წერილი მას

გარეთ თოვს.ლამაზად,ნაზად და გადაუღებლად.
მიუხედავად იმისა,რომ ამ წელიწადს თოვლის აღქმა ძირფესვიანად დავკარგე,ახლა ემოციები შემომაწვა.

ალბათ მაღალმა ტემპერატურამ და შენმა არ ყოფნამ იმოქმედა.და მუსიკამ კიდევ.

რა მგრძნობიარე ვარ.
იცი,როგორ მომენატრე?

არ მეგონა ასე ძალიან თუ მომენატრებოდი.

მე მგონი,ესაა სიყვარული…სულ რომ გენატრება და მასზე ოცნებობ.
პირდაპირ გულს სწვდება შენი არ ყოფნა.

იცი,რა მაცოცხლებს ახლა?

ის,რომ ვიცი სახლში ხარ და ჩვენი სახლები ახლოსაა ერთმანეთთან.

ისე,როგორც ერთ დროს ჩვენი სულები იყვნენ ახლოს.სხეულებიც.
ვიცი,რომ შენც ასევე აღიქვამ ამ თოვლს,როგორც მე.

ან იქნებ არც?

იქნებ არ გიყვარს თოვლი და იქნებ არც ისე განიცდი უჩემობას,როგორც მე წარმომიდგენია?
რამდენი რამ არ ვიცი შენზე…

არ დამაცადე შენი გაცნობა,ვერც შენ გამიცანი ბოლომდე.
იქნებ შენც ისევე კრეფ ჩემს ნომერს ტელეფონის ეკრანზე,როგორც მე და დიდხანს,დიდხანს უყურებ,ყოყმანობ და ბოლოს შლი?

იქნებ შენც გიჩერდება გული წამებით როცა ჩემი სახელი გაჩნდება იმ ფანჯარაში,სადაც ერთი დაწკაპუნება და…ჩვენ ისევ დავახლოვდებით.
ან იქნებ არც?

ასეთი ადვილია ჩვენი დაახლოება ისევ?

იქნებ არც დავშორებულვართ?

იქნებ შენთვის კიდევ ვარსებობ ისეთი,პატარა,უნიკალური გოგონა,რომელსაც ფსიქოლოგიას ვერ დაუნგრევ?
ჩვენ ხომ არ ვართ სხვები?

შენ ხომ სულ ამას მეუბნებოდი?
ისევ გგონია,რომ მე ის ვარ,ვისაც დიდი ხანი ეძებდი?
მე აღარაფერი მგონია.
იცი,ხანდახან ცუდადაც ვფიქრობ შენზე,

ხანდახან სისულელედაც კი მიმაჩნია მიზეზები,

და საერთოდ ცხოვრება..

ჩვენ ხომ არ ვიცოდით რა მოხდებოდა?

წინასწარ რატომ განვსაზღვრეთ?

რატომ განსაზღვრე?
რატომ არ მკითხე?

რატომ მაფიქრებინებ ახლა,დროის შემდეგ,რომ შენთვის ჩემი აზრი არ იყო მნიშვნელოვანი?
და კიდევ…

ნეტავ,რამდენიმე წუთით შენი აზრების კითხვა შემეძლოს,ხომ მეცოდინება რას ფიქრობ.

ხომ მეცოდინება,გინდა თუ არა მოგწერო.

ისიც ხომ მეცოდინება,მაშინ,მაშინ რას ფიქრობდი,როცა ჩემი თავი მხარზე გედო და მეუბნებოდი,უნდა დავამთავროთო?მართლა გინდოდა,რომ დაგვემთავრებინა?
ან ახლა,ახლა ნანობ?
და იცი,რა მახსენდება?

რომ გამაცილე და მიბრუნდი…წახვედი…

და მე ვიდექი,დიდხანს ვიდექი და გიყურებდი მიმავალს…

და მაშინ,იცი რას ვფიქრობდი?იქნებ ბოლოჯერ ვხედავ-მეთქი.

მინდოდა დამეძახა,დამეყვირა და მეთქვა,რომ მე უკვე შემიყვარდი.

რომ ასეთი გრძნობა არ მქონია არასდროს და რომ ყველაფრისთვის ვიყავი მზად შენი გულისთვის.

მაგრამ ვერაფერი შევძელი.

