ჩვენი შემოდგომა

ძვირფასო,

რამდენი ხანია,აღარ მომიწერია შენთვის.

მომენატრე.

აქ შემოდგომაა,ყვითელ ფოთლებს შორის დავაბიჯებ და მშვიდად ვარ.

შენი ჩახუტება მოენატრა ჩემს ხელებს.

შენი,კისერი,სუნი…

ხშირად ვფიქრობ შენზე,ღამე სასეირნოდ გავდივარ ვიწრო და დაუსრულებელ ქუჩებში და შენზე ვფიქრობ.

იცი,რა ლამაზია აქაურობა ღამით?აქა-იქ მბჟუტავ ლამპიონებზე მარტო ყვითელი ფოთლები ბრჭყვინავს და სულს მითბობს.
ხომ გახსოვს ჩვენი შემოდგომა?

ვეჩვევი უშენოდ ცხოვრებას.

უკვე ვგრძნობ,რომ ისე მყვარებიხარ,აღარც მჭირდები.

მე შენი სითბო მაცოცხლებს,მანდ რომ დავაგროვე..

ვიცი,რომ შენს ქალაქში ახლა ზამთარია,ძალიან ცივა და შენ გრძელ,თბილ პალტოში გახვეული დადიხარ.

ფიფქები გეცემა სახეზე და ჩემზე არ ფიქრობ.

მერე,რა.

ხომ იცი,რა მნიშვნელოვანია ჩემთვის წარმოდგენა? Imagination decides everything.

წარმოგიდგენ და ვსეირნობ.

მერე რა,თუ შენ დამივიწყე,ჩვენ ხომ არ ვგავართ სხვებს.

ჩვენ ვერ დავრჩებით მეგობრებად.

ვერც გაგიღიმებ ნაძალადევად,როცა ქუჩაში გადამეყრები შემთხვევით.

მაინც იმედი მაქვს,რომ გადამეყრები..

შემოგხედავ და თვალს აგარიდებ,შენ ალბათ ვერც შემამჩნევ,გაივლი ჩვეული სიმშვიდით და სიამაყით,მე კი გავჩერდები და მანამდე გიყურებ,სანამ თვალს არ მიეფარები.

მე არ ვარ სენტიმენტალური.

ჩვენ არ ვართ სენტიმენტალურები.

ამიტომ არ ვგავართ სხვებს და ამიტომ დავამთავრეთ ყველაფერი.

ყველანაირი შანსის და მეგობრობის გარეშე.

იმიტომ,რომ ვიცოდით ღამის 4 საათზე ჩვენი ზღვის სანაპიროზე მარტო მე და შენ შეიძლება ვმსხადარიყავით.

მარტო ჩვენ.

და არა – ცალ-ცალკე.

გინდა,არ მოგატყუო?

მე მაინც მივდივარ ღამის 4 საათზე ჩვენს სანაპიროზე და ვჯდები.

ჩუმად ვუსმენ ზღვას და იმ მუსიკას,ერთად რომ ვუსმენდით.

შენ არ მოდიხარ,დამივიწყე.

მე ყოველთვის ვიარსებებ შენით.
სოლედად

ეროტიკა ქაოტურად

დღეს სხვანაირად თენდება.

განსხვავება ისაა,რომ გვერდით შენ მიწევხარ.

მე საწოლზე ვარ ჩამომჯდარი,ნახევრად შიშველი და გაშტერებული ვუყურებ როგორ დუღდება წყალი – ჩაიდანში და ვნებები – ჩემში.

ყოველთვის სჭირდებოდი ჩემს სხეულს.

სჭირდებოდა სიცოცხლე ჩემს კანს და შენი სუნი – ჩემს თითებს.

მალე ბოლომდე გათენდება.

შენ გამოიღვიძებ და მე ბოლოჯერ დაგწვავ ჩემი ცხელი ტუჩებით.

ახმაურდება რეალობა ჩვენში, ან შენში – მხოლოდ.

და მიმატოვებ.

მერე გავლღვებით.

დავჭკნებით.

ვიცოცხლებთ.

ვიკვნესებთ.

და,

მიჭირს.

ცხელი ყავის ცხელი ორთქლი დახეთქილ ტუჩებს მიწვავს.

წვეთები და ნაფლეთები ყავაში ეცემა და იხსნება,როგორც ჩემი ვნებები შენში.

ის ორი ზოლი მტკივა,შენ რომ ფრთების დატეხვისას დამიტოვე,შრამად.

რომ ვცდილობ დავმშვიდდე,სასუნთქი მილი მეკეტება და ჰაერი აღარ მყოფნის.

შოკოლადიც ვეღარ უშლის ხელს ჩემი ნერვული ძარღვების

დაწყვეტას.

ვერც აყვავებული ხეების სითეთრე.

ძვირფასო,გათენდა.

მე მთელი ცხოვრება ვატარებ ამ წერტილს-ჩანთით…