Archive
წერილი მას
გარეთ თოვს.ლამაზად,ნაზად და გადაუღებლად.
მიუხედავად იმისა,რომ ამ წელიწადს თოვლის აღქმა ძირფესვიანად დავკარგე,ახლა ემოციები შემომაწვა.
ალბათ მაღალმა ტემპერატურამ და შენმა არ ყოფნამ იმოქმედა.და მუსიკამ კიდევ.
რა მგრძნობიარე ვარ.
იცი,როგორ მომენატრე?
არ მეგონა ასე ძალიან თუ მომენატრებოდი.
მე მგონი,ესაა სიყვარული…სულ რომ გენატრება და მასზე ოცნებობ.
პირდაპირ გულს სწვდება შენი არ ყოფნა.
იცი,რა მაცოცხლებს ახლა?
ის,რომ ვიცი სახლში ხარ და ჩვენი სახლები ახლოსაა ერთმანეთთან.
ისე,როგორც ერთ დროს ჩვენი სულები იყვნენ ახლოს.სხეულებიც.
ვიცი,რომ შენც ასევე აღიქვამ ამ თოვლს,როგორც მე.
ან იქნებ არც?
იქნებ არ გიყვარს თოვლი და იქნებ არც ისე განიცდი უჩემობას,როგორც მე წარმომიდგენია?
რამდენი რამ არ ვიცი შენზე…
არ დამაცადე შენი გაცნობა,ვერც შენ გამიცანი ბოლომდე.
იქნებ შენც ისევე კრეფ ჩემს ნომერს ტელეფონის ეკრანზე,როგორც მე და დიდხანს,დიდხანს უყურებ,ყოყმანობ და ბოლოს შლი?
იქნებ შენც გიჩერდება გული წამებით როცა ჩემი სახელი გაჩნდება იმ ფანჯარაში,სადაც ერთი დაწკაპუნება და…ჩვენ ისევ დავახლოვდებით.
ან იქნებ არც?
ასეთი ადვილია ჩვენი დაახლოება ისევ?
იქნებ არც დავშორებულვართ?
იქნებ შენთვის კიდევ ვარსებობ ისეთი,პატარა,უნიკალური გოგონა,რომელსაც ფსიქოლოგიას ვერ დაუნგრევ?
ჩვენ ხომ არ ვართ სხვები?
შენ ხომ სულ ამას მეუბნებოდი?
ისევ გგონია,რომ მე ის ვარ,ვისაც დიდი ხანი ეძებდი?
მე აღარაფერი მგონია.
იცი,ხანდახან ცუდადაც ვფიქრობ შენზე,
ხანდახან სისულელედაც კი მიმაჩნია მიზეზები,
და საერთოდ ცხოვრება..
ჩვენ ხომ არ ვიცოდით რა მოხდებოდა?
წინასწარ რატომ განვსაზღვრეთ?
რატომ განსაზღვრე?
რატომ არ მკითხე?
რატომ მაფიქრებინებ ახლა,დროის შემდეგ,რომ შენთვის ჩემი აზრი არ იყო მნიშვნელოვანი?
და კიდევ…
ნეტავ,რამდენიმე წუთით შენი აზრების კითხვა შემეძლოს,ხომ მეცოდინება რას ფიქრობ.
ხომ მეცოდინება,გინდა თუ არა მოგწერო.
ისიც ხომ მეცოდინება,მაშინ,მაშინ რას ფიქრობდი,როცა ჩემი თავი მხარზე გედო და მეუბნებოდი,უნდა დავამთავროთო?მართლა გინდოდა,რომ დაგვემთავრებინა?
ან ახლა,ახლა ნანობ?
და იცი,რა მახსენდება?
რომ გამაცილე და მიბრუნდი…წახვედი…
და მე ვიდექი,დიდხანს ვიდექი და გიყურებდი მიმავალს…
და მაშინ,იცი რას ვფიქრობდი?იქნებ ბოლოჯერ ვხედავ-მეთქი.
მინდოდა დამეძახა,დამეყვირა და მეთქვა,რომ მე უკვე შემიყვარდი.
რომ ასეთი გრძნობა არ მქონია არასდროს და რომ ყველაფრისთვის ვიყავი მზად შენი გულისთვის.
მაგრამ ვერაფერი შევძელი.
შენ წახვედი და მე მაშინ მართლაც ბოლოჯერ გნახე.
როგორ მინდა უბრალოდ თვალი მაინც მოგკრა სადმე.უბრალოდ,შორიდან,შენი თვალები ისევ დავინახო.
შენთვის წამოსული არც ერთი ცრემლი არ მენანება,იმიტომ,რომ ვიცი,ნამდვილი გრძნობითაა გამოწვეული.
სიგიჟე
ამ ბოლო იმედის ჩაბღაუჭებას ვერ გადავეჩვიე მოკლედ…
მე მგონი იმედები და ნდობა გამიქრა.
არ მეგონა ასეთი რთული თუ იქნებოდა.
მიჭირს თავს მოვერიო და სისულელეებს ვაკეთებ.
ან იქნებ არც არის სისულელეები,უბრალოდ ასე ჩანს იმისთვის,ვისთვისაც ჩემი ემოციები უცნობია.
არადა მეგონა თავს ბოლომდე ვამჟღავნებდი.
მეგონა ასე ძალიან არ მომენტარებოდი.
მეგონა შენც იმავეს გრძნობდი,რასაც მე.შეიძლება მეტსაც.
მეგონა როგორც იქნა შეგხვდი.
მეგონა,რომ დამთავრდა სხვა ყველაფერი და გაჩერდა სამყარო ჩვენ ირგვლივ.
მეგონა ბევრ რამეს მასწავლიდი.
მეგონა არ ჰგავდი სხვებს,უამრავი რომ ყრია გარშემო.
ჩემს თავს არ ვამართლებ,მაგრამ მე მართლა გიჯერებდი.
ცოტა სხვანაირად წარმომედგინა ყველაფერი.
შეიძლება მე ზედმეტად ვუფრთხილდები ჩემს გულს _
იქნებ ამის გამოა,რომ ყოველთვის,როცა ვწერ,
მეტირება.
უბრალოდ არ მინდა წარმოდგენა შემეცვალოს.
შენზე,
ადამიანებზე,
ბიჭებზე,
გოგონებზე,
დედებზე,
მწერლებზე,
მხატვრებზე,
ბავშვობაზე
და რაც ყველაზე მთავარია,
საკუთარ თავზე.
მაგრამ მე მგონი უკვე შემეცვალა.ამაზე ჩემი ცრემლები მეტყველებს.
ყელში ბურთი მეჩხირება.
რაღა მაინცდამაინც ახლა?
მე მართლა მარტო ის მჭირდებოდა რასაც გეუბნებოდი.
ყურადღება,
ერთგულება
და
მოფერება.
ისიც მე მქონოდა ამ ყველაფრის უფლება.
შენით ვიყავი სავსე და ასეთი სულიერი სისუსტე ჯერ არ მიგრძვნია.
მე სულელი ვარ,დებილი ბავშვი,რომელსაც ყველასი და ყველაფრის სჯერა.
მზადაა აიტანოს შენი ყველაფერი,
უყურადღებობა,
არასტაბილურობა,
არამზრუნველობა,
არაერთგულება…
მაგრამ
გულს მტკენ.
ვეღარ ვიღიმი.
ჯობია დილა უშენოდ გავათენო…
Just Smile
სახლი,რომელშიც ხელო-ვნება ცხოვრობს. 
კომენტარები