შენ წახვედი და მე მაშინ მართლაც ბოლოჯერ გნახე.
როგორ მინდა უბრალოდ თვალი მაინც მოგკრა სადმე.უბრალოდ,შორიდან,შენი თვალები ისევ დავინახო.
შენთვის წამოსული არც ერთი ცრემლი არ მენანება,იმიტომ,რომ ვიცი,ნამდვილი გრძნობითაა გამოწვეული.

ალასკა

 

ეს ამბავი რამდენიმე წლის წინ დაიწყო.მაშინ,როდესაც ჩემი ქვეყნიდან წასვლა საბოლოოდ გადავწყვიტე.

მე ერთი ლამაზი ქვეყნიდან ვარ,რომელსაც მთები აკრავს გარშემო.

ამ მთებზე თოვლი თითქმის არ დნება და ყოველთვის ულამაზესი სანახავია.

ყველაზე წითელი შემოდგომა იცის და ოქტობრის თვეში ქუჩაში მოსეირნეს ყვითელი ფოთლები გეხლართება თმაში.

 

მე ვხატავ.

სამ თვეში ერთხელ,პარასკევ დღეს ერთ ვიწრო ქუჩაზე,პატარა გალერეაში გამოფენას ვაწყობ.

სახლიდან იშვიათად გავდივარ და როცა გავდივარ,მეშინია,ხატვა არ მომინდეს და მყუდრო ადგილი ვერ ვიპოვო.

ჩვენს დედაქალაქში ძალიან ცოტა ადგილია მყუდრო და ალბათ მაგიტომ.
ადამიანის ცხოვრებაში ყოველთვის დგება დრო,როცა რუტინა გბეზრდება.

თუ არ დამდგარა ჯერ,დაელოდეთ,აუცილებლად დადგება,რაც არ უნდა იდეალური იყოს ის.

ჩემს ცხოვრებაშიც დადგა.

მომბეზრდა ჩემი დილა,ყავა,სიგარეტი,იგივე გარემო,ძველი მოლბერტი და ერთი და იმავე იდეით გადაბმული ნახატები.

ჩემოდანი გადმოვიღე და…

 
მე უკვე ორი წელია,ალასკაზე ვცხოვრობ.

აქაურობა ულამაზესია.

მართალია მთები საერთოდ არაა,მაგრამ სამაგიეროდ ოკეანეა,რომელიც ყოველთვის გაყინულია,როცა მე მის სანაპიროზე ვსეირნობ.

თითქმის ყოველთვის ცივა.

მე აქაც იშვიათად გავდივარ გარეთ,ამიტომ ძირითადად ბუხართან ვზივარ,ვხატავ და მუსიკას ვუსმენ.

 

აქ რომ ჩამოვედი,ყველაფერი შევცვალე.მე ხომ მობეზრებული მქონდა რუტინა?

ახალი მოლბერტი ვიყიდე,ახალი ფანქრები,ბევრი ფურცელი და თქვენ წარმოიდგინეთ,განსხვავებულ მუსიკასაც ვუსმენ.

მეგობრები არ მყავს.არც მჭირდება,ამას ოთხი დღის წინ მივხვდი,როცა ამდენი ხნის შემდეგ ლუდი მარტომ დავლიე.

მთელი საღამო ვსვამდი,ბოლოს რამდენიმე წუთი ისტერიულად ვიცინოდი და სწორედ მაშინ მივხვდი,რომ მეგობრები არ მჭირდება.

მხოლოდ ის მჭირდება,რომ არ მციოდეს,ჩემი მეგობრები კი ვერასდროს მათბობდნენ.

 
აქ,ალასკაზე,მხოლოდ ერთი გალერეა და რამდენიმე მხატვარია.

მე ყველას ვიცნობ პირადად და ძირითადად ერთად გვაქვს ხოლმე გამოფენები,რა თქმა უნდა,ყოველ პარასკევს.

ეს დღე მე შევარჩიე.

ერთხელ,როცა მორიგი გამოფენა მქონდა,ერთი ბიჭი გავიცანი,ფოტოგრაფი.

ეს ერთი წლის წინ იყო.იმის მერე ყოველ პარასკევს,გამოფენის შემდეგ ჩემთან მოდის და ჩვენ ერთად ვიძინებთ.

არა,ჩვენ არ გვაქვს სექსი,ჩვენ უბრალოდ ერთად გვძინავს.

