Something about us. (sweet depression)

წარმოიდგინეთ თბილი მანქანა…ზებუნებრივი სიმშვიდით.
მანქანა დიდ,შარა გზაზე მიდის…აი ისეთზე,არასდროს რომ არ უჩანს ბოლო.
შენ უკანა სავარძელზე ზიხარ,თავი ფანჯარაზე გაქვს მიდებული,ხელში ცხელი ჩაის ჭიქა გიჭირავს და თბილი პლედი გაქვს შემოხვეული.
სევდიანი თვალებით უყურებ ყველაფერს,რასაც შენი მანქანა ნაზად,აუჩქარებლად ჩაუვლის და იგონებ.

იგონებ ცხოვრებას,რომელშიც ახლა ცხოვრობ,შენდა უნებურად ფიქრობ მომავალზე და ყველაზე ნაკლებად–წარსულზე.
ანუ…იყურები გვერდით,აწმყოში,შენი მანქანა ნელა მიდის და შენ ასწრებ ყველაფერი დაინახო…
ფიქრობ რა იქნება მერე და…
იშვიათად იყურები უკან. მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ შენმა თანამგზავრმა მიგახედა.

ყველა ჩვენგანის გზა განსხვავებულია.
ზოგის ცხოვრებას სხვა სიმღერა ადევს ფონად,ზოგისას–სხვა.

მე ჩემი ცხოვრება წვიმიან ამინდში წარმომიდგენია.
წვიმიან ამინდში და დიიიიდ გზაზე…
როცა ყურებში daft punk-something about us ისმის და შენ ზუსტად იცი რაც უნდა გააკეთო.
როცა არ ფიქრობ იმაზე,რაც გძულს!

მე მძულს ყოველდღიურად არაპროგნოზირებადი მოვლენები.
მძულს ადამიანები,რომლებიც ვერ ხედავენ იმას,რაც რეალურადაა.
მძულს ისეთი ადამიანებიც,რომლებიც ელემენტარულს ვერ/არ იაზრებენ და ცდილობენ საკუთარი შეცდომები შენ გადმოგაბრალონ.

მე მძულს სუსტი ადამიანები.
ისინი მეც მასუსტებენ.

ვიღლები.

შენ ისევ მიდიხარ გზაზე…
გარეთ წვიმს.
გულშიც.

არსად არ ბჟუტავს სინათლე.
არანაირი სხივი.

ნუთუ ჰორიზონტი ყოველთვის შავია?

“თავისუფლად მოაზროვნე”

ყოველთვის დარწმუნებული ვიყავი იმაში,რომ საზოგადოება,სადაც მე ვტრიალებდი,ჯანსაღი იყო.

ჯანსაღი ყველანაირი გაგებით.

ნორმალურად აზროვნებდნენ,იყვნენ კომპლექსებისგან თავისუფალნი და გააჩნდათ თავიანთი პირადი ცხოვრება.

ესმოდათ ყველანაირი ქვესათაური ყველანაირი ქმედების და სხვის საქმეში ცხვირს უბრალოდ არ ჰყოფდნენ.

მაგრამ თურმე იმაზე მეტი იმედგაცრუება არსებობს ცხოვრებაში,ვიდრე შენი ფლირტების რაოდენობაა.

აღმოჩნდა,რომ ამ თავისუფლად მოაზროვნე ადამიანებს შორის,ერთი,ღმერთო ჩემო,ერთი ადამიანიც კი არ არსებობს,რომელიც სწორად აღიქვამს შენს საქციელს.

თურმე მათ შეუძლიათ დაგცინონ და ამით საკუთარ თავზე ამაღლდნენ,

თურმე მათ შეუძლიათ პიროვნება–შენ,თემად გაქციონ და ამ თემაზე დაუსრულებლად “იჭორაონ”,

თურმე მათ შეუძლიათ ერთი ხელის მოსმით დაანგრიონ წლების განმავლობაში შენარჩუნებული ურთიერთობა და ეს მხოლოდ იმიტომ,რომ შენ “სხვანაირად აზროვნებ”.

