვის ხუმრობაზეც გავიღიმებთ(გაცინებაზე აღარ მაქვს ლაპარაკი) და უბრალოდ ვფიქრობთ,რომ ვერ შევძლებთ ცხოვრებას მის გარეშე.
აქვე მინდა აღვნიშნო,რომ ეს ყველა ზემოთჩამოთვლილი მხოლოდ მსუბუქი და გავრცელებული ფორმებია,ამაზე უარესი სულიერი მდგომარეობებიც არსებობს,რაღა თქმა უნდა საყვარელ ადამიანთან დაშორების დროს.
და აქვე დავსვამ კითხვას,არის კი ჩვენი “საყვარელი” ადამიანი საყვარელი?
რამდენი დრო გვჭირდება იმის მისახვედრად,თუ ვინ მოგვწონდა უბრალოდ და ვინ მართლა გვიყვარდა?
ან როგორი ემოციური დამოკიდებულებაა ერთმანეთს შორის ეს სიყვარული?
და კიდევ ერთი:
თუ ვიცით,რომ ყველანაირი ურთიერთობის ლოგიკური დასასრული დაშორება ან უბრალოდ მარტივად – ურთიერთობის გაციებაა,რატომ ვიწყებთ?
რატომ ვართულებთ?
ხომ შეიძლება შემოვიფარგლოთ მხოლოდ ერთმანეთთან ყოფნით,სითბოთი,ჩახუტებით,სექსით…ისე,რომ ერთმანეთთან ყოფნა გვსიამოვნებდეს და მორჩა.
საჭიროა ყოველ წამს ერთმანეთისთვის მიწერილი მესიჯები ტექსტით:”სად ხარ?”
Imho,ეს უაზრო და ბავშვური ფაქტები ურთიერთობას ართულებს,აბეზრებს,აერთფეროვნებს და უბრალოდ არასასურველს ხდის.
ამიტომაც ვიღვიძებთ დილას და ვხვდებით,რომ it’s all over.
რის შედეგადაც ვიღაც აუცილებლად რჩება გულნატკენი.
და მხოლოდ საჭიროებისამებრ რომ ჩავრთოთ ხოლმე გულები,არა?
სასო–წარკვეთა
ვერ ვიტან ადამიანებს,რომელთა ცხოვრებისეული კრედო მაზუხისმია.
ალბათ გაგიკვირდებათ და არარეალურად ჩათვლით ამას,ან იფიქრებთ,რომ ფიზიკურ მაზუხიზმს ვგულისხმობ.
არა,თქვენ შეცდით ახალგაზრდებო.
მრავლად არსებობენ ადამიანები,რომლებიც სხდებიან,იკეთებენ შავ სათვალეს და იწყებენ ცხოვრების ამაოებაზე ფიქრს.ეს ყველაფერი რა თქმა უნდა მეტაფორულად.
რეალურად კი,დადიან,
იქმნიან იმიჯს..ყველაზე მაგარი,უნაკლო გოგოებისა და ბიჭების და ცდილობენ გაისისხლხორცონ.
დადიან,
და იძენენ მეგობრებს,
საყვარელ ადამიანებს,
უბრალოდ ნაცნობებს ხიბლავენ თავიანთი არაადამიანური ქარიზმით,
ეპირფერებიან და ლამისაა პირი გაეხეთ ღიმილისგან.
ასეთი ადამიანები ძირითადად სასურველი სარძლოები არიან,რომლებიც დილის 8საათზე გადიან სახლიდან სასწავლებელში,მიდიან მარშუტკით,ყოველ ეკლესიასთან პათოლოგიურად იწერენ პირჯვარს და რამდენჯერმე იღებენ ჩანთიდან სარკეს “მაკიაჟის” შესასწორებლად.
კეთილსინდისიერად ესწრებიან ყველა ლექციას და ასევე დროზე ბრუნდებიან სახლში,სანამ დაბნელდება მანამდე.თორემ გვიან რომ მივიდეს,რას იფიქრებს ჩუმად მოთვალთვალე მეზობელი? შერცხვება ოჯახი.
სახლში მისული ივახშმებს,სამარხვო შოკოლადს დააყოლებს და ბედნიერი და წმინდა (!) სოციალურ ქსელზე დაალაიქებს გვერდს სახელად “მე მიყვარს ჩემი პატრიარქი”.
ეს ყველაზე ბედნიერი გოგოა მთელს სამყაროში.
რადგან მან იცის,რომ მისი ასეთი საქციელი ოდესმე აუცილებლად დაფასდება და ვინმე “კარგი ოჯახის შვილი” აუცილებლად “წაიყვანს” მას.
ეს სირთულეა.
ბიჭებთან კიდევ უფრო რთულად გვაქვს საქმე.