მე შეგნებული მაქვს,რომ ეს მხოლოდ პარასკევობით ხდება,მაგრამ მაინც ყოველ საღამოს ვშლი მისთვის ლოგინს.

არა,არ მიყვარს,ეგ როგორ იფიქრეთ,არც ასეთი სენტიმენტალური ვარ.

 

 

ის ყოველთვის მეფერება,მთელ სხეულს მიკოცნის.

რამდენჯერმე უფრო მეტიც მოინდომა,მაგრამ მე შევაჩერე,არ მინდოდა.

ასე უფრო კარგია.

ასე უფრო ლამაზია ყველაფერი.

მერე ვიძინებ და მესიზმრება,როგორ მიღებს მძინარეს ფოტოებს,ეს ძალიან რეალურია,ალბათ ამიტომ,რომ მეორე დილას ამ ფოტოებს მის აპარატში ვნახულობ.

ვდგები,შიშველი გავდივარ სამზარეულოში და ყავას ვდგამ.

ჩვენ ერთად ვეწევით,მერე ის მეკითხება,შეიძლება თუ არა,რომ მაკოცოს,მე ვუღიმი და თავს ვუქნევ.

ის მკოცნის და მიდის.

 
ჩვენ ალასკაზე ვცხოვრობთ,სადაც ოკეანე ყოველთვის გაყინულია და არავის იცის,სად არიან ამ დროს იხვები.

ჩვენ ყოველ პარასკევს ვხვდებით ერთმანეთს,ის მეფერება და მე ვთბები.

 
მე შემიძლია ვიცხოვრო სიყვარულის გარეშე.

 

 

ჩვენი შემოდგომა

ძვირფასო,

რამდენი ხანია,აღარ მომიწერია შენთვის.

მომენატრე.

აქ შემოდგომაა,ყვითელ ფოთლებს შორის დავაბიჯებ და მშვიდად ვარ.

შენი ჩახუტება მოენატრა ჩემს ხელებს.

შენი,კისერი,სუნი…

ხშირად ვფიქრობ შენზე,ღამე სასეირნოდ გავდივარ ვიწრო და დაუსრულებელ ქუჩებში და შენზე ვფიქრობ.

იცი,რა ლამაზია აქაურობა ღამით?აქა-იქ მბჟუტავ ლამპიონებზე მარტო ყვითელი ფოთლები ბრჭყვინავს და სულს მითბობს.
ხომ გახსოვს ჩვენი შემოდგომა?

ვეჩვევი უშენოდ ცხოვრებას.

უკვე ვგრძნობ,რომ ისე მყვარებიხარ,აღარც მჭირდები.

მე შენი სითბო მაცოცხლებს,მანდ რომ დავაგროვე..

ვიცი,რომ შენს ქალაქში ახლა ზამთარია,ძალიან ცივა და შენ გრძელ,თბილ პალტოში გახვეული დადიხარ.

ფიფქები გეცემა სახეზე და ჩემზე არ ფიქრობ.

მერე,რა.

ხომ იცი,რა მნიშვნელოვანია ჩემთვის წარმოდგენა? Imagination decides everything.

წარმოგიდგენ და ვსეირნობ.

მერე რა,თუ შენ დამივიწყე,ჩვენ ხომ არ ვგავართ სხვებს.

ჩვენ ვერ დავრჩებით მეგობრებად.

ვერც გაგიღიმებ ნაძალადევად,როცა ქუჩაში გადამეყრები შემთხვევით.

მაინც იმედი მაქვს,რომ გადამეყრები..

შემოგხედავ და თვალს აგარიდებ,შენ ალბათ ვერც შემამჩნევ,გაივლი ჩვეული სიმშვიდით და სიამაყით,მე კი გავჩერდები და მანამდე გიყურებ,სანამ თვალს არ მიეფარები.

მე არ ვარ სენტიმენტალური.

ჩვენ არ ვართ სენტიმენტალურები.

ამიტომ არ ვგავართ სხვებს და ამიტომ დავამთავრეთ ყველაფერი.

ყველანაირი შანსის და მეგობრობის გარეშე.

იმიტომ,რომ ვიცოდით ღამის 4 საათზე ჩვენი ზღვის სანაპიროზე მარტო მე და შენ შეიძლება ვმსხადარიყავით.

მარტო ჩვენ.

და არა – ცალ-ცალკე.

გინდა,არ მოგატყუო?