თურმე მათ შორის არ არსებობს ადამიანი,რომელიც წინ აღუდგება ამ “ბრბოს” და გაგამართლებს,იმიტომ,რომ ამით მისი სახელიც შეიბღალება და მერე  “რას იტყვის ხალხი?”

ამ ადამიანებს შეუძლიათ ერთი “ფეხის გადაბრუნებისთვის” დაგკარგონ და არ იფიქრონ შენზე.მათ ეს არ აინტერესებთ.

ისინი შენზე მაგრები არიან,

ისინი შენზე სუფთად ცხოვრობენ,

ისინი პატიოსნები არიან,

ტრადიციებს პატივს სცემენ,

სექსზე ღიად არ ლაპარაკობენ,(იმიტომ,რომ ეს უზრდელობაა)

პატივს არ სცემენ ადამიანებს სრულიად უმიზეზოდ,მაგრამ ზუსტად ამ ადამიანებს მეორე წუთას ტრაკში უძვრებიან!

გოგოებს,რომლებსაც მეგობრებს,”დაქალებს” ეძახიან,ღიად,გახსნილად ვერ ესაუბრებიან,ზუსტად იმის გამო,რომ ეს არ შეიძლება.ის გოგოა და როგორ შეიძლება?

და თუ დაელაპარაკები,

და თუ შენი ქმედება მათ ბნელ აზროვნებაში არ ჩაჯდება,

და თუ შენ მათთვის მიუღებელი იქნები,

ისინი ყოველ წამს,ზიზღით შემოგხედავენ,პირს მიაბრუნებენ და დაგცინებენ,გვერდზე გავლენ და იჭორავებენ და ამით ისინი კმაყოფილები იქნებიან.

საკუთარი თავდაჯერებულობა მოემატებათ და თავს მაგარ ტიპებად ჩათვლიან,იმიტომ,რომ ისინი “სწორად ცხოვრობენ”,ისეთ საქციელებს არ სჩადიან,რაც “ლამაზი არაა” და ყოველთვის “პატივსაცემი” და სანაქებო პიროვნებები იქნებიან.

ექნებათ “წმინდა ოჯახი”,”საუკეთესო თანამდებობა” და ეყოლებათ “პატიოსანი შვილები”.

მაგრამ ღამე,როცა დაწვებიან,

აი ზუსტად მაშინ,სანამ დაიძინებენ და გავლილ დღეზე,თვეზე ან უბრალოდ ცხოვრებაზე დაფიქრდებიან,

აუცილებლად მოუნდებათ იყვნენ ყველაზე გარყვნილი ადამიანები,ყველაზე თავისუფალი ჩარჩოებისგან და გვერდზე ისეთი ადამიანები ეწვნენ,რომლებიც ისე დააკმაყოფილებენ ყველაფრით და ყველანაირად,რომ სხვის ცხოვრებაში ცხვირების ჩაყოფის სურვილი უბრალოდ არ ჰქონოდათ.

მე კი უბრალოდ…

შეგეცით ბნელ ტვინში!

წერილი მას

გარეთ თოვს.ლამაზად,ნაზად და გადაუღებლად.
მიუხედავად იმისა,რომ ამ წელიწადს თოვლის აღქმა ძირფესვიანად დავკარგე,ახლა ემოციები შემომაწვა.

ალბათ მაღალმა ტემპერატურამ და შენმა არ ყოფნამ იმოქმედა.და მუსიკამ კიდევ.

რა მგრძნობიარე ვარ.
იცი,როგორ მომენატრე?

არ მეგონა ასე ძალიან თუ მომენატრებოდი.

მე მგონი,ესაა სიყვარული…სულ რომ გენატრება და მასზე ოცნებობ.
პირდაპირ გულს სწვდება შენი არ ყოფნა.

იცი,რა მაცოცხლებს ახლა?

