ალასკა

 

ეს ამბავი რამდენიმე წლის წინ დაიწყო.მაშინ,როდესაც ჩემი ქვეყნიდან წასვლა საბოლოოდ გადავწყვიტე.

მე ერთი ლამაზი ქვეყნიდან ვარ,რომელსაც მთები აკრავს გარშემო.

ამ მთებზე თოვლი თითქმის არ დნება და ყოველთვის ულამაზესი სანახავია.

ყველაზე წითელი შემოდგომა იცის და ოქტობრის თვეში ქუჩაში მოსეირნეს ყვითელი ფოთლები გეხლართება თმაში.

 

მე ვხატავ.

სამ თვეში ერთხელ,პარასკევ დღეს ერთ ვიწრო ქუჩაზე,პატარა გალერეაში გამოფენას ვაწყობ.

სახლიდან იშვიათად გავდივარ და როცა გავდივარ,მეშინია,ხატვა არ მომინდეს და მყუდრო ადგილი ვერ ვიპოვო.

ჩვენს დედაქალაქში ძალიან ცოტა ადგილია მყუდრო და ალბათ მაგიტომ.
ადამიანის ცხოვრებაში ყოველთვის დგება დრო,როცა რუტინა გბეზრდება.

თუ არ დამდგარა ჯერ,დაელოდეთ,აუცილებლად დადგება,რაც არ უნდა იდეალური იყოს ის.

ჩემს ცხოვრებაშიც დადგა.

მომბეზრდა ჩემი დილა,ყავა,სიგარეტი,იგივე გარემო,ძველი მოლბერტი და ერთი და იმავე იდეით გადაბმული ნახატები.

ჩემოდანი გადმოვიღე და…

 
მე უკვე ორი წელია,ალასკაზე ვცხოვრობ.

აქაურობა ულამაზესია.

მართალია მთები საერთოდ არაა,მაგრამ სამაგიეროდ ოკეანეა,რომელიც ყოველთვის გაყინულია,როცა მე მის სანაპიროზე ვსეირნობ.

თითქმის ყოველთვის ცივა.

მე აქაც იშვიათად გავდივარ გარეთ,ამიტომ ძირითადად ბუხართან ვზივარ,ვხატავ და მუსიკას ვუსმენ.

 

აქ რომ ჩამოვედი,ყველაფერი შევცვალე.მე ხომ მობეზრებული მქონდა რუტინა?

ახალი მოლბერტი ვიყიდე,ახალი ფანქრები,ბევრი ფურცელი და თქვენ წარმოიდგინეთ,განსხვავებულ მუსიკასაც ვუსმენ.

მეგობრები არ მყავს.არც მჭირდება,ამას ოთხი დღის წინ მივხვდი,როცა ამდენი ხნის შემდეგ ლუდი მარტომ დავლიე.

მთელი საღამო ვსვამდი,ბოლოს რამდენიმე წუთი ისტერიულად ვიცინოდი და სწორედ მაშინ მივხვდი,რომ მეგობრები არ მჭირდება.

მხოლოდ ის მჭირდება,რომ არ მციოდეს,ჩემი მეგობრები კი ვერასდროს მათბობდნენ.

 
აქ,ალასკაზე,მხოლოდ ერთი გალერეა და რამდენიმე მხატვარია.

მე ყველას ვიცნობ პირადად და ძირითადად ერთად გვაქვს ხოლმე გამოფენები,რა თქმა უნდა,ყოველ პარასკევს.

ეს დღე მე შევარჩიე.

ერთხელ,როცა მორიგი გამოფენა მქონდა,ერთი ბიჭი გავიცანი,ფოტოგრაფი.

ეს ერთი წლის წინ იყო.იმის მერე ყოველ პარასკევს,გამოფენის შემდეგ ჩემთან მოდის და ჩვენ ერთად ვიძინებთ.

არა,ჩვენ არ გვაქვს სექსი,ჩვენ უბრალოდ ერთად გვძინავს.

მე შეგნებული მაქვს,რომ ეს მხოლოდ პარასკევობით ხდება,მაგრამ მაინც ყოველ საღამოს ვშლი მისთვის ლოგინს.

არა,არ მიყვარს,ეგ როგორ იფიქრეთ,არც ასეთი სენტიმენტალური ვარ.

