ილუზიები

ამ შუა ზაფხულში,როდესაც წესით გრილ,მშვიდ ადგილას ჰამაკში უნდა ვიწვე და რომელიმე კარგ წიგნს ერთი ამოსუნთქვით ვკითხულობდე,ბანალურ,უკვე მოძველებულ ადგილას ვზივარ და ვცდილობ აზრებს თავი მოვუყარო..
აზრები რა თქმა უნდა ბევრია და როგორც ყოველთვის,დეპრესიული.
ცარიელი შოკოლადი უკვე შოკოლადის ნაყინით შეიცვალა,თუმცა ეს სულაც არ ყოფილა საკმარისი ბედნიერებისთვის.

რეალურად,ჩემი უკანასკნელი ექსპერიმენტი იმის თაობაზე,რომ შემეხედა ყველაფრისთვის მარტივად,მარცხით დასრულდა.
აღარც უკვე შესისხლხორცებული ფრაზა – ჭეშმარიტება სიმარტივეშია – მუშაობს და პროგრესისკენ წასული მდგომარეობა საწყის ეტაპს დაუბრუნდა.
საწყლი ეტაპი კი რაღა თქმა უნდა,ძიების პროცესია.

ამ ყველაფრის ფონზე აღარც ერთიანი ეროვნული გამოცდების დამთავრება მახარებს,რომელსაც ასე გულის ფანცქალით ველოდი და არც ისე ცუდი დასასრული ჰქონდა და არც მოსალოდნელი “ახალი ცხოვრების დაწყება”.

 

 

 

მაწუხებს ფიქრები მარტოობასა და ემოციებისგან დაცლაზე.
გარშემო თითქოს კი არა,ყველაფერი რიგზეა,მაგრამ ეს სულაც არ არის ის მიზეზი,რის გამოც შეიძლება კარგად იყო.
კარგად ყოფნა სულ სხვა რამეა.
სულ სხვა რამე და გაცილებით რთული.
მარტოობაზე რთული.

მარტობაა მაგარია,იმიტომ,რომ ეს ის მდგომარეობაა,რომელშიც ადამიანი მთელი ცხოვრება იმყოფება.
მხოლოდ ხანდახან,ან უფრო ხშირად,დგება მომენტი,როცა შენს რელსებზე,რომელსაც ასე სათუთად უვლიდი,შეგხვდება ადამიანი და მოვა ილუზიაც:მეგობრობის,ან უარეს შემთხვევაში – სიყვარულის.
მერე ყველაფერი იდეალურად უნდა იყოს.
თქვენ ერთმანეთი უნდა იპოვოთ.
სიტყვებში,შეხებაში და ფიქრებშიც..
უმეტეს შემთხვევაში კი ეს ძალიან,ძალიან რთულია.
ან ცალმხრივია,ან ემოციურად ვერ უგებთ ერთმანეთს,მაგრამ უფრო ხშირად ეს მაშინ ხდება,როცა ელემენტარულ რამეში ვერ თანხმდებით.
მაგალითად ეს შეიძლება მაშინ მოხდეს,როცა მე სექსის დროს მინდა ხელიხელ ჩაკიდებულები ვიყოთ,ის კი ამას ვერ ხვდება.
ასეთი წვრილმანი უამრავია.

ადამიანი კი ძალიან დაუმორჩილებელი არსებაა,თან ისეთი,რომ უმეტეს შემთხვევაში საკუთარ თავსაც არ ემორჩილება.
ამიტომ ამ დროს შეიძლება გაგახსენდეს ყოფილი შეყვარებული ან თაყვანისმცემელი,რომელიც გუშინწინ მესიჯებს გიგზავნიდა.
და მერე ის გაიღვიძებს,აი რომ ძინავს ხოლმე და საჭირო დროს,საჭირო ადგილას იღვიძებს და გქენჯნის.

 

ასე ინგრევა ურთიერთობები.
ან ილუზიები ურთიერთობებისა.

მარტოობა ხომ ის მდგომარეობაა,რაშიც სულ ვიმყოფებით.

enjoy:)

 

ეგზისტენციალიზმი ჰუმანიზმია

 

ყველა ჯანსაღად მოაზროვნე ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როდესაც უჩნდება პროტესტი.პროტესტი როგორც ელემენტარული,ყოფითი პრობლემების,ისე ზოგადად,იმ გარემოს მიმართ,სადაც ცხოვრობს.

ეს რა თქმა უნდა არ ეხება იმ ადამიანებს,ვისი მთავარი საქმიანობა კომფორტი და მისგან სიამოვნების მიღება.მათ  როგორც უჭირთ,ასევე არც უნდათ ზედმეტი ფიქრი.