მე მაინც მივდივარ ღამის 4 საათზე ჩვენს სანაპიროზე და ვჯდები.

ჩუმად ვუსმენ ზღვას და იმ მუსიკას,ერთად რომ ვუსმენდით.

შენ არ მოდიხარ,დამივიწყე.

მე ყოველთვის ვიარსებებ შენით.
სოლედად

I want to walk into your grave…

Babble,Babble

Bitch,Bitch..

კივის Manson_ი და მე ჩემში დაგროვილი ცარიელი ემოციებისთვის ვერ ვპულობ სხვა ადგილს.

სხვას რა,ადგილს ვერ ვპულობ.

სიგარეტის ბოლი ბევრი ფიქრის საშუალებას მაძლევდა ყოველთვის,ახლაც მაძლევს,უბრალოდ რაზე ვიფიქრო არ ვიცი.

დავიჯერო ასეთი მწირია ადამიანის აზროვნება?

ყველაფერი ერთმანეთში მერევა.

დღეები,საათები,სიზმრები,ემოციები…

რეალობაში ვერ ვარჩევ რა მოხდა უკვე და რა შეიძლება მოხდეს.

გამარტივდა ყველაფერი.

ბავშვობიდან გადმომხტარი მოგონებები მიტივტივდება თავში და ისეთი შეგრძნება მაქვს,რომ ისევ უნდა მოხდეს.

ისევ და ისევ.

ჩვენი ცხოვრების მთავარი ნაწილი ხომ დეჟა ვუა.

ვსუნთქავთ,დავდივართ,ვფიქრობთ,ვოცნებობთ და წინ კიდევ ბევრი რჩება,ან ცოტა.

არავის იცის.

არავინ, “ღმერთმაც” კი.

წინ ვიხედებით და სიზმრებით და დეჟა ვუებით გატენილ ცხოვრებას ვხედავთ.

ეს უკვე მოხდა.

ადრე,ვიღაცის ცხოვრებაში მოხდა და სამყარომ გაიარა უკვე ეს ნაწილი.

მაგრამ მაინც მეორდება.

შენც უნდა გამოსცადო ეს ყველაფერი.

წინ სიცარიელეა ბევრი მუსიკით და ფიქრით სავსე.

შენ კი სიგარეტით ხელში სიმაღლეზე დგეხარ და უკვე განვლილ ცხოვრებას ხელმეორედ გადიხარ.

ეს არაა საინტერესო.

თვალებს ხუჭავ და სასაფლაოზე ჩნდები.

შენ წინ თეთრ ხალათებში გამოწყობილი გოგონები ცეკვავენ აწ უკვე გაციებულ საფლავზე.

და..ხვდები,რომ ღმერთი გამოგონილია.

გამოგონილია იმ ადამიანებისთვის,ვისაც ყოველ დილას სანთლის დანთება შეუძლიათ.

შენ არ გჭირდება სანთელი,არც წინამძღოლი იმისთვის,რომ დაგესიზმროს.

შენ მუსიკა გჭირდება,ბევრი ემოცია და ბოლი,იმისთვის,რომ არ გაგიჭირდეს ოცნება.

და იმისთვისაც,რომ ზეპირად იცოდე მომავალი.

კიდევ ბევრია სათქმელი,დასაწერიც… თუმცა შენ წერტილს სვამ,იმიტომ,რომ სიზმარში შენ შემდეგ მოსულ შენივე სულის მეპატრონეს კიდევ რამე დაუტოვო საფიქრელი,დასაწერი…

საცოდაობის ზეიმი,ანუ მე დახმარება მჭირდება!

როგორც იქნა მოვაღწიე სახლამდე.

ემოციებისგან დაცლილი,დაღლილი და რავიცი კიდევ ათასი რამ.

მაგრამ მაინც მაქვს შემოტოვილი ერთ-ორი ამოსაღები გრძნობა და მოკლედ,დავიწყებ.

იმის გამო,რომ ეს პირადი ბლოგია და თან რაღაც დღიურის მსგავსიც,მინდა მოვყვე რა დამემართა სულ რაღაც ორი საათის წინ.

მორიგი გამოცდის შემდეგ სახლში რომ დავბრუნდი,ჩემმა ძმამ მახარა არავინ არაა სახლში და შენ უნდა წამიყვანო სადღაც დაბადების დღის ცენტრში,ჩემი კლასელის დაბადების დღეაო.

