არქივი
სიგიჟე
ამ ბოლო იმედის ჩაბღაუჭებას ვერ გადავეჩვიე მოკლედ…
მე მგონი იმედები და ნდობა გამიქრა.
არ მეგონა ასეთი რთული თუ იქნებოდა.
მიჭირს თავს მოვერიო და სისულელეებს ვაკეთებ.
ან იქნებ არც არის სისულელეები,უბრალოდ ასე ჩანს იმისთვის,ვისთვისაც ჩემი ემოციები უცნობია.
არადა მეგონა თავს ბოლომდე ვამჟღავნებდი.
მეგონა ასე ძალიან არ მომენტარებოდი.
მეგონა შენც იმავეს გრძნობდი,რასაც მე.შეიძლება მეტსაც.
მეგონა როგორც იქნა შეგხვდი.
მეგონა,რომ დამთავრდა სხვა ყველაფერი და გაჩერდა სამყარო ჩვენ ირგვლივ.
მეგონა ბევრ რამეს მასწავლიდი.
მეგონა არ ჰგავდი სხვებს,უამრავი რომ ყრია გარშემო.
ჩემს თავს არ ვამართლებ,მაგრამ მე მართლა გიჯერებდი.
ცოტა სხვანაირად წარმომედგინა ყველაფერი.
შეიძლება მე ზედმეტად ვუფრთხილდები ჩემს გულს _
იქნებ ამის გამოა,რომ ყოველთვის,როცა ვწერ,
მეტირება.
უბრალოდ არ მინდა წარმოდგენა შემეცვალოს.
შენზე,
ადამიანებზე,
ბიჭებზე,
გოგონებზე,
დედებზე,
მწერლებზე,
მხატვრებზე,
ბავშვობაზე
და რაც ყველაზე მთავარია,
საკუთარ თავზე.
მაგრამ მე მგონი უკვე შემეცვალა.ამაზე ჩემი ცრემლები მეტყველებს.
ყელში ბურთი მეჩხირება.
რაღა მაინცდამაინც ახლა?
მე მართლა მარტო ის მჭირდებოდა რასაც გეუბნებოდი.
ყურადღება,
ერთგულება
და
მოფერება.
ისიც მე მქონოდა ამ ყველაფრის უფლება.
შენით ვიყავი სავსე და ასეთი სულიერი სისუსტე ჯერ არ მიგრძვნია.
მე სულელი ვარ,დებილი ბავშვი,რომელსაც ყველასი და ყველაფრის სჯერა.
მზადაა აიტანოს შენი ყველაფერი,
უყურადღებობა,
არასტაბილურობა,
არამზრუნველობა,
არაერთგულება…
მაგრამ
გულს მტკენ.
ვეღარ ვიღიმი.
ჯობია დილა უშენოდ გავათენო…
ამფეტამინი
უცებ შეგეჩვიე.რარაცნაირად ყველაფერში გაგიგე და ვიფიქრე,რომ ვიპოვე ადამიანი,რომელიც ჩემ გვერდით იქნებოდა ყოველთვის.
მაშინ,როცა ცუდად ვიქნებოდი,როცა გამიჭირდებოდა და განსაკუთრებით მაშინ,როდესაც ძალიან კარგად ვიქნებოდი.
გავუზიარებდი გრძნობებს,ემოციებს და სხვადასხვა ყოფით ელემენტებს. ახალ მუსიკებს,ფილმებს,წიგნებს,ჩანაწერებს,ურთიერთობებს…
შენ გაიხსენი,მიმიღე,მოიწონე და მე – შეგიყვარე.
ყოველთვის,როცა მჭირდებოდა,გვერდზე მედექი,თუმცა რაღაცნაირად – ზედაპირულად.
გიყვარდა შენი თავი და მე დღემდე არ ვიცი,გიყვარდი თუ არა მე.
მე მიხაროდა შენი მიღწევები,შენი ახალი ურთიერთობები,შენი წარმატება და მოკლედ,მე ბედნიერი ვიყავი იმით,რომ ჩემი ადამიანი მყავდა.
ჩვენ ერთად ვცხოვრობდით.ერთმანეთისთვის.
მაგრამ შენ თურმე არასდროს ყოფილხარ ჩემი.
გაჩნდნენ ადამიანები გარშემო.
ჩვენი ყურადღება მიიქციეს.
ჩვენმა ურთიერთობამ წლებს ვერ გაუძლო.
შენ სიმაღლეზე ახვედი და ხანდახან გადმომხედავდი ხოლმე.
იშვიათად,როცა იგრძნობდი,რომ მეც შეიძლება გავზრდილიყავი შენს სიმაღლემდე,მაჩუმებდი,მამშვიდებდი და მჩრდილავდი.
შენ შენი სამყარო გქონდა,ამპარტავანი სამყარო.