ეს ამბავი თითქმის ყველა საკითხს მოიცავს.

როცა გვიყალიბდება მსოფლმხედველობა,გვიჩნდება კითხვები და ვიწყებთ ამ კითხვებზე პასუხების მოძებნას,ვიჭედებით.

ჩემთვის მაგ დროს მთავარი საკითხი რელიგია იყო,თუმცა ეს არ გვინდა.მე რამე კონკრეტულზე არ ვწერ ახლა.ვწერ ზოგადად,პროტესტზე.

 

პროტესტის გამოხატვის სხვადასხვა ფორმა არსებობს და კიდევ უფრო მეტი რამ,რის გამოც ადამიანს,კერძოდ და უმეტეს შემთხვევაში კი “თინეიჯერს” უჩნდება ის.

ვფიქრობ,რომ პროტესტი ყველა ასაკსა და გარემოებაში ერთნაირია:დროებითი და ადვილად გადასაჭრელი.

ადრე თუ გვიან,გამპროტესტებელი (თუ რა თქმა უნდა მართლა აწუხებს პრობლემა)დაფიქრდება,გაანალიზებს,მიხვდება ყველაფერს,ან უბრალოდ სიტუაცია შეიქმნება ისეთი,რომ მიხვდება,ყველაფერი ცვალებადია.

 

 

“ნუ გვიშლით ხელს ვიაროთ საკუთარი გზით,დრო ხომ წარმავალია.” – დილანი.

ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როცა უბრალოდ მოდის ემოცია,გაარღვიოს ყველა სოციალური ტაბუ,დაამსხვრიოს სტერეოტიპები და რეალობა უხეშად აღწეროს.

ეს ემოცია მოდის და რჩება ჩვენთან.საჭირო დროს იღვიძებს და პროტესტის სახით გვევლინება.

ეს კარგია.ეს ნიშანია იმის,რომ შენ კი არ არსებობ,ცხოვრობ,პიროვნება ხარ და ადგილი გაქვს ამ სამყაროში.

 

თუმცა საკითხავია,შენ ცხოვრობ იმისთვის,რომ შენი წვლილი შეიტანო მსოფლიო ცხოვრების განვითარებაში,თუ ცხოვრობ იმისთვის,რომ უბრალოდ სიამოვნება მიიღო?

 

ეგზისტენცი ადამიანია,რომელიც არ ემორჩილება საზოგადოებას.ის გახსნილი ადამიანია და აღქმულია,როგორც ღია რეალობა.

ადამიანი მუდმივად ეძებს თავის “მეს” და ქმნის საკუთარ თავს.

“ეგზისტენციალისტების აზრით,რეალობა გაიგება და განიცდება მხოლოდ პირად გამოცდილებაში.ამ ცხოვრებისეული გამოცდილების წყაროდ კი მათ მიაჩნიათ ძრწოლა,რომელსაც ადამიანი პირველად განიცდის მაშინ,როცა გააცნობიერებს ამქვეყნიური არამყარი და უსაფუძვლო ყოფნის სასრულობას,რაც გარდაუვალი სიკვდილით მთავრდება.”

ადამიანი შეიცნობს თავის დანიშნულებას.ანუ იმას,რომ მას არ აქვს არანაირი დანიშნულება და გადაწყვეტს,იცხოვროს სიამოვნებისთვის თუ  – ავტორიტეტისთვის.

 

და ბოლოს,უბრალოდ ჰიპის,ჯერი რუბინსის სიტყვები:

“ჩვენ გვაქვს იდეები და მათი განხორციელების საშუალებად მიგვაჩნია სექსი,გრძელი თმები,ჯაზი და დოპინგი.ჩვენ გვინდა შიშვლებმა ვირბინოთ კონგრესის დარბაზებში.მარიხუანა ადამიანს ღმერთამდე ამაღლებს.იდეოლოგია ტვინის დაავადებაა.დიდი ნახტომებით წინ მივყავართ იმპულსებს და არა თეორიებს.”

ეს თავისუფლებაა.

 

მოღალატე

ჩემი შეყვარებული მოღალატეა.ნამდვილი მოღალატე.მას შეუძლია ერთდროულად რამდენიმე გოგოსთან ჰქონდეს ურთიერთობა.

მე ერთ-ერთი ვარ.და ალბათ ყველაზე გამორჩეული,რადგან ჩვენ ერთად ვცხოვრობთ.

ერთმანეთი ქუჩაში გავიცანით,არა ბანალურად კი არა,ის დამეჯახა,მერე დაყრილი ნივთების აკრეფაში დამეხმარა და ნომერი კი არ გამომართვა,სხვანაირად.