მეც უკმაყოფილოდ კი ჩავიწუწუნე,მაგრამ სხვა რა გზა იყო.

დაახლოებით 3ის ნახევარზე გავეშურეთ მარჯანიშვილისკენ.

მალე მივაღწიეთ დანიშნულების ადგილს და იმის გამო,რომ ადრე მოგვიწია მისვლა,იქვე სკამზე ჩამოვჯექით.

სადაც მოვიხსენი ჩემი უსაყვარლესი ჩანთა და გვერდით დავისვი.

ცოტა ვილაპარაკეთ და მოვიდა ის დროც,როცა უნდა დამეტოვებინა ჩემი ძმა და მე უნდა წამოვსულიყავი,მაგრამ იქვე ჩემმა ახლობელმა მითხრა,მაქეთ მოვდივარ და წაგიყვანო.

მეც ავდექი სკამიდან,ჩავჯექი მანქანაში და მოვემზადე მარჯანიშვილიდან ვარკეთილამდე უსასრულო გზის გასავლელად.

ალბათ შენიშნეთ,რომ მხოლოდ მე  ჩავჯექი მანქანაში,ჩემი უსაყვარლესი ჩანთა კი სკამზე განთავსებული დარჩა.

აქვე მინდა აღვნიშნო,რომ არ ვიცი როგორ და რანაირად,მაგრამ იმდენად გავერთე ფიქრებში,რომ იმას ხომ ვერ მივხვდი,რომ ჩანთა აღარ მეკიდა,არამედ ისიც დამავიწყდა,რომ მუსიკა მჭირდებოდა.

მოკლედ,ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო,სახლამდე მომიყვანეს,მე გადმოვედი მანქანიდან,მივედი კართან და რომ უნდა ამომეღო გასაღები..ვაააიმე! სადაა ჩემი ჩანთა?..

აქედან დაიწყო ჩემი ნერვიულობა,რომელიც ცოტაც და ისტერიკაში გადავიდოდა.

იმაზე ნერვიულობის გარდა,რომ ჩანთაში მედო წიგნი,მობილური,ყურსასმენები,გასაღებები და საფულე,სადაც თავის მხრივ,ფული და რაღაც საბუთები ეწყო,იმაზეც ვნერივულობდი,თუ როგორი დებილი ვარ,ჩანთა როგორ დამრჩაა!

მოკლედ,სასწრაფოდ ჩავირბინე კიბეები და ვეცადე მეპოვნა ყველაზე სწრაფი გზა,რომელიც მარჯანიშვილამდე მიმიყვანდა.

ჩემს მთლიან ფულს ჯიბეში ნაპოვნი 5 ლარი შეადგენდა და მიუხედავად იმისა,ვიცოდი 5 ლარად არც ერთი ტაქსი არ გამიყვანდა,ადამიანების ერთმანეთისადმი თანაგრძნობის ბოლომდე ვირწმუნე და უკვე ცრემლებმომარჯვებული რომელიღაც ტაქსისტს ვთხოვე გავეყვანე.მან ისეთი საოცარი ირონიით გადმომხედა და “არა” მესროლა,რომ იმ წუთში ყველაზე საცოდავ და დაუცველ ადამიანად ვიგრძენი თავი.

სურვილიც აღარ მქონდა,რომ კიდევ რომელიმე ტაქსისტი მომქცეოდა ეგრე და სასწრაფოდ ჩავედი მეტროში და ყველაზე დიდი სისწრაფით რაც მეტროს და მე გაგვაჩნდა მარჯანიშვილზე გავჩნდით.

ზუსტად ვიცოდი,რომ იმ სკამზე ჩემი ჩანთა აღარ იდებოდა,მაგრამ რაღაც იმედი მაინც ბჟუტავდა ჩემში.

მივედი და რა თქმა უნდა ცარიელ სკამზე ჩამოვჯექი და ტირილი დავიწყე.

არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა,ვისთვის რა მეკითხა,ვისთვის დამერეკა(ან როგორ დამერეკა) და უკანასკნელ ადამიანად ვგრძნობდი თავს ჩემი სიდებილის და საშინელი ადამიანების გამო.

მაგრამ ბოლო ენერგია მოვიკრიფე,თავი ავწიე და ჩემ წინ რაღაც შენობის კარი დავინახე.