ისინი არც ისეთი კლდემამოსილები არიან და არც ისეთი წმინდები,თუმცა განუწყვეტლივ ეძებენ ასეთ გოგოებს.
ყველას,ვინც მათ “გემოვნებაში” არ ჯდება ნაშას ეძახიან და ხარობენ.
თუმცა ისინიც ამავე წარმატებით ლაპარაკობენ რელიგიაზე,ქალიშვილობის ინსტიტუტზე და ყველაფერზე,რაც უბრალოდ ადამიანის პირადია,ღიად,მაგრამ არასდროს მოიყვანენ “სხვის ნახმარ გოგოს” ცოლად.
ასეთებიც ყოველთვის ბედნიერები არიან,რადგან ისინი განსაკუთრებული სისათუთით არჩევენ პატიოსან გოგოს,სვამენ სახლში და თვითონ სამსახურში მიდიან.
ოღონდ ერთი პრობლემაა.
ისინი ერთმანეთისგან ვერ მიჯნავენ (საერთოდ რას მიჯნავენ ერთმანეთისგან ეს უცნობია მაგრამ განსაკუთრებით…) თამაშს და მსახიობობას.
მოთამაშე არის ადამიანი,რომელიც ნებისმიერ სიტუაციაში მოირგებს ნებისმიერ როლს,თუმცა ასევე წარმატებით მოიშორებს ამ როლს თავიდან.
აი მსახიობი ადამიანი კი ეცდება მოირგოს სასურველი როლი,ეს ან გამოუვა წარმატებით,ან არა (თუმცა უმეტეს შემთხვევაში არა) და ეს გაურთულებს..ზოგადად ცხოვრებას.
ჩვენში ეს სიტუაცია ნაცნობია.
განსაკუთრებით კი ჩემში.
მოიხსენით ნიღბები ადამიანებო.
“თავისუფლად მოაზროვნე”
ყოველთვის დარწმუნებული ვიყავი იმაში,რომ საზოგადოება,სადაც მე ვტრიალებდი,ჯანსაღი იყო.
ჯანსაღი ყველანაირი გაგებით.
ნორმალურად აზროვნებდნენ,იყვნენ კომპლექსებისგან თავისუფალნი და გააჩნდათ თავიანთი პირადი ცხოვრება.
ესმოდათ ყველანაირი ქვესათაური ყველანაირი ქმედების და სხვის საქმეში ცხვირს უბრალოდ არ ჰყოფდნენ.
მაგრამ თურმე იმაზე მეტი იმედგაცრუება არსებობს ცხოვრებაში,ვიდრე შენი ფლირტების რაოდენობაა.
აღმოჩნდა,რომ ამ თავისუფლად მოაზროვნე ადამიანებს შორის,ერთი,ღმერთო ჩემო,ერთი ადამიანიც კი არ არსებობს,რომელიც სწორად აღიქვამს შენს საქციელს.
თურმე მათ შეუძლიათ დაგცინონ და ამით საკუთარ თავზე ამაღლდნენ,
თურმე მათ შეუძლიათ პიროვნება–შენ,თემად გაქციონ და ამ თემაზე დაუსრულებლად “იჭორაონ”,
თურმე მათ შეუძლიათ ერთი ხელის მოსმით დაანგრიონ წლების განმავლობაში შენარჩუნებული ურთიერთობა და ეს მხოლოდ იმიტომ,რომ შენ “სხვანაირად აზროვნებ”.
თურმე მათ შორის არ არსებობს ადამიანი,რომელიც წინ აღუდგება ამ “ბრბოს” და გაგამართლებს,იმიტომ,რომ ამით მისი სახელიც შეიბღალება და მერე “რას იტყვის ხალხი?”
ამ ადამიანებს შეუძლიათ ერთი “ფეხის გადაბრუნებისთვის” დაგკარგონ და არ იფიქრონ შენზე.მათ ეს არ აინტერესებთ.
ისინი შენზე მაგრები არიან,
ისინი შენზე სუფთად ცხოვრობენ,
ისინი პატიოსნები არიან,
ტრადიციებს პატივს სცემენ,
სექსზე ღიად არ ლაპარაკობენ,(იმიტომ,რომ ეს უზრდელობაა)
პატივს არ სცემენ ადამიანებს სრულიად უმიზეზოდ,მაგრამ ზუსტად ამ ადამიანებს მეორე წუთას ტრაკში უძვრებიან!
გოგოებს,რომლებსაც მეგობრებს,”დაქალებს” ეძახიან,ღიად,გახსნილად ვერ ესაუბრებიან,ზუსტად იმის გამო,რომ ეს არ შეიძლება.ის გოგოა და როგორ შეიძლება?