უნივერსიტეტში მაგვიანდებოდა და ვჩქარობდი,ხოდა ამ ჩემი ველოსიპედით პირდაპირ დიდი სიჩქარით შევუხვიე ეზოში და თან საათს დავხედე.წამებში მოხდა,ის თურმე ამ დროს გამოდიოდა და..

ნუ გადარჩა,რომ ზედ არ გადავუარე.

ძალიან უყურადღებო ვარ,თავისით რომ არ მოეხსნა ჩემთვის ყურსასმენები და პირდაპირ ყურში არ ჩაეყვირა,რომ წინ არ ვიყურები და იდიოტი ვარ,გზას ჩვეულებრივ გავაგრძელებდი.

ნუ მე რა თქმა უნდა ვუთხარი,რომ მეჩქარებოდა და აღარ დავაკვირდი იმას,ვინმე გამოდიოდა თუ არა და კიდევ ის,რომ იდიოტი არ ვარ!..რომ ახლა მეჩქარება და ეგ საყვედურები სხვა დროს იყოს.

მერე რა,რომ მე თვითონაც არ ვიცოდი,როდის შეიძლებოდა დამდგარიყო ის სხვა დრო.

ველოსიპედი იქვე მივაყენე და…ლექციების მერე გამოსულს ჩემს ველოსიპედზე მიყრდნობილს წავასწარი,პირველად მაშინ ვიეჭვიანე,ოღონდ ველოსიპედზე კი არა,პირიქით.

იდგა და მშვიდი სახით სიგარეტს ეწეოდა.

მე ჩვეულებრივი,ბანალური გოგო ვარ და ჭკუიდან გადავდივარ,როცა ბიჭი სიგარეტს ეწევა.

ხოდა ამანაც პირველად მაშინ გადამიყვანა ჭკუიდან.

მერე მოვიდა პირველი ხელის ჩაკიდება,სეირნობა,ჩახუტება,კოცნა,სექსი…

მოკლედ,ის არასდროს მალავდა,რომ ერთ გოგოსთან ყოფნა არ შეეძლო.

პერიოდულად ვითმენდი მის გაუჩინარებებს,თქვენ წარმოიდგინეთ,ღამეც კი ვრჩებოდი მარტო,მის გარეშე და დაუსრულებლად ვეწეოდი..

მერე აღმოვაჩენდი,რომ ავადმყოფი ვარ და უნდა წავიდე სახლიდან,მაგრამ მოვიდოდა,ერთს გამიღიმებდა და ყველაფერი მავიწყდებოდა.

მე შეყვარებული ვიყავი.

ის-არა.

მე ვგიჟდებოდი მის დაწერილ მოთხრობებზე,ის-არა.

მე მიყვარდა მისი გაკეთებული ყავა.მას-არა.

მე ვკითხულობდი წიგნებს,რომელსაც ის მირჩევდა.ის-არა.

მოკლედ.

მე სრულ იდიოტად ვგრძნობდი თავს,მაგრამ მიტოვება არ შემეძლო.

ცოტა ხანში კიდევ ერთი უცნაურობა შევატყვე თავს-მომწონდა მისი დანარჩენი გოგოები.

ზოგის ღიმილი მომწონდა,ზოგის ფეხები,ზოგისაც თითები.

მთავარია,რომ მომწონდა.

ისიც არ მალავდა,რა ვქნა,რომ ყველა გოგოს რაღაც აქვს გასაგიჟებელიო.

ხშირად მიფიქრია,ნეტავ,მე რა მქონდა ისეთი,რაც მას მოსწონდა?

გარედან ჩვენ იდეალური წყვილი ვიყავით,ერთმანეთი გვიყვარდა,გვქონდა ერთი და იგივე მუსიკალური გემოვნება,უზარმაზარი ბიბლიოთეკა სახლში და ბევრი სურათი,სადაც ერთმანეთს ვკოცნიდით.

მაგრამ ის მოღალატე იყო.

მე ბედნიერი ვიყავი,რომ ის მყავდა,უბედნიერესიც კი.

მხოლოდ ღამით,როცა ჩემს თავთან მარტო დავრჩებოდი,მაშინ ვაცნობიერებდი,რომ მარტო მე ვიყავი ბედნიერი მხოლოდ მასთან.

დღის შუქზე კი ვხვდებოდი,რომ მას სხვები აბედნიერებდნენ.

მაგრამ მე ჩემთვის გამოყოფილი დროისთვის ვგიჟდებოდი მასზე და კიდევ იმისთვის,რომ ჩემთან ერთად ცხოვრება აირჩია.

ვგიჟდებოდი და ვგიჟდები.

მე ბედნიერი ვარ.