 

 

ის ყოველთვის მეფერება,მთელ სხეულს მიკოცნის.

რამდენჯერმე უფრო მეტიც მოინდომა,მაგრამ მე შევაჩერე,არ მინდოდა.

ასე უფრო კარგია.

ასე უფრო ლამაზია ყველაფერი.

მერე ვიძინებ და მესიზმრება,როგორ მიღებს მძინარეს ფოტოებს,ეს ძალიან რეალურია,ალბათ ამიტომ,რომ მეორე დილას ამ ფოტოებს მის აპარატში ვნახულობ.

ვდგები,შიშველი გავდივარ სამზარეულოში და ყავას ვდგამ.

ჩვენ ერთად ვეწევით,მერე ის მეკითხება,შეიძლება თუ არა,რომ მაკოცოს,მე ვუღიმი და თავს ვუქნევ.

ის მკოცნის და მიდის.

 
ჩვენ ალასკაზე ვცხოვრობთ,სადაც ოკეანე ყოველთვის გაყინულია და არავის იცის,სად არიან ამ დროს იხვები.

ჩვენ ყოველ პარასკევს ვხვდებით ერთმანეთს,ის მეფერება და მე ვთბები.

 
მე შემიძლია ვიცხოვრო სიყვარულის გარეშე.

 

 

მოღალატე

ჩემი შეყვარებული მოღალატეა.ნამდვილი მოღალატე.მას შეუძლია ერთდროულად რამდენიმე გოგოსთან ჰქონდეს ურთიერთობა.

მე ერთ-ერთი ვარ.და ალბათ ყველაზე გამორჩეული,რადგან ჩვენ ერთად ვცხოვრობთ.

ერთმანეთი ქუჩაში გავიცანით,არა ბანალურად კი არა,ის დამეჯახა,მერე დაყრილი ნივთების აკრეფაში დამეხმარა და ნომერი კი არ გამომართვა,სხვანაირად.

უნივერსიტეტში მაგვიანდებოდა და ვჩქარობდი,ხოდა ამ ჩემი ველოსიპედით პირდაპირ დიდი სიჩქარით შევუხვიე ეზოში და თან საათს დავხედე.წამებში მოხდა,ის თურმე ამ დროს გამოდიოდა და..

ნუ გადარჩა,რომ ზედ არ გადავუარე.

ძალიან უყურადღებო ვარ,თავისით რომ არ მოეხსნა ჩემთვის ყურსასმენები და პირდაპირ ყურში არ ჩაეყვირა,რომ წინ არ ვიყურები და იდიოტი ვარ,გზას ჩვეულებრივ გავაგრძელებდი.

ნუ მე რა თქმა უნდა ვუთხარი,რომ მეჩქარებოდა და აღარ დავაკვირდი იმას,ვინმე გამოდიოდა თუ არა და კიდევ ის,რომ იდიოტი არ ვარ!..რომ ახლა მეჩქარება და ეგ საყვედურები სხვა დროს იყოს.

მერე რა,რომ მე თვითონაც არ ვიცოდი,როდის შეიძლებოდა დამდგარიყო ის სხვა დრო.

ველოსიპედი იქვე მივაყენე და…ლექციების მერე გამოსულს ჩემს ველოსიპედზე მიყრდნობილს წავასწარი,პირველად მაშინ ვიეჭვიანე,ოღონდ ველოსიპედზე კი არა,პირიქით.

იდგა და მშვიდი სახით სიგარეტს ეწეოდა.

მე ჩვეულებრივი,ბანალური გოგო ვარ და ჭკუიდან გადავდივარ,როცა ბიჭი სიგარეტს ეწევა.

ხოდა ამანაც პირველად მაშინ გადამიყვანა ჭკუიდან.

მერე მოვიდა პირველი ხელის ჩაკიდება,სეირნობა,ჩახუტება,კოცნა,სექსი…

მოკლედ,ის არასდროს მალავდა,რომ ერთ გოგოსთან ყოფნა არ შეეძლო.

პერიოდულად ვითმენდი მის გაუჩინარებებს,თქვენ წარმოიდგინეთ,ღამეც კი ვრჩებოდი მარტო,მის გარეშე და დაუსრულებლად ვეწეოდი..

