scientists find drug to erase memories

ზოგი მოგონება ყოველთვის იშლება გონებიდან.

გავიწყდება და სამუდამოდ წარსულის საკუთრება ხდება.

მერე რაღაც მომენტში ბუნდოვნად გახსენდება და რაც არ უნდა დაძაბო გონება,ბოლომდე ვერ აღიდგენ.

 

ჩემთანაც არსებობს ურთიერთობა,რომელიც თავისი უმნიშვნელო ხასიათით წარსულის საკუთრება დარჩა.

ასეთ დროს არც იმაზე ფიქრობ,რომ ფურცელზე გადაიტანო შენი სიტუაცია და არც იმაზე,რამდენად მნიშვნელოვანია ეს შენთვის.

ეს ნელ–ნელა მოდის.

ეს არ იყო რომანტიკული ურთიერთობა,არც ორიგინალურობაზე ჰქონდა პრეტენზია და არც ინტერესით გამოირჩეოდა.

ეს იყო უბრალოდ,ცოტაოდენ ვნებაზე დაყრდნობილი ურთიერთობა,ჩვენ გვიზიდავდა ერთმანეთი.

მე – მისი უცნაური ცხოვრება და მას,როგორც თვითონ ამბობდა – ჩემი გულწრფელობა.

ჩვენ ყოველ კვირა დღეს ვხვდებოდით ერთმანეთს.

მას თავისთან მივყავდი სახლში და მთელ დღეს მე მითმობდა.

აკეთებდა ყველაფერს,რასაც ვთხოვდი,მელაპააკებოდა ყველაფერზე,რაც მაინტერესებდა და მოკლედ,მექცეოდა ისე,როგორც ნებისმიერ გოგოს ესიამოვნება.

ჩვენ არ გვიყვარდა ერთმანეთი.

–ნუ მკბენ,რა..მერე მეტყობა ხოლმე და უხსენი კიდე იმათ,რა და როგორ…

–ვინ იმათ?

–აი იმათ,რა..გოგოებს.

ჩემთვის უცხო იყო ეჭვიანობა.სამაგიეროდ,მიზიდულობა – ნაცნობი.

ის მზრუნველი იყო და თბილი.ყოველთვის მიკონტროლებდა იმას,თუ სად მივდიოდი და რა მეცვა,მე კი ყოველთვის მიკვირდა რა საერთო შეიძლება ჰქონოდა ასეთ ინტერესებს ჩვენს ურთიერთობასთან.

მე გულწრფელი ვიყავი და გულუბრყვილო.

მაგრამ თურმე ჰქონდა.

ცოტახანში მან ჩემი მოფერება შეწყვიტა და გამომიცხადა,რომ აღარასდროს გვექნებოდა ისეთი ურთიერთობა,როგორიც მანამდე გვქონდა,რადგან მისთვის მიუღებელი ყოფილა ერთდროულად – მე და ჩემ მიმართ გაჩენილი სიყვარულის ბუშტუკები.

მან იმ საღამოს კიდევ ბევრი ილაპარაკა,მე კი მივხვდი,რომ ის აღარ იყო საინტერესო და მზრუნველი.მასში ვალდებულებები გაჩნდა.

მერე დღეს,მე სხვა შემიყვარდა.

წლებია უკვე.ის ყოველთვის პოულობს დროს წლებს შორის,რომ თავი შემახსენოს.

მირეკავს და მეკითხება:

“–მარტო ხარ?”

 

მე არასდროს ვარ მარტო.

ეროტიკა ქაოტურად

დღეს სხვანაირად თენდება.

განსხვავება ისაა,რომ გვერდით შენ მიწევხარ.

მე საწოლზე ვარ ჩამომჯდარი,ნახევრად შიშველი და გაშტერებული ვუყურებ როგორ დუღდება წყალი – ჩაიდანში და ვნებები – ჩემში.

ყოველთვის სჭირდებოდი ჩემს სხეულს.

სჭირდებოდა სიცოცხლე ჩემს კანს და შენი სუნი – ჩემს თითებს.

მალე ბოლომდე გათენდება.

შენ გამოიღვიძებ და მე ბოლოჯერ დაგწვავ ჩემი ცხელი ტუჩებით.

ახმაურდება რეალობა ჩვენში, ან შენში – მხოლოდ.

და მიმატოვებ.

მერე გავლღვებით.

დავჭკნებით.

ვიცოცხლებთ.

ვიკვნესებთ.

და,

მიჭირს.

ცხელი ყავის ცხელი ორთქლი დახეთქილ ტუჩებს მიწვავს.

წვეთები და ნაფლეთები ყავაში ეცემა და იხსნება,როგორც ჩემი ვნებები შენში.

ის ორი ზოლი მტკივა,შენ რომ ფრთების დატეხვისას დამიტოვე,შრამად.

რომ ვცდილობ დავმშვიდდე,სასუნთქი მილი მეკეტება და ჰაერი აღარ მყოფნის.

შოკოლადიც ვეღარ უშლის ხელს ჩემი ნერვული ძარღვების

დაწყვეტას.

ვერც აყვავებული ხეების სითეთრე.

ძვირფასო,გათენდა.

მე მთელი ცხოვრება ვატარებ ამ წერტილს-ჩანთით…