ჩვენი შემოდგომა

ძვირფასო,

რამდენი ხანია,აღარ მომიწერია შენთვის.

მომენატრე.

აქ შემოდგომაა,ყვითელ ფოთლებს შორის დავაბიჯებ და მშვიდად ვარ.

შენი ჩახუტება მოენატრა ჩემს ხელებს.

შენი,კისერი,სუნი…

ხშირად ვფიქრობ შენზე,ღამე სასეირნოდ გავდივარ ვიწრო და დაუსრულებელ ქუჩებში და შენზე ვფიქრობ.

იცი,რა ლამაზია აქაურობა ღამით?აქა-იქ მბჟუტავ ლამპიონებზე მარტო ყვითელი ფოთლები ბრჭყვინავს და სულს მითბობს.
ხომ გახსოვს ჩვენი შემოდგომა?

ვეჩვევი უშენოდ ცხოვრებას.

უკვე ვგრძნობ,რომ ისე მყვარებიხარ,აღარც მჭირდები.

მე შენი სითბო მაცოცხლებს,მანდ რომ დავაგროვე..

ვიცი,რომ შენს ქალაქში ახლა ზამთარია,ძალიან ცივა და შენ გრძელ,თბილ პალტოში გახვეული დადიხარ.

ფიფქები გეცემა სახეზე და ჩემზე არ ფიქრობ.

მერე,რა.

ხომ იცი,რა მნიშვნელოვანია ჩემთვის წარმოდგენა? Imagination decides everything.

წარმოგიდგენ და ვსეირნობ.

მერე რა,თუ შენ დამივიწყე,ჩვენ ხომ არ ვგავართ სხვებს.

ჩვენ ვერ დავრჩებით მეგობრებად.

ვერც გაგიღიმებ ნაძალადევად,როცა ქუჩაში გადამეყრები შემთხვევით.

მაინც იმედი მაქვს,რომ გადამეყრები..

შემოგხედავ და თვალს აგარიდებ,შენ ალბათ ვერც შემამჩნევ,გაივლი ჩვეული სიმშვიდით და სიამაყით,მე კი გავჩერდები და მანამდე გიყურებ,სანამ თვალს არ მიეფარები.

მე არ ვარ სენტიმენტალური.

ჩვენ არ ვართ სენტიმენტალურები.

ამიტომ არ ვგავართ სხვებს და ამიტომ დავამთავრეთ ყველაფერი.

ყველანაირი შანსის და მეგობრობის გარეშე.

იმიტომ,რომ ვიცოდით ღამის 4 საათზე ჩვენი ზღვის სანაპიროზე მარტო მე და შენ შეიძლება ვმსხადარიყავით.

მარტო ჩვენ.

და არა – ცალ-ცალკე.

გინდა,არ მოგატყუო?

მე მაინც მივდივარ ღამის 4 საათზე ჩვენს სანაპიროზე და ვჯდები.

ჩუმად ვუსმენ ზღვას და იმ მუსიკას,ერთად რომ ვუსმენდით.

შენ არ მოდიხარ,დამივიწყე.

მე ყოველთვის ვიარსებებ შენით.
სოლედად

მოღალატე

ჩემი შეყვარებული მოღალატეა.ნამდვილი მოღალატე.მას შეუძლია ერთდროულად რამდენიმე გოგოსთან ჰქონდეს ურთიერთობა.

მე ერთ-ერთი ვარ.და ალბათ ყველაზე გამორჩეული,რადგან ჩვენ ერთად ვცხოვრობთ.

ერთმანეთი ქუჩაში გავიცანით,არა ბანალურად კი არა,ის დამეჯახა,მერე დაყრილი ნივთების აკრეფაში დამეხმარა და ნომერი კი არ გამომართვა,სხვანაირად.

უნივერსიტეტში მაგვიანდებოდა და ვჩქარობდი,ხოდა ამ ჩემი ველოსიპედით პირდაპირ დიდი სიჩქარით შევუხვიე ეზოში და თან საათს დავხედე.წამებში მოხდა,ის თურმე ამ დროს გამოდიოდა და..

ნუ გადარჩა,რომ ზედ არ გადავუარე.