მერე აღმოვაჩენდი,რომ ავადმყოფი ვარ და უნდა წავიდე სახლიდან,მაგრამ მოვიდოდა,ერთს გამიღიმებდა და ყველაფერი მავიწყდებოდა.

მე შეყვარებული ვიყავი.

ის-არა.

მე ვგიჟდებოდი მის დაწერილ მოთხრობებზე,ის-არა.

მე მიყვარდა მისი გაკეთებული ყავა.მას-არა.

მე ვკითხულობდი წიგნებს,რომელსაც ის მირჩევდა.ის-არა.

მოკლედ.

მე სრულ იდიოტად ვგრძნობდი თავს,მაგრამ მიტოვება არ შემეძლო.

ცოტა ხანში კიდევ ერთი უცნაურობა შევატყვე თავს-მომწონდა მისი დანარჩენი გოგოები.

ზოგის ღიმილი მომწონდა,ზოგის ფეხები,ზოგისაც თითები.

მთავარია,რომ მომწონდა.

ისიც არ მალავდა,რა ვქნა,რომ ყველა გოგოს რაღაც აქვს გასაგიჟებელიო.

ხშირად მიფიქრია,ნეტავ,მე რა მქონდა ისეთი,რაც მას მოსწონდა?

გარედან ჩვენ იდეალური წყვილი ვიყავით,ერთმანეთი გვიყვარდა,გვქონდა ერთი და იგივე მუსიკალური გემოვნება,უზარმაზარი ბიბლიოთეკა სახლში და ბევრი სურათი,სადაც ერთმანეთს ვკოცნიდით.

მაგრამ ის მოღალატე იყო.

მე ბედნიერი ვიყავი,რომ ის მყავდა,უბედნიერესიც კი.

მხოლოდ ღამით,როცა ჩემს თავთან მარტო დავრჩებოდი,მაშინ ვაცნობიერებდი,რომ მარტო მე ვიყავი ბედნიერი მხოლოდ მასთან.

დღის შუქზე კი ვხვდებოდი,რომ მას სხვები აბედნიერებდნენ.

მაგრამ მე ჩემთვის გამოყოფილი დროისთვის ვგიჟდებოდი მასზე და კიდევ იმისთვის,რომ ჩემთან ერთად ცხოვრება აირჩია.

ვგიჟდებოდი და ვგიჟდები.

მე ბედნიერი ვარ.

ეროტიკა ქაოტურად

დღეს სხვანაირად თენდება.

განსხვავება ისაა,რომ გვერდით შენ მიწევხარ.

მე საწოლზე ვარ ჩამომჯდარი,ნახევრად შიშველი და გაშტერებული ვუყურებ როგორ დუღდება წყალი – ჩაიდანში და ვნებები – ჩემში.

ყოველთვის სჭირდებოდი ჩემს სხეულს.

სჭირდებოდა სიცოცხლე ჩემს კანს და შენი სუნი – ჩემს თითებს.

მალე ბოლომდე გათენდება.

შენ გამოიღვიძებ და მე ბოლოჯერ დაგწვავ ჩემი ცხელი ტუჩებით.

ახმაურდება რეალობა ჩვენში, ან შენში – მხოლოდ.

და მიმატოვებ.

მერე გავლღვებით.

დავჭკნებით.

ვიცოცხლებთ.

ვიკვნესებთ.

და,

მიჭირს.

ცხელი ყავის ცხელი ორთქლი დახეთქილ ტუჩებს მიწვავს.

წვეთები და ნაფლეთები ყავაში ეცემა და იხსნება,როგორც ჩემი ვნებები შენში.

ის ორი ზოლი მტკივა,შენ რომ ფრთების დატეხვისას დამიტოვე,შრამად.

რომ ვცდილობ დავმშვიდდე,სასუნთქი მილი მეკეტება და ჰაერი აღარ მყოფნის.

შოკოლადიც ვეღარ უშლის ხელს ჩემი ნერვული ძარღვების

დაწყვეტას.

ვერც აყვავებული ხეების სითეთრე.

ძვირფასო,გათენდა.

მე მთელი ცხოვრება ვატარებ ამ წერტილს-ჩანთით…