და თუ დაელაპარაკები,
და თუ შენი ქმედება მათ ბნელ აზროვნებაში არ ჩაჯდება,
და თუ შენ მათთვის მიუღებელი იქნები,
ისინი ყოველ წამს,ზიზღით შემოგხედავენ,პირს მიაბრუნებენ და დაგცინებენ,გვერდზე გავლენ და იჭორავებენ და ამით ისინი კმაყოფილები იქნებიან.
საკუთარი თავდაჯერებულობა მოემატებათ და თავს მაგარ ტიპებად ჩათვლიან,იმიტომ,რომ ისინი “სწორად ცხოვრობენ”,ისეთ საქციელებს არ სჩადიან,რაც “ლამაზი არაა” და ყოველთვის “პატივსაცემი” და სანაქებო პიროვნებები იქნებიან.
ექნებათ “წმინდა ოჯახი”,”საუკეთესო თანამდებობა” და ეყოლებათ “პატიოსანი შვილები”.
მაგრამ ღამე,როცა დაწვებიან,
აი ზუსტად მაშინ,სანამ დაიძინებენ და გავლილ დღეზე,თვეზე ან უბრალოდ ცხოვრებაზე დაფიქრდებიან,
აუცილებლად მოუნდებათ იყვნენ ყველაზე გარყვნილი ადამიანები,ყველაზე თავისუფალი ჩარჩოებისგან და გვერდზე ისეთი ადამიანები ეწვნენ,რომლებიც ისე დააკმაყოფილებენ ყველაფრით და ყველანაირად,რომ სხვის ცხოვრებაში ცხვირების ჩაყოფის სურვილი უბრალოდ არ ჰქონოდათ.
მე კი უბრალოდ…
შეგეცით ბნელ ტვინში!
ნიღბები
ათასობით ნიღაბს ვატარებთ.
ზუსტად მაგდენივეში ვართ ამოფარებულები და ვერც ვხვდებით,როგორც გვიხორცდება თითოეული მათგანი.
დამჯერი შვილის,ერთგული შეყვარებულის,ბრწყინვალე მოსწავლის,მზრუნველი მეზობლის,გვერდში მდგომი მეგობრის,მოსიყვარულე და-ძმის როლს ვასრულებთ და არც ვფიქრობთ იმაზე,რომ ეს ჩვენ არ ვართ.
ჩვენი საკუთარი,ნამდვილი,ყველაზე სუფთა მე არ ვართ და რომ ვცდილობთ იდეალურები ვიყოთ.
იდეალური ადამიანის სახე გვაქვს შექმნილი სადღაც ტვინში (!) და ვცდილობთ მის მიხედვით ვიცხოვროთ.
ყოველი ჩვენი საქციელი ამ სახეში ჩავსვათ და შევუსაბამოთ,თუ არ ჯდება,ვეცადოთ მაინც,რომ ჩავსვათ.
საათების,დღეების,წლების განმავლობაში მექანიკურად აწყობილი რობოტივით ვიზეპირებთ სიტუაციებს,გარემოებებს,ურთიერთობებს და უბრალოდ სიტყვებს,ფრაზებს,რომ არ დავიბნეთ.რომ ერთი წუთითაც არ გამოგვეპაროს და საკუთარი თავები,ნამდვილი სულები არ ვამხილოთ.
ამასობაში ვისისხლხორცებთ ნიღბებს და ვეღარც კი ვგრძნობთ,რომ ჩვენ არ ვართ ჩვენ.
თოჯინები ვხდებით,მარიონეტები,რომლებსაც გვათამაშებენ.
გვათამაშებს თითოეული საზოგადოება,რომელშიც ჩავვარდებით. ასეთი კი უამრავია ჩვენი ცხოვრების ბილიკზე.
ამის შედეგად კი…
არა მარტო ძველი,ერთფეროვანი ურთიერთობები გვიხუნდება,ახლებსაც ერთფეროვნებით,გადაღეჭილი “ემოციებით” ვიწყებთ და ზუსტად ვიცით,რა შემთხვევაში როგორ უნდა მოვიქცეთ.
არ იღლებით?
არ ვ-იღლებით?
ადამიანები ვართ.
მიეცით ერთმანეთს მხნეობა იმისთვის,რომ ისევდაისევ ერთმანეთზე არ იფიქროთ.
მაშინ,
როცა შვილი ოჯახს “შეგირცხვენს”,
მაშინ,
როცა თქვენი ახლობელი აგერ უკვე მესამედ გათხოვდება.
მაშინ,
როცა უბრალოდ გინდათ საკუთარ თავს სიამოვნება მიანიჭოთ. და არა მარტო საკუთარ თავს.
და ათასი მაშინ კიდევ…
თქვენ დათვალეთ.
