ჩვენი შემოდგომა

ძვირფასო,

რამდენი ხანია,აღარ მომიწერია შენთვის.

მომენატრე.

აქ შემოდგომაა,ყვითელ ფოთლებს შორის დავაბიჯებ და მშვიდად ვარ.

შენი ჩახუტება მოენატრა ჩემს ხელებს.

შენი,კისერი,სუნი…

ხშირად ვფიქრობ შენზე,ღამე სასეირნოდ გავდივარ ვიწრო და დაუსრულებელ ქუჩებში და შენზე ვფიქრობ.

იცი,რა ლამაზია აქაურობა ღამით?აქა-იქ მბჟუტავ ლამპიონებზე მარტო ყვითელი ფოთლები ბრჭყვინავს და სულს მითბობს.
ხომ გახსოვს ჩვენი შემოდგომა?

ვეჩვევი უშენოდ ცხოვრებას.

უკვე ვგრძნობ,რომ ისე მყვარებიხარ,აღარც მჭირდები.

მე შენი სითბო მაცოცხლებს,მანდ რომ დავაგროვე..

ვიცი,რომ შენს ქალაქში ახლა ზამთარია,ძალიან ცივა და შენ გრძელ,თბილ პალტოში გახვეული დადიხარ.

ფიფქები გეცემა სახეზე და ჩემზე არ ფიქრობ.

მერე,რა.

ხომ იცი,რა მნიშვნელოვანია ჩემთვის წარმოდგენა? Imagination decides everything.

წარმოგიდგენ და ვსეირნობ.

მერე რა,თუ შენ დამივიწყე,ჩვენ ხომ არ ვგავართ სხვებს.

ჩვენ ვერ დავრჩებით მეგობრებად.

ვერც გაგიღიმებ ნაძალადევად,როცა ქუჩაში გადამეყრები შემთხვევით.

მაინც იმედი მაქვს,რომ გადამეყრები..

შემოგხედავ და თვალს აგარიდებ,შენ ალბათ ვერც შემამჩნევ,გაივლი ჩვეული სიმშვიდით და სიამაყით,მე კი გავჩერდები და მანამდე გიყურებ,სანამ თვალს არ მიეფარები.

მე არ ვარ სენტიმენტალური.

ჩვენ არ ვართ სენტიმენტალურები.

ამიტომ არ ვგავართ სხვებს და ამიტომ დავამთავრეთ ყველაფერი.

ყველანაირი შანსის და მეგობრობის გარეშე.

იმიტომ,რომ ვიცოდით ღამის 4 საათზე ჩვენი ზღვის სანაპიროზე მარტო მე და შენ შეიძლება ვმსხადარიყავით.

მარტო ჩვენ.

და არა – ცალ-ცალკე.

გინდა,არ მოგატყუო?

მე მაინც მივდივარ ღამის 4 საათზე ჩვენს სანაპიროზე და ვჯდები.

ჩუმად ვუსმენ ზღვას და იმ მუსიკას,ერთად რომ ვუსმენდით.

შენ არ მოდიხარ,დამივიწყე.

მე ყოველთვის ვიარსებებ შენით.
სოლედად

გამოზაფხულება

ოლა.ვიფიქრე სანამ წავალ,იქნებ რამე მაინც დავტოვო ჩემს მიგდებულ ბლოგზე-მეთქი და ფანჯარა გავხსენი.

მომენატრეთ.

ასე ერთბაშად ამდენი ხანი ინტერნეტის გარეშე არასდროს ვყოფილვარ.

ხო მართლა,მე წყნეთში “ვისვენებ”.

სანამ ყველანაირი სიახლე არ ვნახე ფბ-ზე,თითქმის ყველა ახალი და ჩემთვის საინტერესო თემა ფორუმზე,არ შევამოწმე მეილი,საყვარელი ბლოგების ახალი პოსტები არ ვნახე და ყველას ინტერესი არ დავაკმაყოფილე სკაიპში,მანამდე ვერ მოვიცალე ბლოგისთვის.

ეს დიდად გადასარევი საქმიანობა არაა ისე,ცნობისთვის.

რამდენიმე ახალ კომენტარს იწონებ,ნახვებს გადახედავ და სულ მალე შენში სინდისი იღვიძებს და გახსენებს,რომ შეიძლება ბლოგზე რამე დაწერო.

შენ ისევ და ისევ შენი ერთფეროვანი ზაფხულის გამო არ გახსენდება არც ერთი თემა,რაზეც შეიძლება დაწერო და ბლოგს თავს არიდებ.

მაგრამ ის დაგეძებს,გეძახის და გაიძულებს დაწერო.

შენც ხსნი ფანჯარას და…

დღეს რომელიღაც ზაფხულის თვის რომელიღაც რიცხვია.

ზაფხულში არადროს ვიცი რომელი რიცხვი,დღე და საათია.

მე გუშინ ჩამოვსეირნდი წყნეთიდან იმისთვის,რომ აქ რამე სიახლე მეპოვნა.

მაგრამ,თბილისში გაუსაძლისად არა,მაგრამ ცხელა,თითქმის არავინაა და ვინც არის,ის წუწუნებს იმაზე,რომ აქაა.

ამას ისევ გადაყრუებული წყნეთი მერჩივნა,ბევრი პენსიონერით და მჭყავანა ბავშვებით.

კითხვასაც რომ არ გაცლიან.

სიმშვიდე მინდა.

სიმშვიდე და მარტოობა.

ღამე ვზივარ და ხან ვკითხულობ,ხან ვწერ.

კარგია ღამე,სინათლეზე მწერები რომ არ მოდიოდნენ.

პრინციპში რაში გაინტერესებთ,ჩემი კონფლიქტი მწერებთან და ერთფეროვანი რუტინა.

მაგრამ ეს ჩემი ბლოგია და რასაც მინდა იმას დავწერ.

მალე იქით წავალ,სანაპიროზე,ტალღების ხმას და კარგ მუსიკას მოვუსმენ და ბევრს დავწერ.

იმედია,იქიდან რომ დავბრუნდები მაშინ მაინც არ შემაწუხებს სინდისი და მექნება თემა,რაზეც დავწერ.

წავედი.

ბანძია თბილისი.

დღეს ჩავჯდები ყვითელ ავტობუსში,ფანჯარასთან,ყურსასმენებს გავიკეთებ და ავთავბრუსხვევდები (ო_O) წყნეთში.

მერემდე.

მევასებით ხოლმე,ხანდახან..