სიგიჟე

 

ამ ბოლო იმედის ჩაბღაუჭებას ვერ გადავეჩვიე მოკლედ…

მე მგონი იმედები და ნდობა გამიქრა.

არ მეგონა ასეთი რთული თუ იქნებოდა.

მიჭირს თავს მოვერიო და სისულელეებს ვაკეთებ.

ან იქნებ არც არის სისულელეები,უბრალოდ ასე ჩანს იმისთვის,ვისთვისაც ჩემი ემოციები უცნობია.

არადა მეგონა თავს ბოლომდე ვამჟღავნებდი.

მეგონა ასე ძალიან არ მომენტარებოდი.

მეგონა შენც იმავეს გრძნობდი,რასაც მე.შეიძლება მეტსაც.

მეგონა როგორც იქნა შეგხვდი.

მეგონა,რომ დამთავრდა სხვა ყველაფერი და გაჩერდა სამყარო ჩვენ ირგვლივ.

მეგონა ბევრ რამეს მასწავლიდი.

მეგონა არ ჰგავდი სხვებს,უამრავი რომ ყრია გარშემო.
ჩემს თავს არ ვამართლებ,მაგრამ მე მართლა გიჯერებდი.

ცოტა სხვანაირად წარმომედგინა ყველაფერი.

შეიძლება მე ზედმეტად ვუფრთხილდები ჩემს გულს _

იქნებ ამის გამოა,რომ ყოველთვის,როცა ვწერ,

მეტირება.

უბრალოდ არ მინდა წარმოდგენა შემეცვალოს.

შენზე,

ადამიანებზე,

ბიჭებზე,

გოგონებზე,

დედებზე,

მწერლებზე,

მხატვრებზე,

ბავშვობაზე

და რაც ყველაზე მთავარია,

საკუთარ თავზე.
მაგრამ მე მგონი უკვე შემეცვალა.ამაზე ჩემი ცრემლები მეტყველებს.
ყელში ბურთი მეჩხირება.
რაღა მაინცდამაინც ახლა?
მე მართლა მარტო ის მჭირდებოდა რასაც გეუბნებოდი.
ყურადღება,

ერთგულება

და

მოფერება.
ისიც მე მქონოდა ამ ყველაფრის უფლება.
შენით ვიყავი სავსე და ასეთი სულიერი სისუსტე ჯერ არ მიგრძვნია.
მე სულელი ვარ,დებილი ბავშვი,რომელსაც ყველასი და ყველაფრის სჯერა.
მზადაა აიტანოს შენი ყველაფერი,

უყურადღებობა,

არასტაბილურობა,

არამზრუნველობა,

არაერთგულება…

მაგრამ
გულს მტკენ.

ვეღარ ვიღიმი.

 
ჯობია დილა უშენოდ გავათენო…