ეგზისტენციალიზმი ჰუმანიზმია
ყველა ჯანსაღად მოაზროვნე ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როდესაც უჩნდება პროტესტი.პროტესტი როგორც ელემენტარული,ყოფითი პრობლემების,ისე ზოგადად,იმ გარემოს მიმართ,სადაც ცხოვრობს.
ეს რა თქმა უნდა არ ეხება იმ ადამიანებს,ვისი მთავარი საქმიანობა კომფორტი და მისგან სიამოვნების მიღება.მათ როგორც უჭირთ,ასევე არც უნდათ ზედმეტი ფიქრი.
ეს ამბავი თითქმის ყველა საკითხს მოიცავს.
როცა გვიყალიბდება მსოფლმხედველობა,გვიჩნდება კითხვები და ვიწყებთ ამ კითხვებზე პასუხების მოძებნას,ვიჭედებით.
ჩემთვის მაგ დროს მთავარი საკითხი რელიგია იყო,თუმცა ეს არ გვინდა.მე რამე კონკრეტულზე არ ვწერ ახლა.ვწერ ზოგადად,პროტესტზე.
პროტესტის გამოხატვის სხვადასხვა ფორმა არსებობს და კიდევ უფრო მეტი რამ,რის გამოც ადამიანს,კერძოდ და უმეტეს შემთხვევაში კი “თინეიჯერს” უჩნდება ის.
ვფიქრობ,რომ პროტესტი ყველა ასაკსა და გარემოებაში ერთნაირია:დროებითი და ადვილად გადასაჭრელი.
ადრე თუ გვიან,გამპროტესტებელი (თუ რა თქმა უნდა მართლა აწუხებს პრობლემა)დაფიქრდება,გაანალიზებს,მიხვდება ყველაფერს,ან უბრალოდ სიტუაცია შეიქმნება ისეთი,რომ მიხვდება,ყველაფერი ცვალებადია.
“ნუ გვიშლით ხელს ვიაროთ საკუთარი გზით,დრო ხომ წარმავალია.” – დილანი.
ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როცა უბრალოდ მოდის ემოცია,გაარღვიოს ყველა სოციალური ტაბუ,დაამსხვრიოს სტერეოტიპები და რეალობა უხეშად აღწეროს.
ეს ემოცია მოდის და რჩება ჩვენთან.საჭირო დროს იღვიძებს და პროტესტის სახით გვევლინება.
ეს კარგია.ეს ნიშანია იმის,რომ შენ კი არ არსებობ,ცხოვრობ,პიროვნება ხარ და ადგილი გაქვს ამ სამყაროში.
თუმცა საკითხავია,შენ ცხოვრობ იმისთვის,რომ შენი წვლილი შეიტანო მსოფლიო ცხოვრების განვითარებაში,თუ ცხოვრობ იმისთვის,რომ უბრალოდ სიამოვნება მიიღო?
ეგზისტენცი ადამიანია,რომელიც არ ემორჩილება საზოგადოებას.ის გახსნილი ადამიანია და აღქმულია,როგორც ღია რეალობა.
ადამიანი მუდმივად ეძებს თავის “მეს” და ქმნის საკუთარ თავს.
“ეგზისტენციალისტების აზრით,რეალობა გაიგება და განიცდება მხოლოდ პირად გამოცდილებაში.ამ ცხოვრებისეული გამოცდილების წყაროდ კი მათ მიაჩნიათ ძრწოლა,რომელსაც ადამიანი პირველად განიცდის მაშინ,როცა გააცნობიერებს ამქვეყნიური არამყარი და უსაფუძვლო ყოფნის სასრულობას,რაც გარდაუვალი სიკვდილით მთავრდება.”
ადამიანი შეიცნობს თავის დანიშნულებას.ანუ იმას,რომ მას არ აქვს არანაირი დანიშნულება და გადაწყვეტს,იცხოვროს სიამოვნებისთვის თუ – ავტორიტეტისთვის.
და ბოლოს,უბრალოდ ჰიპის,ჯერი რუბინსის სიტყვები:
“ჩვენ გვაქვს იდეები და მათი განხორციელების საშუალებად მიგვაჩნია სექსი,გრძელი თმები,ჯაზი და დოპინგი.ჩვენ გვინდა შიშვლებმა ვირბინოთ კონგრესის დარბაზებში.მარიხუანა ადამიანს ღმერთამდე ამაღლებს.იდეოლოგია ტვინის დაავადებაა.დიდი ნახტომებით წინ მივყავართ იმპულსებს და არა თეორიებს.”
ეს თავისუფლებაა.
დეპრესია
Chronicles
გამოზაფხულება
Roses are red,violets are blue… Fuck you,whore!
Summer: You believe in that?
Tom: It’s love, it’s not Santa Claus.
სახლი,რომელშიც ხელო-ვნება ცხოვრობს. 
კომენტარები