ვიფიქრე,თუმცა ვიტყუები,იმ დროს ვერაფერი ვერ ვიფიქრე,უბრალოდ ავდექი და შევედი.

ქალმა,რომელიც კართან იჯდა ჯერ გაკვირვებულად შემომხედა,რა ატირებს ამ გოგოსო,მერე სიბრალულით და რა გჭირს შვილოო,მკითხა.

ჩანთა დავკარგე-მეთქი ვუპასუხე და უცებ თვალები გაუნათდა.

ეს ჩანთა ხომ არაო? და უჯრიდან ჩემი ჩანთა ამოიღო.

თურმე უფიქრია ვინმე აუცილებლად მოაკითხავსო და შეუნახავს…უსაყვარლესი! : )

თქვენ არ იცით,როგორ გამიხარდა!

ჯერ იმ ქალს ჩავეხუტე,მერე ჩემს ჩანთას,ბევრი მადლობა გადავუხადე და წამოვედი.

მოკლედ,ამ შემთხვევამ იმის გარდა,რომ ჩემი ნივთების უფრო ყურადღებით მოპყრობა მასწავლა,მაჩვენა,რომ ხანდახან ადამიანები ძალიან ბევრ შეცდომას უშვებენ ისე,რომ ვერც კი აცნობიერებენ.

ამას იმ ტაქსისტის მაგალითზე ვამბობ,რომელმაც დაინახა ჩემი მდგომარეობა და იმის მაგივრად,რომ დამხმარებოდა, “დამცინა”.

საბედნიეროდ,ყველაფერი კარგად დამთავრდა.

იმ ადამიანის წყალობით,რომლის სიკეთემაც მაჩვენა კონტრასტი იმ ადამიანებთან,რომლებსაც არ შეუძლიათ ელემენტარული თანაგრძნობა გამოხატონ.

მე მიხარია,რომ ასეთებიც არსებობენ!

: )

Just Smile

ბოლო დღეებია ძალიან მშვიდად ვცხოვრობ.

მშვიდად და დალაგებულად.

კონფლიქტების,სირთულეების,უაზრო ფიქრების და ათასი დატვირთვების გარეშე.

ლამაზია მშვიდი ცხოვრება. სეირნობ,ფიქრობ,ცხოვრება არ გიხარია,მაგრამ სამაგიეროდ მოგწონს.

ყველაფერი დადებითით ხარ დატვირთული და გულში ვიღაცებზე ფიქრები არ გირთულებს ცხოვრებას.

მერე რა,რომ ზოგჯერ ძალით იღიმი,სამაგიეროდ ღამით,სანამ დაიძინებ არ გიწევს შენი თავი დაარწმუნო,რომ ახლა დაიძინო და ხვალ ამ ფიქრებს რამდენ ხანსაც გინდა იმდენ ხანს დაუთმობ.

ისიც კი გავიფიქრე,გული საერთოდ რომ არ მქონდეს გაცილებით გავმარტივდებოდი და არც ძალით ღიმილზე გაგკრავდა ღრმად გულში რაღაც,ცუდად.

მაგრამ ყველაფერს,რასაც აკეთებ,სჭირდება შენი გულიდან წამოსული ემოციები.

როცა მუსიკას უსმენ,იმისთვის,რომ გულში ჩაგწვდეს.

ფილმს უყურებ,რომ შენს გულს შეეხოს და დაგწყვიტოს,ან გაგახაროს.

წიგნს კითხულობ და ხვდები,რომ ეს მომენტი შენს გულს შეეხო.

მეგობარს ელაპარაკები და გრძნობ,რომ შენი გულიდან წამოსული ემოციები,განცდები,რჩევებიც კი,ვიღაცას სიცოცხლის ხალისს უბრუნებს.

იმისთვის,რომ შენი ღიმილით დედას წუთით მაინც დაავიწყო თავისი დარდები.

და…იმისთვის,რომ საბოლოოდ მიხვდე,არც ისე რთული და ცუდია ეს ცხოვრება,როგორც გარედან ჩანს.

ერთ დღეს გაიღვიძო და მიხვდე,რომ ლამაზია აყვავებული გაზაფხული და შენი ცხოვრების აყვავებისთვის ყველაფერი გააკეთო.

და ასე,ბანალურად:

უბრალოდ ლამაზია ცხოვრება,როცა გვინდა.