ძალიან უყურადღებო ვარ,თავისით რომ არ მოეხსნა ჩემთვის ყურსასმენები და პირდაპირ ყურში არ ჩაეყვირა,რომ წინ არ ვიყურები და იდიოტი ვარ,გზას ჩვეულებრივ გავაგრძელებდი.

ნუ მე რა თქმა უნდა ვუთხარი,რომ მეჩქარებოდა და აღარ დავაკვირდი იმას,ვინმე გამოდიოდა თუ არა და კიდევ ის,რომ იდიოტი არ ვარ!..რომ ახლა მეჩქარება და ეგ საყვედურები სხვა დროს იყოს.

მერე რა,რომ მე თვითონაც არ ვიცოდი,როდის შეიძლებოდა დამდგარიყო ის სხვა დრო.

ველოსიპედი იქვე მივაყენე და…ლექციების მერე გამოსულს ჩემს ველოსიპედზე მიყრდნობილს წავასწარი,პირველად მაშინ ვიეჭვიანე,ოღონდ ველოსიპედზე კი არა,პირიქით.

იდგა და მშვიდი სახით სიგარეტს ეწეოდა.

მე ჩვეულებრივი,ბანალური გოგო ვარ და ჭკუიდან გადავდივარ,როცა ბიჭი სიგარეტს ეწევა.

ხოდა ამანაც პირველად მაშინ გადამიყვანა ჭკუიდან.

მერე მოვიდა პირველი ხელის ჩაკიდება,სეირნობა,ჩახუტება,კოცნა,სექსი…

მოკლედ,ის არასდროს მალავდა,რომ ერთ გოგოსთან ყოფნა არ შეეძლო.

პერიოდულად ვითმენდი მის გაუჩინარებებს,თქვენ წარმოიდგინეთ,ღამეც კი ვრჩებოდი მარტო,მის გარეშე და დაუსრულებლად ვეწეოდი..

მერე აღმოვაჩენდი,რომ ავადმყოფი ვარ და უნდა წავიდე სახლიდან,მაგრამ მოვიდოდა,ერთს გამიღიმებდა და ყველაფერი მავიწყდებოდა.

მე შეყვარებული ვიყავი.

ის-არა.

მე ვგიჟდებოდი მის დაწერილ მოთხრობებზე,ის-არა.

მე მიყვარდა მისი გაკეთებული ყავა.მას-არა.

მე ვკითხულობდი წიგნებს,რომელსაც ის მირჩევდა.ის-არა.

მოკლედ.

მე სრულ იდიოტად ვგრძნობდი თავს,მაგრამ მიტოვება არ შემეძლო.

ცოტა ხანში კიდევ ერთი უცნაურობა შევატყვე თავს-მომწონდა მისი დანარჩენი გოგოები.

ზოგის ღიმილი მომწონდა,ზოგის ფეხები,ზოგისაც თითები.

მთავარია,რომ მომწონდა.

ისიც არ მალავდა,რა ვქნა,რომ ყველა გოგოს რაღაც აქვს გასაგიჟებელიო.

ხშირად მიფიქრია,ნეტავ,მე რა მქონდა ისეთი,რაც მას მოსწონდა?

გარედან ჩვენ იდეალური წყვილი ვიყავით,ერთმანეთი გვიყვარდა,გვქონდა ერთი და იგივე მუსიკალური გემოვნება,უზარმაზარი ბიბლიოთეკა სახლში და ბევრი სურათი,სადაც ერთმანეთს ვკოცნიდით.

მაგრამ ის მოღალატე იყო.

მე ბედნიერი ვიყავი,რომ ის მყავდა,უბედნიერესიც კი.

მხოლოდ ღამით,როცა ჩემს თავთან მარტო დავრჩებოდი,მაშინ ვაცნობიერებდი,რომ მარტო მე ვიყავი ბედნიერი მხოლოდ მასთან.

დღის შუქზე კი ვხვდებოდი,რომ მას სხვები აბედნიერებდნენ.

მაგრამ მე ჩემთვის გამოყოფილი დროისთვის ვგიჟდებოდი მასზე და კიდევ იმისთვის,რომ ჩემთან ერთად ცხოვრება აირჩია.

ვგიჟდებოდი და ვგიჟდები.

მე ბედნიერი ვარ.