ეგზისტენციალიზმი ჰუმანიზმია

 

ყველა ჯანსაღად მოაზროვნე ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როდესაც უჩნდება პროტესტი.პროტესტი როგორც ელემენტარული,ყოფითი პრობლემების,ისე ზოგადად,იმ გარემოს მიმართ,სადაც ცხოვრობს.

ეს რა თქმა უნდა არ ეხება იმ ადამიანებს,ვისი მთავარი საქმიანობა კომფორტი და მისგან სიამოვნების მიღება.მათ  როგორც უჭირთ,ასევე არც უნდათ ზედმეტი ფიქრი.

ეს ამბავი თითქმის ყველა საკითხს მოიცავს.

როცა გვიყალიბდება მსოფლმხედველობა,გვიჩნდება კითხვები და ვიწყებთ ამ კითხვებზე პასუხების მოძებნას,ვიჭედებით.

ჩემთვის მაგ დროს მთავარი საკითხი რელიგია იყო,თუმცა ეს არ გვინდა.მე რამე კონკრეტულზე არ ვწერ ახლა.ვწერ ზოგადად,პროტესტზე.

 

პროტესტის გამოხატვის სხვადასხვა ფორმა არსებობს და კიდევ უფრო მეტი რამ,რის გამოც ადამიანს,კერძოდ და უმეტეს შემთხვევაში კი “თინეიჯერს” უჩნდება ის.

ვფიქრობ,რომ პროტესტი ყველა ასაკსა და გარემოებაში ერთნაირია:დროებითი და ადვილად გადასაჭრელი.

ადრე თუ გვიან,გამპროტესტებელი (თუ რა თქმა უნდა მართლა აწუხებს პრობლემა)დაფიქრდება,გაანალიზებს,მიხვდება ყველაფერს,ან უბრალოდ სიტუაცია შეიქმნება ისეთი,რომ მიხვდება,ყველაფერი ცვალებადია.

 

 

“ნუ გვიშლით ხელს ვიაროთ საკუთარი გზით,დრო ხომ წარმავალია.” – დილანი.

ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როცა უბრალოდ მოდის ემოცია,გაარღვიოს ყველა სოციალური ტაბუ,დაამსხვრიოს სტერეოტიპები და რეალობა უხეშად აღწეროს.

ეს ემოცია მოდის და რჩება ჩვენთან.საჭირო დროს იღვიძებს და პროტესტის სახით გვევლინება.

ეს კარგია.ეს ნიშანია იმის,რომ შენ კი არ არსებობ,ცხოვრობ,პიროვნება ხარ და ადგილი გაქვს ამ სამყაროში.

 

თუმცა საკითხავია,შენ ცხოვრობ იმისთვის,რომ შენი წვლილი შეიტანო მსოფლიო ცხოვრების განვითარებაში,თუ ცხოვრობ იმისთვის,რომ უბრალოდ სიამოვნება მიიღო?

 

ეგზისტენცი ადამიანია,რომელიც არ ემორჩილება საზოგადოებას.ის გახსნილი ადამიანია და აღქმულია,როგორც ღია რეალობა.

ადამიანი მუდმივად ეძებს თავის “მეს” და ქმნის საკუთარ თავს.

“ეგზისტენციალისტების აზრით,რეალობა გაიგება და განიცდება მხოლოდ პირად გამოცდილებაში.ამ ცხოვრებისეული გამოცდილების წყაროდ კი მათ მიაჩნიათ ძრწოლა,რომელსაც ადამიანი პირველად განიცდის მაშინ,როცა გააცნობიერებს ამქვეყნიური არამყარი და უსაფუძვლო ყოფნის სასრულობას,რაც გარდაუვალი სიკვდილით მთავრდება.”

ადამიანი შეიცნობს თავის დანიშნულებას.ანუ იმას,რომ მას არ აქვს არანაირი დანიშნულება და გადაწყვეტს,იცხოვროს სიამოვნებისთვის თუ  – ავტორიტეტისთვის.

 

და ბოლოს,უბრალოდ ჰიპის,ჯერი რუბინსის სიტყვები:

“ჩვენ გვაქვს იდეები და მათი განხორციელების საშუალებად მიგვაჩნია სექსი,გრძელი თმები,ჯაზი და დოპინგი.ჩვენ გვინდა შიშვლებმა ვირბინოთ კონგრესის დარბაზებში.მარიხუანა ადამიანს ღმერთამდე ამაღლებს.იდეოლოგია ტვინის დაავადებაა.დიდი ნახტომებით წინ მივყავართ იმპულსებს და არა თეორიებს.”

ეს თავისუფლებაა.

 

ეროტიკა ქაოტურად

დღეს სხვანაირად თენდება.

განსხვავება ისაა,რომ გვერდით შენ მიწევხარ.

მე საწოლზე ვარ ჩამომჯდარი,ნახევრად შიშველი და გაშტერებული ვუყურებ როგორ დუღდება წყალი – ჩაიდანში და ვნებები – ჩემში.

ყოველთვის სჭირდებოდი ჩემს სხეულს.

სჭირდებოდა სიცოცხლე ჩემს კანს და შენი სუნი – ჩემს თითებს.

მალე ბოლომდე გათენდება.

შენ გამოიღვიძებ და მე ბოლოჯერ დაგწვავ ჩემი ცხელი ტუჩებით.

ახმაურდება რეალობა ჩვენში, ან შენში – მხოლოდ.

და მიმატოვებ.

მერე გავლღვებით.

დავჭკნებით.

ვიცოცხლებთ.

ვიკვნესებთ.

და,

მიჭირს.

ცხელი ყავის ცხელი ორთქლი დახეთქილ ტუჩებს მიწვავს.

წვეთები და ნაფლეთები ყავაში ეცემა და იხსნება,როგორც ჩემი ვნებები შენში.

ის ორი ზოლი მტკივა,შენ რომ ფრთების დატეხვისას დამიტოვე,შრამად.

რომ ვცდილობ დავმშვიდდე,სასუნთქი მილი მეკეტება და ჰაერი აღარ მყოფნის.

შოკოლადიც ვეღარ უშლის ხელს ჩემი ნერვული ძარღვების

დაწყვეტას.

ვერც აყვავებული ხეების სითეთრე.

ძვირფასო,გათენდა.

მე მთელი ცხოვრება ვატარებ ამ წერტილს-ჩანთით…