მეც მქონდა ჩემი სამყარო,მაგრამ იქ შენ ერთადერთი იყავი.
მერე გავიზარდე–თ.
გავიზარდე.
მივხვდი,რომ გვერდზე ადამიანი მჭირდებოდა და არა რაღაც,თავის თავზე შეყვარებული მაღალი მთა.
მივხვდი და დაგანგრიე.
შენ ისე,რომ დაბლაც არ ჩამოსულხარ,მაგრძნობინე,რომ სულელი,უჭკუო გოგო ვარ და ის საქციელი,რომელიც მე მახასიათებს,სასაცილოა.
მე გული დამწყდა.ცრემლი ჩამომიგორდა.გულში ხინჯად დამაჩნდი და ძლივს დავიძინე.
მე მიყვარდი.
შენ გაიცინე და გამიუცხოვდი.
…
მე დავმუნჯდი.
მაგრამ მჯერა,რომ ოდესმე ჩამოხვალ მაგ სიმაღლიდან,მიხვდები,რომ გჭირდები და ღიმილნარევ სევდას მომიტან.
არ აქვს მნიშვნელობა რა იქნება მერე,მთავარი იქნება ის,რომ მივხვდები – შენ ოდესმე გყვარებივარ.
მერე იქნებ ისევ გავუზიაროთ ერთმანეთს ყოფითი ელემენტები.
Пожалуйста, только живи,
Ты же видишь, я живу тобою.
Моей огромной любви
Хватит, нам двоим с головою…
I want to walk into your grave…
Babble,Babble
Bitch,Bitch..
კივის Manson_ი და მე ჩემში დაგროვილი ცარიელი ემოციებისთვის ვერ ვპულობ სხვა ადგილს.
სხვას რა,ადგილს ვერ ვპულობ.
სიგარეტის ბოლი ბევრი ფიქრის საშუალებას მაძლევდა ყოველთვის,ახლაც მაძლევს,უბრალოდ რაზე ვიფიქრო არ ვიცი.
დავიჯერო ასეთი მწირია ადამიანის აზროვნება?
ყველაფერი ერთმანეთში მერევა.
დღეები,საათები,სიზმრები,ემოციები…
რეალობაში ვერ ვარჩევ რა მოხდა უკვე და რა შეიძლება მოხდეს.
გამარტივდა ყველაფერი.
ბავშვობიდან გადმომხტარი მოგონებები მიტივტივდება თავში და ისეთი შეგრძნება მაქვს,რომ ისევ უნდა მოხდეს.
ისევ და ისევ.
ჩვენი ცხოვრების მთავარი ნაწილი ხომ დეჟა ვუა.
ვსუნთქავთ,დავდივართ,ვფიქრობთ,ვოცნებობთ და წინ კიდევ ბევრი რჩება,ან ცოტა.
არავის იცის.
არავინ, “ღმერთმაც” კი.
წინ ვიხედებით და სიზმრებით და დეჟა ვუებით გატენილ ცხოვრებას ვხედავთ.
ეს უკვე მოხდა.
ადრე,ვიღაცის ცხოვრებაში მოხდა და სამყარომ გაიარა უკვე ეს ნაწილი.
მაგრამ მაინც მეორდება.
შენც უნდა გამოსცადო ეს ყველაფერი.
წინ სიცარიელეა ბევრი მუსიკით და ფიქრით სავსე.
შენ კი სიგარეტით ხელში სიმაღლეზე დგეხარ და უკვე განვლილ ცხოვრებას ხელმეორედ გადიხარ.
ეს არაა საინტერესო.
თვალებს ხუჭავ და სასაფლაოზე ჩნდები.
შენ წინ თეთრ ხალათებში გამოწყობილი გოგონები ცეკვავენ აწ უკვე გაციებულ საფლავზე.
და..ხვდები,რომ ღმერთი გამოგონილია.
გამოგონილია იმ ადამიანებისთვის,ვისაც ყოველ დილას სანთლის დანთება შეუძლიათ.
შენ არ გჭირდება სანთელი,არც წინამძღოლი იმისთვის,რომ დაგესიზმროს.
შენ მუსიკა გჭირდება,ბევრი ემოცია და ბოლი,იმისთვის,რომ არ გაგიჭირდეს ოცნება.
და იმისთვისაც,რომ ზეპირად იცოდე მომავალი.
კიდევ ბევრია სათქმელი,დასაწერიც… თუმცა შენ წერტილს სვამ,იმიტომ,რომ სიზმარში შენ შემდეგ მოსულ შენივე სულის მეპატრონეს კიდევ რამე დაუტოვო საფიქრელი,დასაწერი…
რა იქნება ათასი წლის შემდეგ ანუ ჩვენ იდიოტები ვართ
სახლი,რომელშიც ხელო-ვნება ცხოვრობს. 
კომენტარები