ის,რომ ვიცი სახლში ხარ და ჩვენი სახლები ახლოსაა ერთმანეთთან.

ისე,როგორც ერთ დროს ჩვენი სულები იყვნენ ახლოს.სხეულებიც.
ვიცი,რომ შენც ასევე აღიქვამ ამ თოვლს,როგორც მე.

ან იქნებ არც?

იქნებ არ გიყვარს თოვლი და იქნებ არც ისე განიცდი უჩემობას,როგორც მე წარმომიდგენია?
რამდენი რამ არ ვიცი შენზე…

არ დამაცადე შენი გაცნობა,ვერც შენ გამიცანი ბოლომდე.
იქნებ შენც ისევე კრეფ ჩემს ნომერს ტელეფონის ეკრანზე,როგორც მე და დიდხანს,დიდხანს უყურებ,ყოყმანობ და ბოლოს შლი?

იქნებ შენც გიჩერდება გული წამებით როცა ჩემი სახელი გაჩნდება იმ ფანჯარაში,სადაც ერთი დაწკაპუნება და…ჩვენ ისევ დავახლოვდებით.
ან იქნებ არც?

ასეთი ადვილია ჩვენი დაახლოება ისევ?

იქნებ არც დავშორებულვართ?

იქნებ შენთვის კიდევ ვარსებობ ისეთი,პატარა,უნიკალური გოგონა,რომელსაც ფსიქოლოგიას ვერ დაუნგრევ?
ჩვენ ხომ არ ვართ სხვები?

შენ ხომ სულ ამას მეუბნებოდი?
ისევ გგონია,რომ მე ის ვარ,ვისაც დიდი ხანი ეძებდი?
მე აღარაფერი მგონია.
იცი,ხანდახან ცუდადაც ვფიქრობ შენზე,

ხანდახან სისულელედაც კი მიმაჩნია მიზეზები,

და საერთოდ ცხოვრება..

ჩვენ ხომ არ ვიცოდით რა მოხდებოდა?

წინასწარ რატომ განვსაზღვრეთ?

რატომ განსაზღვრე?
რატომ არ მკითხე?

რატომ მაფიქრებინებ ახლა,დროის შემდეგ,რომ შენთვის ჩემი აზრი არ იყო მნიშვნელოვანი?
და კიდევ…

ნეტავ,რამდენიმე წუთით შენი აზრების კითხვა შემეძლოს,ხომ მეცოდინება რას ფიქრობ.

ხომ მეცოდინება,გინდა თუ არა მოგწერო.

ისიც ხომ მეცოდინება,მაშინ,მაშინ რას ფიქრობდი,როცა ჩემი თავი მხარზე გედო და მეუბნებოდი,უნდა დავამთავროთო?მართლა გინდოდა,რომ დაგვემთავრებინა?
ან ახლა,ახლა ნანობ?
და იცი,რა მახსენდება?

რომ გამაცილე და მიბრუნდი…წახვედი…

და მე ვიდექი,დიდხანს ვიდექი და გიყურებდი მიმავალს…

და მაშინ,იცი რას ვფიქრობდი?იქნებ ბოლოჯერ ვხედავ-მეთქი.

მინდოდა დამეძახა,დამეყვირა და მეთქვა,რომ მე უკვე შემიყვარდი.

რომ ასეთი გრძნობა არ მქონია არასდროს და რომ ყველაფრისთვის ვიყავი მზად შენი გულისთვის.

მაგრამ ვერაფერი შევძელი.

შენ წახვედი და მე მაშინ მართლაც ბოლოჯერ გნახე.
როგორ მინდა უბრალოდ თვალი მაინც მოგკრა სადმე.უბრალოდ,შორიდან,შენი თვალები ისევ დავინახო.
შენთვის წამოსული არც ერთი ცრემლი არ მენანება,იმიტომ,რომ ვიცი,ნამდვილი გრძნობითაა გამოწვეული.